style="font-size:15px;"> Маҳмуд боланинг овозини таниди, бу – Зулфиқор отанинг невараси Мошунинг овози эди. Маҳмуд шаҳд билан деразанинг бир тавақасини очиб бошини чиқарди:
– Ҳа, Мошу, сенмисан?
Дераза олдида бир шарпа пайдо бўлди.
– Ҳа, мен.
–Тинчиликми ўзи?
– Зулфиқор бувамнинг мазаси қочиб қолди, тез Маҳмуд дўхтирни олиб келинглар, деяпти.
–Нима қипти, тағин юрагими?
–Йўқ… Ранг-рўйин оппоқ оқарган. Бу кечадан ўтмайман, деяпти. Тушида урядникни кўрган эмиш.
Маҳмуд кулди.
–Қанақа урядник, ҳой бола, эсинг жойидами ўзи, балки прокурорни айтгандир?
–Йўқ, оға… Негадир аҳволи жуда оғир. Бўла қол, жон оға, тезроқ борайлик, – Мошунинг овози титрар эди. – Темир тоторнинг қайиғи билан келдик. Бизни қоя тагида кутиб турибди.
–Ҳозир, укажон, ҳозир, бормасдан бўладими ахир! – Аммо ҳар эҳтимолга қарши сўради: – Кур тошиб кетмаганми? Темирнинг қайси қайиғи билан келдинглар??
–Моторлиси билан.
–Ҳа, унда кутиб тур, мен ҳозир.
Маҳмуд шоша-пиша йўл тадоригини кўрди, солдатча этикларини, пахтали камзулини кийиб, ёқасини тугмалади, бошига қулоқчин бостириб олди. Халтасини кўтариб уйдан чиққач, Мошуга деди:
–Мен шунақанги шошириб қўйдингки, сени уйга ҳам таклиф этмабман, ёмғирда ивиб кетгандирсан.
–Нима қипти, оға, ёмғирни энди кўрибмизми!
Қишлоқ уйқуда эди. Кўкдан қуйилаётган ёмғир оғушида у ер-бу ерда шуълалар ялтираб кўринар, гоҳ-гоҳ итлар ҳуриб қўярди. Асфальт йўлдан чиқиб, колхоз идораси ёнидан сўлга бурилдилар, суюқ балчиқ кечиб Кур томон юрдилар. Шалоп-шалоп, шалоп-шалоп… Балчиқдан йўсин ҳиди анқирди.
–Ҳой, Мошу, сел келишидан худо сақласин. Оқиб кетамиз-а! – деди Маҳмуд.
–Келмай бўпти! Ҳавони кўрмайсанми?! Осмонга ҳар куни битта космонавт учаверганидан кейин, тағин нима бўлсин.
Мошу ўн олти-ўн етти ёшларда бўлиб, бу йил ўнинчини битираётган эди. Аммо ёшидан фарқли ўлароқ, катталар билан кўп ўтириб тургани учун, ўзини тутиши, гап-сўзлари бошқача, гўё анча ёшга бориб қолган кишиларнинг гап-сўзларига ўхшар эди. Маҳмудниниг эшитишига қараганда, баъзан ароқ-пароқ ҳам ичар экан. “Замоннинг боласи-да, – деб ўйлади Маҳмуд,– бир томондан шуниси ҳам яхши. Ҳозирги замонда лақма бўлганинг – адо бўлганинг”.
–Зулфиқор буванг кейинги пайтлар жа инжиқ бўлиб қолди. Авваллари дўхтир-пўхтир деб ўтирмасди.
–Авваллари темирдай бақувват эди. Бир қўли билан камаримдан ушлаб, мени бошига азот кўтарарди.
Кейинги икки ойда тамом бўлди. – Мошунинг овози яна титради. – БИлмайман, шўрликка нима қилди. Маҳмуд йўталиб, ютинди, бўғзи жуда тахир эди.
–Неча ёшга кирган ўзи? – деб сўради у эснаб.
–Ойимнинг айтишича, тўқсонларни
