юзидаги доғи ҳам ҳатто.
Бу жангда ким ғолиб, шаксиз ким ўлган,
Ғолиб унинг ўзи – гўзаллик – якто.
Шунинг-чун одамзод азалу абад,
Ҳарчанд гўзалликнинг ғамини еган.
Айнан шу сўзига юқтирмайин гард.
Оламни гўзаллик асрайди, деган.
МАЙСА
Эзилган майсанинг йиғлашини кўр,
Титроқда жонини тиғлашини кўр.
Биз ҳамон кўрмаймиз, лекин сен уни,
Яхши-ю ёмонни илғашини кўр.
Бизларни тупроқдан яратган Худо,
Унга ҳам тупроқда этган жон ато.
Шу тилсиз майса ҳам сен мендан кўпроқ,
Билсанг, Яратганга айтади сано.
Ям-яшил майсалар – яшил қўнғироқ,
Улар Ер юзида энг яшил чироқ.
Одамларни фақат олдга чорлайди,
То хазон бўлгунча яшайди уйғоқ.
ОДАМ ТИЛИ
Тикан ҳам Тангрининг бир ихтироси,
Ёмонлик қилганнинг тиғдир жазоси.
Тегмасанг тирнамас, атиргул айтсин,
Борми бу гулларнинг ундек фидоси.
Тиканга тил ато этганда агар,
Энг аввал инсонга дерди: – Алҳазар!
Тикан не, гоҳида тошни титратган,
Одам тили асли тиғдан ҳам баттар.
САВОЛ
Устоздан сўради дарсида толиб,
Саволи бор эди атиги битта:
– Кўп ўйлаб топмадим, ҳайронлар қолиб,
Нечун тил битта-ю, қулоқ иккита?
Устоз томоқ қириб, қошин чимирди,
Чап ёни-ла туриб келгандай бугун.
Ногоҳон табассум сочиблар деди:
– Бу кам сўзлаб, кўпроқ эшитиш учун!
ТАҚДИР
Биз тақдир измида яшаймиз, болам,
Омадсиз кимсани кўп ҳам айблама.
Пешонада борин кўради одам,
Ҳаёт асли ўйин, мутлақ жимжима.
Омад келиб қолса баъзан, бегумон
Тангрини хушлаймиз такрор ва такрор.
Ажаб дунё экан, омадсиз инсон
Ҳақни таъналашдан қилмас сира ор.
Осмондан ҳеч кимга тушмаган чалпак,
Бу оддий ҳақиқат, барча тенг иқрор.
Ва лекин билмайсан, бу қандай истак –
Тушидан бахт кутиб яшаганлар бор.
Омадга ишонгин, лек қули бўлма,
Энг буюк муроддир – меҳнат муроди.
Тақдирни қарғама ё ундан кулма,
Тангрининг қўлида қалам-довоти.
БАХТНИНГ МЕВАСИ
Қўлдан кетган бахтнинг алами оғир,
Ҳали келмагани – орзу меваси.
Қайларга бошламас сархушни чоғир,
Амири оламдек туйғу шеваси.
Ҳаёт ҳақиқати азалдан шундай:
Тўй қилган излайди бахшини йўқлаб.
Булутни
