юракни юлиб чиқади.
Шоирларнинг паноҳи Худо,
Ташбеҳларни тутгувчи Ўзи.
Кимда зарра гумон бор – илло,
Очилмайди абад қалб кўзи.
Албат шоир сўзин султони,
Лек Ҳақ қули, элнинг булбули.
У – Ватаннинг, миллатнинг шони –
Бу дунёнинг сўздаги гули.
АЖАБ
Тасанно дейман-да, Ҳақнинг дидига,
Туман соя солмас гулнинг ҳидига.
Дунё дунё экан, гоҳо чидайсан,
Хазонлар таратган тутун дудига.
Асли гўзалликка яралган очун,
Ер гўзал, осмонга сиғмайди лочин.
Турфа гуллар бўйин ифоридан маст,
Капалаклар яйраб яшайди бир кун.
Оллоҳ қудратининг тимсоли – олам,
Оллоҳ ҳикматининг висоли – одам.
Афсус алангаси ўртайди баъзан,
Нечун шу гўзаллик заволи одам?
КЕТАРДА
Кўкнинг бир четидан чиқади қуёш,
Бир четига бориб ботади яна.
Бормикин инсонга қуёшдек йўлдош,
Унинг юз очиши тонгги тантана.
Инсон ҳам дунёга келади ногоҳ,
Порлаган офтобдек қувончлар сочиб.
Ва лекин кетарда қилмайин огоҳ,
У ботар, она Ер кўксини очиб.
ҲАҚИҚАТНИНГ СОДИҚ ДЎСТЛАРИ
Бу дунё бир сўздан яралган асли,
Сўз билан ҳаётбахш одамзод насли,
Сизга дурдан аъло қаламнинг васли,
Эй, кўнгил тоғининг алпинистлари,
Миллатнинг жонфидо журналистлари.
Жони сиёҳдони, қалам қонидир,
Дунёда бор-йўғи сўз – имконидир,
Ўзи хокисору Ватан шонидир,
Кўнглига бўйлади бўю бастлари,
Ватаннинг жонфидо журналистлари.
Гоҳо дашномлардан кетса эзилиб,
Тарки касб истайди кўнгли бузилиб,
Барибир аҳдидан кетмас узилиб,
Чунки ёмонга ҳам йўқдир қасдлари,
Эй, она юртимнинг журналистлари.
Телеканаллар бу – кўзларга кўзгу,
Радио ҳам тилу сўзларга кўзгу,
Интернет, планшет, шиддатли туйғу,
Янги газетанинг бўёқ, ислари,
Гулдан муаттар дер, журналистлари.
Уйғоқсиз, ҳушёрсиз, жонсарак жонсиз,
Сиз янги тарихга, янги имконсиз,
Сиз сўздан яралган Ўзбекистонсиз,
Сизсиз ҳақиқатнинг содиқ дўстлари,
Эй, она юртимнинг журналистлари.
ЭСКИ ЁЛҒОН
Қаршингда турибди янги ҳақиқат,
Изингдан келади эски ёлғон ҳам.
Эҳ, улардан қочиб бўлмайди фақат,
Ахир ўзимиз-ку, берган-олғон ҳам.
Кўксингда юз очган виждон ойнаси,
Дунё
