ичра,
Ҳеч кимда йўқ Бобур баёти.
Яшар Бобур оҳлари ичра,
Адабиёт абадиёти.
Тангри асли Бобурни Ҳиндга
Босқинчимас, бахт қилиб берди.
Тожмаҳални азал-абадга
Гўзаликка тахт қилиб берди.
Қирқ саккиз йил умрини доғлаб,
Қирқ саккиз минг азобдан айтди.
Гоҳ қаламин қонда сиёҳлаб,
Шеър сеҳрила ғазабдан қайтди.
«Бобурнома» – Ватан суврати,
Тафаккурнинг бир гавҳаридир.
Асрларнинг асил ҳайрати,
Шоҳ ва шоир шоҳ асаридир.
Навоийнинг номида ўзбек
Миллат бўлиб ғурурда яшар.
Дил кўкида порлаган нурдек
Бобурни ҳам ардоқлар башар.
Жаҳонгирлар кўпдир жаҳонда,
Лек Бобурдек қалби жаҳонмас.
Минг азобда, минг бир имконда
Бобур бўлиш ахир осонмас.
2020
ҲАР БАҲОР ЙИҒЛАЙДИ ЎРИК ГУЛЛАРИ
Элнинг юрагида гуллаган баҳор,
Қувончдек тўкилар ўрик гулидан.
Ҳар йил, ҳар баҳорда шу бўлса такрор,
Бол томиб кетади шоир сўзидан.
Бизни соғинтирган ул назми жаҳон –
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Кўзларга сиғмайди кўм-кўк водийлар,
Шоир дил кўкида юз очган Ватан.
Унга ҳикмат айтган қанча ровийлар,
Сен уни танийсан, у қалби чаман,
Исмини айтаман, яқин кел, осмон,
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Севиб-севилишни ўргатган шоир,
Ёр ила юз ювган соф булоқларда.
У бугун барҳаёт, нур сочар, қойил,
Аҳли муҳаббат ёққан чироқларда.
Зулфия жонида яшаб ўтган жон –
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Шеър – азоб овози, шодлик шонаси,
Шоир бошин кўрар гоҳи жодида.
Асли Ватан эрур шеърнинг онаси,
Шоирнинг кўнгли йўқ ўзга оҳуда.
Илҳомин париси – бир Ўзбекистон,
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Ҳамидин соғиниб, навдалар тўлиб,
Ҳар баҳор йиғлайди ўрик гуллари.
Чўлпон, Усмон Носир, Қодирий бўлиб,
Бир-бирин излайди эл булбуллари.
Улар сендан ғолиб, эй қаттол замон,
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Эл бахту шодлигин куйлаган шоир,
Ватан фарзандидир, миллат боласи.
Ўттиз тўрт ёшида узилган умид,
Ўттиз беш миллионлик элнинг ноласи.
Юз ўн йил ўтса ҳам шоири достон –
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон.
ҚОДИРИЙНИНГ МАКТАБИ
Халқнинг оҳи қаламига қон берган,
Ҳурлик учун, юрти учун жон берган,
Адабиёт оламига
