дилга ўт ёққайсан,
Қаллобсан, оҳингда оққайсан,
Қиёматни чорлов эмасми?
Худойим, гуноҳкор бандаман,
Осийман – ўзингга зордаман,
Авф сўрмасам Сендан шеърда ман,
Қиёматни чорлов эмасми?
ЎТИБ ҚОЛДИ
Ўзбекистон халқ шоири Анвар Обиджон хотирасига
Одам борки, бир хушхабар кутиб яшар,
Ўз кўнглини Худойимга тутиб яшар,
Ахборотлар ичра бугун қалқир башар,
Кутмагандим сира бундай нохуш онни,
Ўтиб қолди, деди Анвар Обиджонни.
Ўзбекистон ўз дардига қоврулганда,
Эл қувончи аламларга эврилганда,
Бу дунёси яшаш учун берилганда,
Ҳикматида камолотга етган жонни,
Ўтиб қолди, деди Анвар Обиджонни.
Бола учун ёзса ногоҳ, бола бўлган,
Эл дардида қалам олса, нола бўлган,
Ошиқларнинг қалбида хуш вола бўлган,
Шеъриятда камлар топган бундай шонни,
Ўтиб қолди, деди Анвар Обиджонни.
Фарғона бу – аҳли қалам кошонаси,
Ўзбекистон ижод аҳлин гулхонаси,
Укам дерди, Эркин Воҳид парвонасин,
Соғиндими, ой ўтмайин Охунжонни,
Ўтиб қолди, деди Анвар Обиджонни.
Дарди бор дил кўнгилларга дард солади,
Эл оқил-да, оқилларин тан олади,
Бу дунёда оқил айтган сўз қолади,
Тангри унга берган эди бу имконни,
Ўтиб қолди, деди Анвар Обиджонни.
Ҳақ ҳукмига бандасида йўқдир гина,
Шеър ёздиму, кўнглим кетди чил-чил сина,
Оҳ, эди-да Фарғонада биттагина,
Эл тан олган қалблардаги қаҳрамонни,
Ўтиб қолди, деди Анвар Обиджонни,
Кетиб қолди, деди Анвар Обиджонни…
ФАРЗАНД
Асли ота-онанинг,
Умрин ниҳоли –фарзанд.
Муҳаббатин меваси,
Қалбин камоли – фарзанд.
Боболар дуосининг,
Момолар нидосининг,
Худойим атосининг,
Муборак боли – фарзанд.
Икки дилнинг шонаси,
Шонада ишқ донаси,
Қувончнинг парвонаси,
Поклик тимсоли – фарзанд.
Кутган ёмғир кўз бахти,
Хуш дуолар сўз бахти,
Ҳар кимда бор ўз бахти,
Бахтнинг тимсоли – фарзанд.
Қиз дилбар – дил эгаси,
Ўғлонлар эл эгаси,
Ёр бўлсин мартабаси,
Миллат иқболи – фарзанд.
Ушалган умид ўзи,
Умримиз янги изи,
У отган тонгнинг юзи,
Ҳаёт жамоли – фарзанд.
РАМАЗОН ҚУВОНЧИ
Энг гўзал иймоннинг
