– деди Қаюмов. – Бошқарилмаса, суяксиз тил нималар демайди. Хўш, давом этинг.
– Даврон Қўлдошев ҳақида турли гаплар юрибди. – Нима деркин, деган маънода у ҳокимга қаради. Аммо ҳоким муносабатини билдирмаслик учун сигаретга қўл чўзди. – Бошқа ишга кетармишми-ей. Буям майли, – Бешимов жойлашиброқ ўтирди. Энди ўзини бироз тутиб олган, эркинроқ гапира бошлади. – Тумандаги ишларни асосан мен қиляпман, хорижлик инвесторлар билан фақат мен гаплаша оламан. Мана, қанча сармоя кирди туманимизга. Бир нечта кичик корхоналар очдик. Юзлаб иш ўринлари яратдик. Буларнинг бари менинг меҳнатим туфайли, деб юрганмиш. – Бешимов ҳоким ҳозир тутақиб кетади, деб ўйлади-да, унга синчковлик билан термилди. Қаюмовнинг юзида ҳеч қандай ўзгариш сезилмади, гўё суҳбатдошининг гапларини эшитмаётгандай бамайлихотир сигарет чекарди. Бешимов давом этди. – Ахир бу инсофсизлик-ку, Комил ака. Туманимизда нима иш, қандай янгилик бўлса ҳаммаси сизнинг ташаббусингиз, кўрсатмангиз билан амалга ошириляпти-ку. Бир-икки мақтаб қўйганингизга ҳаддидан ошаяптими, дейман-да. Ўзи бир ёш бола бўлса. – Холбой ҳоким индамай ўтирганини ўзининг гаплари ёқаяпти, деб ўйлади. – Бунинг олдини олиш керак, Комил ака. Бу гапларни ҳаммага, ҳатто вилоят раҳбарлари олдида ҳам айтиб юрганмиш. Унинг нияти нима ўзи? – Қаюмов индамади. Сигарет қолдиғини кулдонга эзғилаб ўчирди. Яна нима гапинг бор, дегандек Холбойга қаради. У ростданам мавриди келди, деб отини баттар қамчилади. – Ўзини замонавий, ташаббускор раҳбар қилиб кўрсатмоқчи шекилли. Ҳойнаҳой, сизнинг жойингизга кўз тикканга ўхшайди, Комил ака.
Қаюмов бирзум Холбойга маънодор тикилди, сўнг деди:
– Шу гапларингиз ростми?
Бешимов яна ҳам дадиллашди.
– Рост, Комил Қаюмович… Э, кечирасиз, Комил ака… Ишонмасангиз қасам ичаман…
– Шошманг, шошманг, – деди Қаюмов унинг гапини бўлиб. – Қасам ичиш шарт эмас… Ахир сиз ёш бола эмассиз-ку, гапингизга ишонмасам…
– Шундай, Комил ака.
Қаюмов тугмачани босиб ёрдамчисини чақирди.
– Лаббай, Комил ака, – деди Илҳом.
– Давронни чақир. Шу ердами ўзи, кетиб қолгани йўқми?
– Шу ерда, компьютерда ишлаб ўтирувди.
Бешимов аввалига бир мамнунлик ҳис қилди. “Ҳозир боплайди, таъзирини беради”, деб ўйлади. Аммо бошқа жиҳатдан менинг олдимда гапирмагани маъқул эди, мен айтганимни билиб қолади, деган хавотир чулғади бутун вужудини.
Иш дафтарини кўтариб Даврон Қўлдошев кириб келди.
– Чақиртирган экансиз, Комил ака.
– Ҳа, чақирдим. Ўтиринг, – деб Холбойнинг рўпарасидаги стулни кўрсатди. Бешимов ҳокимнинг юзига, кўзига қанча термилмасин, ичидагини била олмади. Унинг бутун вужуди музлаб, пешонасидан совуқ тер чиқди.
Ҳоким Холбойга юзланди:
– Ҳозир менга айтган гапларингизни бир бошидан битта қолдирмай қайтаринг, – деди.
Бешимов қўлга тушган ўғридай довдираб қолди.
Қаюмов қотма гавдасини бироз эгиб, икки тирсагини столга қўйди. Бешимов томонга бироз энгашди ва паст, аммо кескир овозда деди:
– Қайтаринг,
