чарчамаяпсизми? – Охирги гапни Шарифа Боқиевна таъкидлаб айтди.
– Яхшиман, – деди бош шифокор чойдан ҳўплар экан. – Беморларнинг аҳволи қалай? Норозилар, шикоятлар йўқми?
– Йўқ, – деди Алимов. – Барча муолажалар ўз маромида қилинмоқда. Ҳаммаси миннатдор…
Бош шифокор Алимовга қаради.
– Миннатдор денг.
Эрталаб ўзини таништирмай гаплашган одам сўраган кампир шу бўлимда эди.
– Икки томонлама зотилжам билан келган кампир бор-ку, фамилияси нима эди…
– Ҳа, уми, Иргашходжаева…
Муслима Шариповна Алимовнинг гапини бўлди:
– Нима? Иргашходжаева? Эргашхўжаева эмасми?
– Ҳужжатида шундай ёзилган-да.
– Ҳа, яхши… Аҳволи қалай?
– Олдингидан анча тузук… Ҳали бироз ётишга тўғри келади, опа.
– Шикоят қилмаяптими? Қизлар яхши қараяптими?
– Шикоят қилгани йўқ, жуда мулойим, хушмуомала онахон. Ҳаммани болам, бўтам, умрингдан барака топ, деб дуо қилади. Худо хоҳласа, кўрмагандай бўлиб кетади. – Бир нарса эсига тушгандай гапида давом этди. – Кеча бир йигит келди. Жуда пўрим кийинган, юришлари, гап-сўзлари кибрли, жуда дадил. Шу онахонни кўргани келган экан. Палатадан чиқиб олдимга кирди. Беморнинг аҳволини тушунтирдим. Негадир гапимни эшитгисиям келмади. “Яхши қарамаяпсилар, бошқа касалхонага ўтказамиз”, деб чиқиб кетди. Олдин кўрмаганман уни. – Муслима Шариповна мудирнинг гапини бўлмай эшитди, қулоғи остида эрталаб телефонда бўлган мулоқот жаранглайверди. – Очиғи, унинг кимлиги билан қизиқдим. Онахоннинг олдига кириб, секин сўрадим. “Бу бола жияним, сал ҳовлиқмароқ ўзи, деб кулди онахон. Чўнтагига беш-олти сўм тушиб ҳовлиқиб қолган. Унинг устига яқинда қандайдир идорага ишга ўтган эмиш… Сизни бошқа касалхонага ўтказаман, дейдими-ей. Йўқ, дедим, жуда яхши қарашяпти, ҳеч қаерга бормайман, дедим… Ишқилиб, сизни хафа қилмадими, болам? Унинг гапларига эътибор берманг. Мен ҳаммаларингдан миннатдорман, ўғлим”, деди.
– Шунақа денг, – деди Муслима Шариповна. – Тушунарли… Майли, ўзи билади. Бошқа жойга ўтказса, ўтказар… Онахонга ўзингиз қараяпсиз-а. Бир кўрамизми…
– Майли, – деди Алимов. – Ҳамхонаси ҳам жуда бамаъни аёл. Икковиям намозхон.
– Шунақа денг… Қани, юринг-чи. – Шарифа Боқиевнага юзланди. – Сизни ишингиз битдими бу ерда? Ишингизга бораверинг бўлмаса.
– Опа, хўп десангиз, сизни шу ерда кутиб турсам.
– Гапингиз борми менда?
– Ҳа, – деди Шарифа Боқиевна.
Ёлғон гапирмаётганини бош шифокор сезди, аммо индамади. Фақат, унга қараб тагдор жилмайди. Бу жилмайиш маъносини Шарифа Боқиевна тушунди.
Муслима Шариповна эшикка йўналар экан, Шарифа Боқиевнага деди:
– Сиз мабодо психология бўйича ҳам ўқимаганмисиз?
Шарифа Боқиевна ҳам бўш келмади.
– Турли характердаги одамлар билан, айниқса, беморлар билан гаплашавериб, одам психолог ҳам бўлиб кетар экан.
Кулишди.
