дангал айтавермайдими…”
– Шифохонада ишлар яхши кетяптими? Беморлар кўпми? – маънодор кулди профессор. – Бўлган-бўлмаган қўнғироқлар билан асабингизни бузишмаяптими?
Муслима Шариповна гапни қисқа қилди:
– Ҳаммаси жойида… Иш бўлгандан кейин ҳар хил вазият бўлади…
– Тўғри айтасиз, Муслима Шариповна, – деди профессор. – Одам ишдан чарчамайди, ҳар хил қўнғироқлар одамни асабига тегиб, чарчатади. – Муслима Шариповна томонга бироз энгашиб, паст овозда гапирди. – Турли жўжахўрозлар кўпайиб кетган, бири аммасини, бири тоғасини жойлаштирмоқчи бўлади. Яна денг, буйруқ оҳангида гапиришади, илтимос қилса обрўйи тўкилиб қоладигандай. Бунинг устига текинга. Нима, менинг шахсий клиникамми бу? Давлатнинг тартибини мен бузолмайман-ку…
Энди Муслима Шариповнанинг юраги сиқила бошлади. “Бу гапларни нега айтмоқда менга? Ёки сен ҳам текинга ётаман, деб ўйлама, пул тўлайсан, демоқчими?”
– Кечирасиз, профессор, бу ерда директор бор, бош врач бор, нега сизга қўнғироқ қилишади? Пул тўлаш масаласида тартиб-қоида бор, ҳеч ким истисно қилинмайди-ку.
Бу билан хавотир олманг, профессор, мен лозим бўлган пулни тўлайман, деди. Буни профессор тушунди ва бироз ноўрин гапирганини англади.
Профессор ростланиб, креслога ястанади.
– Кечирасиз, Муслима Шариповна, ҳамкасб бўлганингиз учун бироз дардимни ёздим-да сизга. Кўнглингизга олманг бу гапларни… Энди сизнинг масалангизга келсак, мен ҳамма анализлар жавобини синчиклаб кўрдим. Ҳозирча сизга операциянинг ҳожати йўқ. Аммо иккита, балки учтадир стент қўйиш керак. Бу коронарографияда аниқ бўлади. Сиз ҳар эҳтимолга қарши учта стент олиб келинг. Ўзим чиройли қилиб қўйиб қўяман… Бошқа жиддий нарса йўқ.
Муслима Шариповна енгил нафас олди.
Профессор гапида давом этди:
– Балки, умуман стентга зарурат бўлмас.
– Ҳозир айтдингиз-ку, иккита қўйиш керак, деб.
– Яна қайтариб айтаман, ҳаммаси коронарографияда аниқ бўлади.
Муслима Шариповна ўрнидан турди.
– Бўпти, домла, сизнинг вақтингизни олмай. Қачон келишим керак?
– Вақтингизга қараб келаверинг, бир-икки кун олдин завотделга қўнғироқ қилинг, жой тайёрлаб қўяди.
Муслима Шариповна хайрлашиш учун қўл узатмади. Профессор ҳам ўрнидан турмади.
– Майли, домла, соғ бўлинг, катта раҳмат сизга. Хайр. Мен албатта, қўнғироқ қиламан.
Ишхонасига бориб, котибадан у-бу ишларни сўради. Ситора ҳаммаёқ тинчлик, ҳеч ким қўнғироқ қилмади, дегач, битта қаҳва қил, деди.
Креслога ўзини бўш ташлаб, кўзини юмди. Ҳеч нарсани ўйламасликка ҳаракат қилди. Кошки бунинг иложи бўлса. Профессор билан суҳбат миясида ғувиллаб айланаверди. “Учта дедими? Наҳотки шундай бўлса?”
Ситора қаҳва олиб кирди-ю, хаёли бўлинди. Қаҳвадан бир-икки ҳўплади-да, қизига қўнғироқ қилди.
– Гулбаҳор, яхшимисан, қизим. – Профессор билан суҳбатни қисқача айтиб
