қолган қаҳвани ичди, ойнага қараб у ёқ-бу ёғини тузатди. Телефон тугмасини босди, “Лаббай, Муслима Шариповна” деган овоз эшитилди, “Айт, кирсин”, деди.
…Кечки овқатдан кейин телевизор кўриб ўтиришганда бу ҳақда эрига гап очди.
– Қачон мазангиз бўлмади? Менга айтмадингиз-ку, – деди Мэлс Тельманович.
– Сизни безовта қилгим келмади… Уч-тўртта уколми, капилница олсам, ўтиб кетар, деб ўйлагандим, бўлмаяпти… Кейин мажбур бўлдим мутахассисларга учрашишга.
Мэлс Тельманович энсаси қотган кўйи совуққон гапирарди.
– Ўзингизда йўқми шу аппаратлар? Замонавий аппаратлар олганмиз, деб мақтаниб юрасиз-ку.
– Тўғри, замонавий аппаратлар олганмиз, лекин бу бошқа нарса-да… Стент қўйиш ҳақиқий операция ҳисобланади. Уни ҳаммаям қўя олмайди, – деди Муслима Шариповна.
Мэлс Тельманович ўша алпозда, ўша оҳангда сўради:
– Отнинг калласидай пул керакдир?
“Асосий масалага энди келдик”, деб ўйлади Муслима Шариповна.
– Ҳа… Тахминан тўрт-беш минг доллар…
Муслима Шариповнанинг гапи оғзида қолди. Эри ялт этиб қаради. Бу қарашда хотини дардига ҳамдардлик, ачиниш, раҳм қилиш эмас, қандайдир таъқиб борга ўхшарди. Муслима Шариповна эрининг бу ҳаракатидан ҳайратланди, ҳатто бироз чўчиди ҳам.
– Беш минг доллар! – деди Мэлс Тельманович таъкид билан. – Шунча пулингиз борми? Бўлса нега мендан яшириб юрибсиз?
Эри бирмунча асабий бўлиб қолганини билар, шунга қараб муомала қилишга интиларди. Ҳозир шу тартибни бузмаслик учун ўзини босди, иложи борича вазмин тутди ўзини.
– Уйда қанча пул борлиги ўзингизга маълум, дадаси. Сиздан бир сўмни ҳам яширмайман. – Вазиятни юмшатиш учун гапни ҳазилга бурди. – Худога шукр, турмуш қурганимизга ўттиз йилдан ошди. Орамизда бир-биримиздан яширган пул у ёқда турсин, сиримиз ҳам йўқ-ку, дадаси.
Хотинининг гапига Мэлс Тельманович ҳеч нарса демади. Юзини ўгирди, бошини эгди. “Ҳа, мендан яширган сирингиз бормиди, дадаси” демоқни айни ўрни келганди-ю, аммо ҳозир мавриди эмаслиги учун тилини тийди. Орага оғир сукунат чўкди. Муслима Шариповна буни эрининг розилиги аломати, деб ўйлади. Лекин чучварани чом санаган экан. Юз йил бирга яшаб ҳам инсонни билиш қийин экан.
– Бўлмаса бунча пулни қаердан оласиз? Уйдаги бор пулни ишлатсангиз тирикчилигимиз нима бўлади? – деди Мэлс Тельманович ўша ҳолда ўтирган кўйи.
– Таниш-билишлардан сўраб турарман… Гулбаҳор ҳам қараб турмас… Оч қолмасмиз, мен ишлаб турибман-ку.
Мэлс Тельманович ҳафсаласизлик билан қўл силтади.
– Номи улуғ, супраси қуруқ… – Хотинига юзланди. – Менга қаранг, шу стент қўйдирса одам ўлмас эканми?
– Ким нимадан, қачон ўлишини ёлғиз Аллоҳ билади, – деди Муслима Шариповна. – Ажалим етса стент қўйдирсам ҳам, қўйдирмасам ҳам ўламан. – Чуқур уҳ тортди. – Ниятни яхши қилайлик, Мэлс ака.
Мэлс Тельманович даҳрийлиги қўзиб кетди шекилли, бақириб юборди:
– Доим менга яхши ният қилинг, ношукр
