мен ёввойи от эмасман.
Энди буёғига нима қилмоқ лозим, гапни нимадан бошлаш кераклигини билолмай бир дам ўй суриб қолувдимки, жимликни Тахминанинг ўзи бузди.
– Ўтираверасизми? Мени уйқу босиб кетяпти.
– Биласанми, Тахмина… Сен менга жудаям ёқиб қолдинг.
Унинг лабларига табассум югурди.
– Менга дуч келган бирон эркак йўқки, шундай демаган бўлса… – Эҳтимол шундайдир. Лекин мен бошқа нарсани назарда тутяпман.
– Нимани?
– Билишимча, сен бу йўлларга… адашиб кириб қолганга ўхшайсан. Ўзинг ҳали анча ёш, жудаям гўзал, манаман деган ҳар қандай йигит уйланса арзийдиган…
– Яна… яна нималар? – у жўрттага эркаланиб, енгил тўлғониб қўйди.
– Нималар бўларди, фоҳишалик… қилма демоқчиман, – гапим қўполроқ чиққандай туюлиб, мен унга ҳадик билан боқиб қўйдим. Бироқ Тахминанинг авзойида унчалик ўзгариш сезилмади. Камон қошлар хиёл чимирилгандек, шарбат томиб турган дудоқлар сал титрагандек бўлди, холос.
– Мени… фоҳиша, деб ўйлаяпсизми ҳали?–энди жиддийроқ оҳангда сўраб қолди у. Бироқ саволига жавоб кутмай, кинояомуз қўшиб қўйди:–Кечирасиз. Мен… баланд дорман. Унча-мунчанинг бўйи етмайдиган дорман! – Ундай бўлса, мени назарингга илганинг учун раҳмат…
– Бошқа одамлигингиз шундоқ кўриниб турипти. Хотинбозлар ғаркўз ва қитмир бўлишади.
Тахминанинг ўз ёшига хилоф равишда катталардек анча мулоҳазали, лўнда гапириши мени ҳамон ҳайратга соларди.
– Тахмина… Умрида бир мартагина бўлсаям ўз танини пулга сотган аёл фоҳиша қавмида кетади.
У бир дам жимиб қолди.
Ҳа, Тахминанинг ҳаракатларида ҳам, фикр юритиш ва гапиришларида ҳам, ҳатто, қиёфасию овозида ҳам жиловсиз бир ёввойилик ва ўзгарувчанликни, оз-моз болаларга хос соддалик ва софдилликнию, ҳаётнинг аччиқ-чучугини тотиб улгурган одамларга хос дағаллик ва муғомбирликни ҳам кўриш мумкин эди.
Ногоҳ ёнгинада турган телефон жиринглаб қолди. Тахмина қўнғироққа эътибор бермади. Биринчи хонадан Куйдиргининг овози эшитилди: – Ҳа, менман. Бугун санитарни ден, бизни тинч қўйинглар!
Аста туриб бориб, эшикни ёпдим. Қайтиб келиб жойимга ўтирдим. – Тахмина, мен бу хонага сен билан ётмоқ учун кирганим йўқ… У кутилмаганда чаққонлик билан чойшабни устидан олиб ташлаб, ёстиқдан бош кўтарди. Тиззаларини қучоқлаганча ўтирволиб, менга ҳайрат кўзи билан боқди:
– Мабода… мелиса эмасмисиз?
– Ундай дема, Тахмина. Мен… Гап шундаки… – энди бироз очиқроқ гапиришга тўғри келиб қолди: – Сени бу ифлос хонадондан қутқариш учун келганман.
– Қизиқ… сиз мени кимим бўласизки, атайлаб Ўшдан мени қутқариш учун келаркансиз?
– Гапнинг рости… мен Ўшдан келган эмасман. Мен шу ерликман. Отим Собир, журналистман.
Ногоҳ Тахмина каравотдан отилиб тушди. Менга титраб-қақшаб, ғазаб билан деди:
– Қани, бўлинг! Бу «ифлос хонадан» чиқиб кетинг. Сизни кўрарга кўзим йўқ!
Ўрнимдан туриб бориб, унинг қунишиб, қалтираб турган
