Сизни шу аҳволда ташлаб кетишни ўзимга эп кўрмадим?
Бу жўмардликни тагида яширин сир бор, мени алдай олмайсан дегандек, янга унга тик қаради.
Оловиддин бу қарашга чидаёлмай ёрилди.
− Сизни яхши кўриб қолганман?
Қалдирғоч жаҳли тезлади.
− Уялмайсизми?
− Севги сўраб ўтирарканми!
− Турмушим бўлса!
− Менга фарқсиз.
− Сурбетлик ҳам эви билан-да! − деб янга деразага қараб, ҳорғингина ташқарига кўзини тикиб олди.
Қалдирғоч севдим, куйдим деган сўзлар ҳар қандай шароитда ҳам аёлни бироз қизиқтириб, ўйлантириб, ҳис этиб, кўзлари учқунлаганини йигитга сездирмай, ташқарига нигоҳини йўналтирди.
− Сиз жуда чиройлисиз. Турмушга чиққанингиз ҳечам билинмайди. Ҳам нозанин, ҳам гўзал, − деб Оловиддин ҳамон ялтоқланарди.
Янга унинг гапларига учмади, писанд ҳам қилмай, ҳорғинлигини узмай бошқача савол берди.
− Вақтинчалик никоҳ муддати бир кунми?
− Бу ҳақда қайнанангиз айтмадими?
− Йўқ.
− Сиз нима десангиз шу бўлади.
Оловиддин ёлғонга қўл уриб, айёрлик билан жавоб қайтарди.
Қалдирғочнинг фикри қочди. Йигитлар бундай пайтларда, висолга етишиш учун истаганча ёлғон гапиришлари, қуруқ ваъдалар беришлари мумкинлигини китобларда ўқиган, ҳаётда кўп эшитган, шунинг учун суҳбат мазмунини бошқа ўзанга буриб қўя қолди ва бепарво эсноғи тутиб сўради.
− Қачондан бери мени ёқтирасиз?
Оловиддин ўйлаб қолди, қўллари бўшашди. У хаёлга толди. Чайналди. Биринчи бор бағримга босганимда деса, янга ҳирс туфайли мени севибди деб ўйламасмикан, деган андишада эди.
− Эслай олмаяпсиз, балки сўзингиз алдоқдир, − деб янга уни синашга қарор қилди.
− Алдоқмас, биринчи бор кўйлагингизни қистирилган ҳолатда ошхонадан шошиб чиқиб келганингиз эсингиздами? Менга кўзингиз тушиши билан вой деб, ичкарига ўзингизни урганингиздан, шармли жувон экан дегандим.
Янганинг чеҳраси сал очилди:
− Ёдимга тушди. Яхши эслатдингиз. Яна-чи?
− Институтга кирайми? Ё ўқимай қўяқолайми?, деб сўраганимда мақол билан жавоб берганингиз эсингиздами? «Эшакка тўқим, одамга либос». Бу асл мақолнинг матни, сиз эса либос ўрнига билимни келтирдингиз. Чиндан ҳам инсонни билим безайди. Ўшанда сизни ақлли экан деб баҳолаганман.
Янга, бу гапдан фаросатли аёлларга хос, қошларини пирпиратиб, сўзсиз бу иддаодан мамнунлигини билдириб, сўради:
− Бўлдими?
− Елкамни ишқалаб қўйинг десам, устимга пақирлаб сув қуйганингиз?
− Сизни ўзига бино қўйган, тарбиясиз деб ўйлагандим, ўшанда, − деди янга ўша иши ўзига нашъа қилиб.
− Энди-чи?
− Йўқ-йўқ, қарши савол билан асосий мавзудан четлашманг. Ҳали бошқа девоналик сабабларни келтирмадингиз, чоғи.
− Айтмадим, тўғри сезибсиз. Сизга нимани биринчи етказай,
