қовунни хуш кўришини аввалдан билгани учун, ҳовлидаги устига хашак ташланган қовунлардан кичикроқ, лекин шираси тилни ёрадиганини танлади. Боя жаҳл билан айвондан чиқиб кетганда шу ҳийла хаёлига келганди, қовунни ярмини чиройли ликопчага кесиб, столга қўйди.
Йигитга унча кўзга ташланмайдиган, чўчитиб қўймайдиган жуда кичик илтифот кўрсатди. Аввалига анча вақт суҳбатга тортди. Ота-оналари, болалиги, ҳаёти ҳақида айтиб беришини сўраркан, кейин ўртада паузалар кўпайган сари, олинг қовун сўйгандим, ширин экан, деб унинг эътиборини дастурхонга қаратди. Оловиддин хурсанд, янгани дилини топдим, гапларим унга маъқул келяпти, деган кўйи қовунга қўл чўзаркан, орасида гапдан бўшамасди. Лекин бу узоққа бормади. Озгина вақт ўтмай кўзлари юмилиб тинчиб қолди…
6. КЕЛИН ҚОЧИБДИ
Йигит кўзини очиб, атрофга аланглади. Тонг отишига ҳали бор. Бошини кўтарай деса… Ия қизиқ-ку! Қўллари кўтарилмади. Танасига тортиб оёқ-қўллари чандиб боғланганми? Ким боғлади. Наҳот Қалдирғоч бўлса? Вой, шайтон янга-я! Роса боплабди-ку, деб атрофга қараса ҳеч ким йўқ. Шкаф очилган, мазмунан кийимлар танланган бўлса керак, палапартиш ҳолатда. Товуши қулоққа етиб, уйғотиб юбормаслик учун, дераза ойнаси ҳам қаттиқ ёпилмаган. Э-воҳ, янга қаерга кетди экан. Бақирса, кўмакка чақирса, кампир кириши, қўлини ечиши мумкин. Лекин сен ҳам йигитмисан деб маломатда устидан кулиб, мазахга ўтади. Яхшиси бир амаллаб, тиши билан бўлса ҳам арқон тугунини ечади ёки тишлаб узади…
Тун ойдин бўлса-да, совуқроқ экан. Яхши эгнимда қалин кийим, оёғимда резинка бўтикча деганча сув ёқалаб чўзилган, фақат трактор, от-арава юра оладиган чақир йўлдан икки чақиримча юрган Қалдирғоч қўрқмаса ҳам бўларди, унга Арслон бўрибосари эргашган. Асфальтланган катта кўчага озгина қолди. Узоқдан битта-яримта кучук вовиллаганини айтмаса, ҳамма уйқуда. Уни ҳеч ким кўрмади. Шошиб кетишидан орқага ҳам қарамас, ичида: «эҳ, Акобир ака, нега шундай қилдингиз. Менга нега ишонмадингиз, бор умидим, ҳаётимни сизга тиккандим, эвазига нима олдим? Қуруқ бўҳтон ва туҳмат. Шуям эр-хотинлими? Бир ёстиққа умид билан бош қўйган ёрига ҳурмат ва вафо шунақа бўлса, у ҳолда муҳаббатни гапирмаса ҳам бўлади», деб бир хўрлиги, бир алами хуруж қилиб, пиқиллаб йиғлаб борарди.
Фақат катта кўчага чиққач, четдаги ариққа энгашиб муздек сувга юз-бетларини чайиб, оғизда сув ғарғара қилиб ташлади. Тивит рўмолини четига артинди. Чуқур-чуқур бир-икки нафас олиб, энди йўлга тушаман деганда, узоқдан ёниб келаётган чироқ унга яқинлашди. Янга бу машинами ёки нимайкан деб фикрини охиригача етказгунча, олдига мотоцикл келиб тўхтади ва уни минган ҳайдовчининг ўктам овози рус тилида келди:
− Адашиб қолмадингизми?
Қалдирғоч, ҳайрон бошини кўтарди. Жавоб берайми ё йўқми деб, узун бўйли, озғин, эгнига оддийроқ кийим кийган ўриснамо кишига қараб қолди. Унга бақрайиб қараб турган киши, бироз жилмайиб, кўзини узмасди. Қалдирғоч бошини буриб, йўлида давом этмоқчи эди, у киши ортидан юрди.
− Мен “Правда” газетасининг корреспонденти
