бўлганча яна ўша ишораларини қилса, йигит яна боягидақа жавоб қилди. Ўзини жинниликка солиб жўрттага майнавозчилик қиляпти, деб ўйлади кампир. Унинг жаҳли қўзиганди, бақириб берди.
− Эртага вақтли турсанг, бор кириб ухла.
− Қаёққа бораман, менинг жойим шу ер, − деганча келини ётоқхонасини безларча кўрсатди ҳашарчи.
Кампир муштини унга ниқталадию, лекин бирор сўз айтмади.
Оловиддин, бу пайтда, айвонга кўтарилиб олганди.
− Бир нима дедингизми? – деб кампирга иршайиб қаради. − Кечагида ўзингиз куёв бўлиб бер деб, ялиниб-ёлворганингиз эсдан чиқдими? Ё эсингиз…
− Бир кечага сўрагандим, аҳмоққина.
− Бир кечамас, минг кеча денг, – шундай деб Оловиддин ётоқхона томон юрди…
Бугун кун бўйи Оловиддин кўп пахта тера олмади. Хаёли Қалдирғочда бўлди. Бекордан-бекорга уни талоқ қилсинми? Ҳечам-да! Йигитга алам қилди. Ёнида чиройли жувон тўмпайиб ётса-ю, у ғафлатда тунни ўтказса, куёвлиги қаерда қолди. Пешонасига бир урган бўлдию, менга нима, қайнанаси ўзи шуни хоҳлади. Никоҳ ўқиттирди. Бу ўз изми билан бағримга солгани билан баробар. Шундай экан, васлига тўймагунча, хотин қўйиш йўқ. Ҳеч ким мени айблай олмайди. Ўз шаръий хотиним, истасам… Унга айниқса бу гап нашъа қилди.
Ётоқхона эшиклари қулф экан, бу уйдагиларнинг найрангларидан безгандек унга ёлвориб қаради, кампир эса: “Аҳволни кўриб турибсан, Қалдирғочни талоқ қиласанми?” деб кўзларини чақчайтириб сўраганда, у “йўқ” деганча олайиб қаради.
− Бўлди, айб ўзингда, синов муддати ўтди. Талоғини бер.
− Муддатини мен ўзим ўрнатаман, − деди жаҳлда Олловиддин.
− Азбаройи ёмон кўрганидан, қочиб қутилибди. Иккалангни ортиқ бир хонада қолдирмайман, келинимга жабр қилиб. Тушингни сувга айтасан.
Кампир, ётоқхона эшигига яқинлаб, жўртага шанғиллаб гапирар экан, келиним эшитсин деган ниятда эди.
− Ҳаддингиздан ошманг, хола! Мен. Мен…
Шу сўздан нари ўта олмай Оловиддин тутилди.
− Миянг суюлиб қолибди сени. Келинимни ўз ҳолига қўй. Лафзсиз, номард.
Бу гап Оловиддинни ич-ичидан ўтиб кетса-да, негадир унчалик таъсир қилмас, чунки унинг хаёли, фикри-зикри Қалдирғоч билан эди.
− Қўйиб бўпман. Энди ўзларингдан кўринглар.
У айвон эшигини тарақлатиб, ўз ҳужраси томон кетди. Кампир ҳам тинчланиб, ўз хонасига кирди. Акобирдан дарак йўқ. Ўз кабинетида навбатчиликдадир, деган ўйда кўзларини мудроқ босганди ҳисоб, аввал ғирчиллаган, сўнг тап этган товуш эшитди. Нима экан бу, деб бошини кўтаргунча овоз тинди. Шундан сўнг ҳамма ёқни сукут эгаллаб, кампир хотиржам уйқуга кетди.
7. ТАЛОҚНИ БЕРМАЙСАНМИ, НОМАРД
Саҳарлаб эса, анча инсофга келган Оловиддин индамай келиб улар нонуштасига қўшилди, натижада учовлари ортиқча гап-сўзсиз чой ичиб бўлишган ҳам эди, кампир унга маъноли қараб:
− Нон-тузимизни ичдинг. Хизматлар қилдинг. Сендан миннатдормиз. Қилган меҳнатларингга рози бўл.
− Розиман.
