қўриқчилар кўп бўлса-чи? Хавфли иш, кейин японлар аҳмоқ эмас.
– Улар аҳмоқ эмас, тўғри, лекин биз ҳам анойи эмасмиз. Юз кишидан кўпмиз, йўлини қилиб уддалаймиз, аравакашлар ҳам қўллаб юборишади. Барибир ўзимизникилар-ку!
Парфёновнинг сўзлари ишончли жаранглади ва партизан етакчилари қурол-яроғ карвонига бўлажак ҳужум тафсилотларини муҳокама қила бошлашди.
– Қанча арава бўларкан? – қизиқди Сухоруков.
– Қирқтадан кам бўлмайди, – жавоб берди Савелий Парфёнов.
– Яхши, анчагина қуролланиб оларканмиз.
– Бунақа имкониятни қўлдан чиқариб бўлмайди, – деди вазминлик билан Парфёнов. – Тез орада шамол музни суради ва улар эрий бошласа, транспортчилар тўғридан-тўғри портга кираверишади. Нари борса, бирор ҳафталардан сўнг ёмон об-ҳаво ҳам тугаши мумкин. Ҳужум учун қулай жой бор. Карвон тепаликлар орасидаги ингичка жар ва шу яқиндаги сийрак ўрмондан ўтади. Яширинадиган ер ҳам бор.
Сухоруков Савелийга саволчан қаради.
– Яхши, карвонни эгалладик ҳам дейлик, кейин қурол-аслаҳаларни қаерга бекитамиз? Японлар дарҳол ваҳима кўтаради, кейин бор кучини ортимиздан ташлайди. Ғилдирак излари нам ерда яхши қолади. Ҳужумини анча вақт қайтара оламизми? Ёки ҳар бир уйга биттадан милтиқ бекитиб чиқамиз деб ўйлаяпсанми?
Сухоруков буларнинг барини яққол истеҳзо билан гапирди.
Парфёнов хотиржам турарди.
– Азизим Игнат, буниям ўйлаб қўйганман. Шундай жой борки, у ерга бунақа карвондан юзтасини олиб бориб қўйсанг ҳам, ҳеч ким тополмайди. Изидан тушадими, тушмайдими, барибир.
– Хўш, қаерда экан бунақа жой? – ишонқирамади Сухоруков.
– Сен Соломбалани эсингдан чиқардингми? – кулимсиради Парфёнов.
– Ҳа-я, тўғри, тўғри… Қойил, ақлингга балли, Савелий… Қара-я, эсимизга келмаганини… – ғовур-ғувур қилди партизан етакчилари.
– Демак, бу масалани ҳал қилдик, – Парфёнов кафти билан столга тарсиллатиб урди. – Энди бошқа масала ҳақида гаплашамиз. Қўмондон Каменев биздан партизан бирлашмалари ташкил этишни сўраяпти. “Карвонни эгалладик” деб фараз қилсак, бизда қурол бўлади. Халқни йиғиб, қуроллантирамиз. Ўшанда нафақат оқшомлари отишма қиламиз, балки кундузи ҳам оқ гвардиячиларга, шунингдек, японларга ҳужум уюштира оламиз.
– Ва инглизларни ҳам титиб ташлашимиз мумкин, – қасоскорона қўшимча қилди Игнатий Сухоруков, чунки инглизлар ундан ов қайиғини тортиб олишганди.
– Ҳа, инглизларни ҳам, – рози бўлди Парфёнов. – Хўш, нима дейсиз, бирлашамизми?
– Яхши бўларди, – рози бўлди партизан етакчилари. – Оқлар ва келгиндилар еримизни шунча топтагани етар!
Уларни бир сиқувга олайлик-чи, балки бутунлай ҳайдаб юборармиз.
– Бўлмаса, келинглар, бирлашмамизнинг бош қўмондонини сайлаймиз, – деди Парфёнов ҳамюртларига диққат билан нигоҳ ташлаб.
– Ўйлаб ўтирадиган жойи йўқ, – деди Сухоруков жиддийлик билан. – Савелий, бунча
