пешерергә булыр дип,
Җыйдык балтырганын да.
Рәхмәт инде сиңа, урман,
Әлдә барсың дөньяда.
Саклап калдың ачлыктан
Яуыз сугыш вакытында.
Бер кочак үлән җыеп,
Шатланып зур байлыкка,
Йөгердек кайтыр якка,
Әниләр көтә анда.
Карап калды арттан,
Каен артына качып,
Кеше дә үлән ашый икән
Дип, гаҗәпкә калган куян.
Авыл көтүе
Авылым урамы буйлап
Китеп бара көтү.
Юл күрсәтеп килә алдан
Көтүче Файзылгаян.
Аның артыннан төшеп алган
Куркыныч, тырпайган мөгезле,
Малларның икенче башлыгы,
Үрге өч Галинең усал үгезе.
Үгез үзе генә көтәр иде,
Саклап авыл көтүен,
Чыбыркысы юк аның,
Шунсыз булмый бит инде.
Әле таң атып та бетмәгән,
Бар да инде аяк өстендә.
Шаулыйлар, кычкыралар,
Мә-ә-ә дә мә-ә-ә,
Үзләре бирми бер ни дә.
Көтүче бер шартлатса,
Үзе үргән чыбыркысын,
Бар да кинәт шым була,
Ачык авызлылар хәтта
Телләрен тешләп ала.
Аннары тагын, онытылып,
Кычкыра башлый бар да.
Кемдер атлар – атламас бара,
Йоклап – йоклап та ала.
Чыбыркы янә шарт итсә,
Шунда ук айнып китә.
Сугышу гадәткә кергән,
Йокысы туймаган ике кәҗә
Ду килеп сөзештеләр.
Чыбыркының көчле тавышына
Куркып егылды кәҗәләр.
Ике сыер шым гына
Көтүдән калган иде.
Кайтып йокларга иде исәп.
Чыбыркы шарт иткәнгә,
Торып йөгерделәр алга,
Көтүчене дә узып киткәнче.
Кичен янә, урам тутырып,
Көтү кайта авылга.
Янә шау – шу, кычкыру,
Сагынганнар барсы да.
Хуҗалар каршы чыккан
Икмәк тотып кулына.
Сыйпап аркасыннан малларын,
Кертәләр йорт алдына.
Авыл тынды таңга кадәр,
Чыбыркы да сузылып ятты,
Аңа да бит ял кирәк.
Әй рәхәт, кәеф яхшы,
Куаныч күңелгә сыймый.
Бакчалар тулы бәрәңге,
Абзарда күп мал – туар.
Авылым яши шулай.
Бер эштән дә куркып тормый,
Халкым уңган, бик тырыш.
Шулай булсын, матур булсын,
Гөрләсен авылда тормыш.
Песи бәхете
Күрсәгез иде бар малайның
Песи
