Санкто Германо был христианином ученым и учителем, который жил в Париже около 1176.
197
Об этом см. Bach, Dogmengeschichte des Mittelalters II 180 ff; Wetzeru. Weites Kirchenlexikon VI2 1641; Hurter, Nomenciator II8 95; B. Geyer, Sententiae divinitatis 59.
198
M., P. L. CXCIX 1043—1086. Рукопись Евлогиума XII в. хранится в Cod. 265 библиотеки парижского Арсенала (начиная с листа 95 и далее).
199
M., P. L. CLXXVII 295—316.
200
Ср. Denzinger-Bannwart, Enchiridion 10 393; Du Plessis d’Argentre, Collectio iudiciorum de novis erroribus etc. I 112 ff.
201
Ср. cod. lat. 14 589 Национальной библиотеки в Париже (конец стр. XII), который содержит с листа 191 по 199 «Obiectiones contra eos, qui dicunt, quod Christus non est aliquid secundum quod homo estu». Cod. 48 Q. VI 31 (стр. XII – XIII) из Бамбергской библиотеки содержит «Epistula cuiusdam magistri Parisiensis de natura humana Christi» на листах 23—25.
202
Подробный анализ и оценка содержания Eulogium даны Бахом a. a. 0. II 180—190.
203
«Quod vero a magistro Petro Abaelardo hanc opinionem suam magister Petrus Lombardus accepit, eo magis suspicatus sum, quia librum illum frequenter prae manibus habebat, et forte minus diligenter singula perscrutans, ut qui ex usu magis quam ex arte disputandi peritiam haberet, falli poterat. Opinionem autem dixi. Quod enim fuerit haec eius opinio, certum est. Quod vero non fuerit eius assertio haec, ipse testatur in capitulo suo…. Praeterea, paulo antequam electus esset in episcopum Parisiensem, mihi et omnibus auditoribus suis, qui tunc aderant, protestatus est, quod haec non esset assertio sua, sed opinio sola, quam a magistro acceperat. Haec enim verba subiecit: «Nec umquam Deo volente, erit assertio mea, nisi quae fuerit catholica» (c. 3 [M., P. L. CXCIX 1052 f]).
204
«Duos etiam venerabiles magistros, quos in theologia nihil haereticum docuisse certissimum est, Robertum videlicet Melidensem et Mauricium hodie Parisiensem episcopum silentio praeterire non debeo. Eorum itaque super his disputationibus vel quaestionibus scripta non legi; sed multis eorum lectionibus vel disputationibus interfui, in quibus et de homine assumpto et de aliis quibusdam magistri Petri Lombardi doctrinam falsitatis arguebant, ne dicam erroris* (c. 4 [ibid. 1055]).
205
С. 4 (ibid. 1056).
206
Ср. с. 6—8.
207
C. 9.
208
C. 12.
209
Ср. с. 16—18.
210
«Habeant ergo phiiosophorum documenta locum suum in his, quae secundum naturam se habent, non in his, quae contra naturam mirabiliter fiunt et facta sunt…. Sed istud potius existimo et dico quoties de Christo vel de qualibet persona in trinitate, sive de ipsa divina essentia, quoties etiam de sacramentis et de articulis fidei disputatur his quae logicorum propria omnia sunt supersedendum aut si aliquando, ne penitus absint, admittuntur, sicut perstrepere velint, statim elinrinentur, tum quia regulariter maiestatibus verba non competunt, quae naturale indumentum rationis non transscendunt, tum etiam quia plerique logicae professores molesti sunt interpretes verborum et aucupes syllogismorum» (c. 9 [M., P. L. CXCIX 1065]).
211
P. Fournier, Etudes sur J. de Flore et ses doctrines, Paris 1909, 71—74.
212
Ebd. 79—100.
213
Фактическое название работы: «De unitate trinitatis, quae sit differentia inter nomina essentialia et nomina relativa.» Ygl. Fr. Ehrle, Historia bibl. Rom. Pontif. I 511.
214
Fournier a. a. 0. 32 ff.
215
Ср. Denzinger-Bannwart, Enchiridion 10 n. 431—433; Hefele-Hergenröther, Konziliengeschichte V 878 f.
216
In decretalem II expositio.
217
Об артикулах, в которых Magister sententiarum не общается со всеми, см. Du Plessisd Argentre, Collectio iudiciorum etc. I118u. 119; Denifle, Chartularium Univ. Paris. I 220, n. 194.
218
Protois, Pierre Lombard 150: «Cet ouvrage fameux eut un succes inou’i, prodigieux, vöritablement incomparable, et en peu de temps il conquit dans l’estime et dans l’admiration des the’ologiens une place presque semblable a celle de l’Ecriture Sainte.»
219
Der hl. Thomas von Aquino I, Regensburg 1858, 312 f.
220
Des Sommes de theologie, Paris 1871, 93 и 94.
221
A. a. 0. 190.
222
In Herzogs Real-Enzyklopädie XI 641.
223
&nb
