gösterdim.
“Girin lütfen.”
İçeri girince yana çekilip ışıkları yakmamı bekledi. Ortalığa şöyle bir göz attı etraf aydınlanınca. Paltosunun düğmelerini çözerken televizyonumun karşısındaki iki koltuktan misafirlere ayırdığıma doğru ilerledi. Hani şu Yıldız Turanlı’dan başkasının oturmadığına. Sezgisini beğendim.
Sanki iznimi bekler gibi ayakta durdu sırtını koltuğa verip. Baston yine arkasına saklanmıştı.
Ben de kendi koltuğuma dirseğimi dayamış, ayaktaydım.
“Bir soruma cevap verirseniz ödül olarak size bir de kahve yaparım,” dedim gözlerinin içene bakarak.
Oturdu koltuğa. Bastonu dıştan koltuğa dayadı. Paltosunu iki tarafa doğru açınca içinden boğazlı siyah bir kazakla yine siyah kadife bir pantolon çıktı. Sevdiğim ikili.
“Sorun,” dedi iki eli koltuğun iki kolçağında. Kendine güvenen bir Kim Beş Yüz Milyar İster yarışmacısı gibi.
“Adresimi nereden buldunuz?” dedim. “Noyan Bey’e verdiğimi hatırlamıyorum. Aslını isterseniz son altı aydır herhangi birisine verdiğimi de hatırlamıyorum.”
Parmaklarını tam önünde birleştirerek hafifçe öne doğru eğildi Murat Girgin.
“Ödülü kazandırır mı bu cevap bana bilmiyorum ama,” dedi gözlerinde ufak ufak ışıklar saçarak, “kimin nerede oturduğunu küçük bir soruşturmayla bulabilecek arkadaşlarım var. Aşağıdaki demir kapı da açıktı, eğer merak ediyorsanız.”
Buyur buradan yak, dedim kendi kendime.
Hemen cevap vermememi şaşkınlığıma yordu herhalde Murat Girgin.
“Kazandım mı kahveyi?” dedi.
“Kahve kolay,” dedim. “Bu cevabın beni ne kadar korkutması gerektiğini düşünüyorum.”
“Yok canım,” dedi misafirim. “Sizi korkutmak amacıyla söylemedim.”
“Nasıl olsun?” dedim.
“Ne nasıl olsun?” dedi.
“Kahve,” dedim. “Neskafe yapacağım. Nasıl olsun?”
Geriye doğru yaslandı.
“Bol kahve. Bir şeker. Süt yok.”
Peşrevde kimin ağır bastığından emin olamayarak mutfağa yöneldim. Dur bakalım, dedim kendi kendime. Yaptığım en hızlı kahvelerden birini yaptım. İki kupayı kulplarından tutarak döndüm içeriye.
Kıçımı kendi koltuğuma, kahveleri koltukların arasındaki sehpaya bıraktım.
Ben de geriye doğru yaslandım koltuğumda. Bacak bacak üstüne attım. Bekledim.
Kahveden içmesini ya da konuşmasını.
Üçüncü bir şey yaptı.
Bölüm 6.7
Paltosunun cebinden bana ikram edeceği sigarayı çıkarıyormuşçasına ağır hareketlerle bir tabanca çıkardı. Sig’den daha küçük bir tabancaydı ama yine de namlusundan size doğru döne döne gelecek nesneler öldürücü olabilirdi.
“Bu ne?” dedim.
“Karadeniz üretimi, altı mermi, bir de namluda, bir tabanca,” dedi elindekini karnıma doğru tutarak. “Küçümsemeyin, işe yarar.” Peki eli titremiyordu.
“Çıkarır çıkarmaz tetiğe basmadığınıza göre, benden bir şey isteyeceksiniz herhalde,” dedim.
Sol elini uzatıp kahvesinden bir yudum aldı. Tadını denetliyormuş gibi damağını şaklattı yudumladıktan sonra.
“Güzel,” dedi sonra.
Yapacak bir şey yoktu. Kahvemden bir yudum da ben çektim. Bekledim. O kadar güzel olmamıştı ama kahve. Aceleden.
Geriye yaslandı yeniden Murat Girgin. Eli yine titrememişti.
“Anlayışı yüksek birisiyle konuştuğumdan emin olmamı sağladığınız için teşekkür ederim,” dedi gözlerimin içine bakarak. “O yüzden kısa keseceğim. Mesele şu: Bahar Sitesi’ndeki evden aldığınız bir şeyi, eee, bana vermenizi istiyorum. Başka bir şey değil. Basit.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
