maçların haberlerine başlıklardan öte bakmadan, üçüncü ligin sonuçlarını aradım. Devam sayfasında bir köşeye sıkışmış sonuçları zorla buldum. Karasu Güneşspor berabere kalmıştı. Sondan üçüncüydü. Sondan ikinciyle arasında bir puan vardı.
Karasu Tekstil’in reklam filmindeki kadınlar gibi giyinmiş, elinde kocaman bir dosya çantası olan biri kafasını kapıdan uzattığında Karasu Güneşspor’a teknik direktör olmayı istemeyeceğimi düşünüyordum.
“Hazırız patron,” dedi genç kadın kapının pervazını hafifçe tıkırdatarak.
Reklamcı arkadaşım gazetesini bırakıp ayağa kalktı. Koltuğunun arkasına astığı ceketini giydi, eli kravatına gitti otomatik olarak.
“Hadi,” dedi bana.
Sevgili İstanbul’un günlük suç topografyasını ve muhtemel müşterimin içini fena edeceği kesin olan sonuçları içeren gazeteyi katlayıp bıraktım aldığım yere. Yakalanmayan katiller yakalanacak, iki takım kümeden düşecekti nasıl olsa. Ayağa kalktım. Reklamcı arkadaşım kapının önünde çıkmamızı bekleyen genç kadınla tanıştırmadı beni. Daha fazla gecikmek istemeyen birilerinin adımlarıyla indik merdivenlerden. Resepsiyondaki kıza bir iki saat içinde döneceğimiz söylendi. Ajansın önünde kapısı açık bir Jaguar bekliyordu bizi.
Benim öne, emekli bir diplomat gibi giyinmiş şoförün yanına oturmam uygun düştü. Arkadakiler oturur oturmaz çanta açıldı, içinden çıkanları incelemeye başladılar.
Diplomat kılıklı şoför nereye gideceğimizi biliyordu anlaşılan, hiç ağzını açmadan otomatik vitesli koca Jaguar’ı, 4. Levent üstünden TEM’e yöneltti. Sessizce gidiyorduk. Sırtımı iyice arkaya yaslayıp kaykıldım. Ellerim emniyet kemerinin üzerinde yola bakmaya başladım.
Havaalanına giden yolun üstündeki bir iki gazete ve televizyon binasını geçtikten sonra yan yollardan içerilere girdik. Her dönemeci, her kavşağı hafiften kapanmaya çalışan gözkapaklarımın arasından aklıma kaydetmeye çalıştım. Sabah sabah öylesine sessiz ve yağ gibi gidiyordu ki lanet Jaguar.
Otomobil sonunda rayların üstünde kayan cinsten uzun bir demir kapının önünde yavaşladı. Kılıksız bir bekçi, Jaguar’ın görkeminden etkilenmiş bir biçimde, çekinerek yaklaştı cama. Arkadaşımın sihirli sözcüklerinden hemen sonra şakırdayarak kenara kaydı demir kapı. Karasu Güneşspor’un renklerine boyanmıştı kapı, kahverengi-sarı.
Kocaman bir avlu bir sürü otomobil, kamyonet ve servis aracı tarafından otopark olarak kullanılıyordu. Sürgülü demir kapının tam karşısındaki, işverenini etkilemeye çalışan bir mimarın tasarladığı görgüsüz devasalıkta merdivenli bir giriş geride kalan dikdörtgen prizma binanın, mimar eli değmiş tek parçasıydı. Girişin tepesindeki alınlıkta yol boyunca geçtiğimiz binalarda gördüğüm en büyük harflerle Karasu Tekstil yazıyordu. Reklamcı arkadaşım önde, dosya çantasını taşıyan genç kadın arkasında, en arkada ben hızlı adamlarla girişe yürüdük.
Kapının arkasındaki başvuru masasındaki özel güvenlik üniforması taşıyan delikanlıya aynı sihirli sözleri tekrarladı arkadaşım. Bir kapıdan daha içeri buyur edildik.
Binanın dış görünüşündeki sakillikle en ufak bir ilgisi olmayan geniş bir salondaydık şimdi. Beni bile etkileyen sade, arı duru bir dekorasyonu vardı içerisinin. Tıpkı bir resim galerisi gibi ışıklandırılmış duvarlardaki pencere büyüklüğünde fotoğraflarda gazetelerin hafta sonu eklerinden tanıdığım yerli yabancı mankenler, Karasu Tekstil’in olduğu kolaylıkla anlaşılan giysilerle görülüyordu. Salonun açıldığı büyük koridorun iki tarafında bir sürü kapı vardı. Ortalıkta görünmeyen birtakım hoparlörlerden hafif bir caz yükseliyordu.
Bizim reklamcılar kuşkusuz nereye yöneleceklerini biliyorlardı ama sanki karşılama heyeti bekliyormuş gibi küçük bir tereddüt geçirdiler. Kravat yoklandı, etek düzeltildi.
Çok beklememize gerek kalmadı. Tek kişilik bir karşılama heyeti büyük koridorun dibindeki bir kapıdan çıktı, bize doğru ilerlemeye başladı.
Ama ne karşılama heyeti!
Ortadoğu ve Balkanların en güzel, en çekici, en çarpıcı genç kadını bize doğru yürüyordu. Dudaklarında insanı eritmeye eğilimli bir gülümseme, gözlerinde masum ama yakalayan bakışlar, baş dik, sırt düzgün, bir podyum yürüyüşü gibi hesaplanmış, ama çok daha insanca ve kendine güvenli adımlarla…
Hani filmlerde olur ya, hızlı çekilmiş filmi normal gösterirler, tıpkı öyle, her ayrıntısını içime sindirerek seyrettim bize doğru ilerleyişini. Üzerinde kolsuz, beyaz, ipek gibi titreşen bir kumaştan ince bir bluz vardı. Bluzun altında son zamanlarda benimle aynı mekânlarda giyildiğini gördüğüm en kısa etek. Siyah eteğin altında, siyah çoraplarla sergilenen bacaklar, duvarlardaki yabancı mankenlerin gösterdiklerinden çok daha dolgun ve bir o kadar da gerçekti. Yüzünde ya çok makyaj yoktu ya da yapılanlar ustaca yapılmış, çakılmıyordu. Boynunda kocaman parlak metal parçalardan bir kolye vardı. Her adımında bluzun görkemli açıklığından içeri girmek istiyormuş gibi titreşiyordu metal yuvarlaklar.
Bizim heyet kıpırdandı, ilerledi. El sıkışma mesafesine koridordaki ilk kapının hizasında geldik. Gözlerimi bize doğru gelenden ayıramadığım için kapıdan içeri doğru göz atamadım.
“Hoş geldiniz,” dedi görüntüsüne uymayan hışırtılı bir sesle, elini önce reklamcı arkadaşıma uzatırken. “Neler getirdiniz bize?” Reklamcı kadının elini sıkarken yüzüme bakmadı. Çünkü, “Bu da kim?” der gibi beni inceliyordu.
“Remzi Ünal,” diye tanıştırıldım reklamcı arkadaşım tarafından. Adımdan sonra herhangi bir sıfat, görev tanımı gelmedi. Yapabildiğimce gülümsedim.
“Dilek,” dedi elimi hafif ama kararlı sıkarak. “Dilek Aytar.”
“Dilek Hanım, Karasu Tekstil’in reklam ve halkla ilişkiler müdiresidir,” diye açıkladı reklamcı arkadaşım.
Dilek Aytar benim üzerimde çok fazla durmadı. Reklamcılara döndü.
“İlhan Bey daha gelmedi,” dedi. “Trafiğe takıldı herhalde. Benim odamda bekleyelim. Hem getirdiklerinize bakarız.”
Koridorun sonundaki odayı hedefleyerek yürüdük. Artık önünden geçtiğimiz diğer odaların içinde neler olup bittiğine bakabiliyordum. Bilgisayarlarının önünde sabah mahmurluğunu henüz atmış genç kadın ve erkeklerle dolu normal büro manzaralarından başka bir şey göremedim.
Dilek Aytar’ın odasına en son ben girdim. Kocaman bir çalışma masası ve daha da kocaman bir toplantı masasından başka, bir erkek bir kadın iki çıplak manken vardı odada göze ilk çarpan. Canlı değildi canım çıplak mankenler. Dışarıdan içerinin görülmemesinden çok, içeriden dışarıyı görmemek için konulmuş jaluzili pencerelere doğru bakıyorlardı donuk donuk. Kadın olanın boynunda bir fular vardı yalnızca.
Çalışma masasının önünde oturacak yer yoktu, toplantı masasını çevreleyen yönetmen koltuklarına oturduk. Dilek Aytar masanın üstündeki birtakım kâğıtları, broşürleri
