жые-жые нам!»
Гурыі ў Галіцыне
Мне пазваніў пісьменнік Аляксей Пролін і запрасіў да сябе на дзень нараджэння.
– Галіцына ведаеш? – спытаў ён.
– Канечне, – сказаў я. – На беларускай дарозе.
Праз Галіцына я шмат разоў праязджаў на цягніку Масква – Мінск, аднак бываць у ім мне яшчэ не даводзілася. Зрэшты, у Падмаскоўі нямала пасёлкаў, у якіх я не бываў. Як кажуць, якія нашыя гады, яшчэ сямідзесяці няма.
– Прыязджай, – сказаў Пролін. – Кумпанія тая ж, што і ў ЦДЛ. Наконт пітва таксама ўсё ведаеш. Карацей, чакаю ў пятнаццаць нуль-нуль, ужо хутка цямнее.
– Добра, – сказаў я.
З Проліным я пазнаёміўся ў Цэнтральным доме літаратараў. Потым у нас у адным і тым жа выдавецтве выйшлі кнігі, і мы міжволі зблізіліся. Ён аказаўся не толькі добрым пісьменнікам, але і дасціпным субяседнікам. Глухаваты, праўда, але для чалавека, якому ўжо пад восемдзесят, гэта нармальна.
«Вазьму бутэльку рыжскага бальзаму, – вырашыў я, – слоік леташніх марынаваных апенек, падпішу кнігу, якая нядаўна выйшла, – і вось ён, тыповы маскоўскі госць. Добра, кветкі купляць не трэба, не юбілей. Ды і мужчынам яны не пасуюць».
«Гледзячы, якім мужчынам, – сказала маё другое “я”. – Некаторым кветкі падабаюцца».
«Гэта ў каго бабы, – запярэчыў я. – А ў Аляксея яе, здаецца, няма. Вунь як вакол Кацярыны ўвіхаецца».
Кацярына была галоўным рэдактарам выдавецтва, у якім у нас з Проліным выйшлі кнігі. Яна была не толькі маладая, але і надзвычай прыгожая, што ў выдавецкім свеце было хутчэй выключэннем, чым правілам. Я і сам бы паўвіхаўся вакол яе, але ж занадта многа канкурэнтаў. Акрамя Проліна, гэта былі філосаф з Каломны Малюцін, паэт Пянцюх, які хадзіў з кавялой, і марыенбадскі язвеннік Аганясян. Марыенбадскім я яго называў таму, што кожны год ён на два тыдні ездзіў у Марыенбад для папраўкі здароўя. І, здавалася, яму ўдавалася гэта зрабіць. Я сам, напрыклад, не ўмеў пазбегнуць мацнейшага ўдара па ўласным здароўі ні на адным з курортаў. Але гэта асобная гісторыя.
У Галіцына я вырашыў ехаць на таксі.
– А чаму не на машыне? – здзівіўся мой сын Ягор. – Усяго пятнаццаць хвілін ад Перадзелкіна.
У Перадзелкіне ў нас была дача, і ехаць адтуль у Галіцына сапраўды было б зручней на машыне. Але што яна ў жыцці разумее, цяперашняя моладзь.
– У адрозненне ад усіх вас, – сказаў я, – за рулём я не п’ю.
– Мы не толькі за рулём, – гмыкнуў Ягор, – мы зусім не п’ём.
Тут ён сказаў праўду. Ягор і ўся іхняя перадзелкінская кампанія былі абыякавыя да алкаголю. Мяне, зрэшты, здзіўляла яшчэ і тое, што ў гэтай кампаніі хлопчыкі лёгка сябравалі з дзяўчынкамі. У тыя часы, калі мне было столькі ж гадоў, колькі ім, гэта было немагчыма. Мы ці кахаліся, ці варагавалі, і трэцяга не існавала.
– Закажы мне лепей таксі, дзе не трэба плаціць, – сказаў я. – Выдатны від транспарту.
– Закажу, – кіўнуў Ягор, – але ўваб’ю ў заказ нумар тваёй банкаўскай карты.
