убей другого самозванца-Падишаха, и мы станем подчиняться только тебе.
Тигр пошел за зайцем в лес.
– Где он, этот самозванец? – рычал он. – Покажи мне его!
– Увидев тебя, этот нахал испугался и побежал к колодцу, – сказал заяц. Подойдя к колодцу, тигр заглянул внутрь и увидел там отражение своей морды и зайца, стоявшего рядом.
– Я вижу рядом с самозванцем зайца! – сказал тигр.
– Это мой товарищ, с которым мы шли к тебе, – ответил находчивый заяц.
Услышав об этом, тигр пуще прежнего рассвирепел, бросился в колодец и захлебнулся водой.
Заяц тотчас поскакал к ожидавшим его животным и сообщил им о своей победе. Звери очень обрадовались, что, наконец, избавились от своего Падишаха, и выбрали зайца гонцом для всей Земли.
ТОШҚАННИҢ КАЛПУГИ НЕМИШКӘ ЖУРУҚ?
Бар екән, йоқ екән, ач екән, тоқ екән, бөрә бәк қавул екән, түлкә ясавул екән, қарға һакимчи екән, сеғизған чеқимчи екән, ғаз канәйчи екән, өдәк сүнәйчи екән, ташпақа дуниядин беғәм екән, көл пақиси униңға қәриздар екән.
Бурунқи заманларда бир һелигәр тошқан яшиған екән. У һелигәрлик билән ейиқларни, бөриләрни, ширларни һәтта адәмләрни алдап жүрәттекән. Бир күни шу тошқан жип егирип олтарған момайниң қолиға чүшүп қапту. Момай:
– Хойма яхши болди, өйдә гөш йоқти, – дәпту.
Тошқан момайға:
– Мән мошу йәрдә туруп турай, сиз әву яқлардин отун терип келиңдә, мени үтиләң, – дәпту.
Момай тошқан билән жипини ташлап қоюп, өзи отунға кәткәндә, тошқан қечип кетипту. У қечип жүрсә, шамал учришип қапту.
Шамал:
– Мән сени домилитип ойнаймән, – десә, тошқан:
– Мән бәрибир қечип кетимән, униңдин саңа қизиқ оюн тепип берәйму? – дегәндә, шамал:
– Қени? – дәп сорапту.
– Әву йәрдә момайниң жипи бар, шуни учартип, момайни раса ахмақ қилмамсән, – дәп шамалниму йолға сапту. Тошқан хошаллиғидин лиқилдап сәкрәп келиватса, алдиға йолвас чиқип қапту.
Йолвас:
– Уһ, уһ, дегән вақитта учраштиң, рисқилиқ екәнмән, раса татлиқ гөш йәйдиған болдум, – дәп тошқанни йемәкчи бопту.
– Тохта! Мениң ейтидиған сөзүм бар, – дәпту тошқан.
– Немә сөзүң бар? – дәп сорапту йолвас:
Тошқан һодуқмай, сөзләшкә башлапту:
– Сән әву ғарниң бойида йетип тур, мән отун терип келәй, андин сән мени пиширип йә, болмиса гөшүмниң тәми йоқ, – дәпту.
Бу сөз йолвасқа майдәк тетип, ғар бойида ухлашқа башлапту. Тошқан отунни нурғун терип, йолвасниң йениға әкелип отни улуқ қалиғанда, отниң иссиқ тәптидин өрүлүп ятимән дәп, йолвас ғарға чүшүп кетипту.
Тошқан чеқирап нахша ейтип кетип барса, очилар учришип қапту. Очилар өдәк, қирғавул, түлкиләрни етивалған екән. Бир очи тошқанни көрүп атай дәп турғанда, тошқан:
– Һәй, һәй! Тохтаңлар! Мән силәргә наһайити пайдилиқ нәрсә ейтимән. Мону ғарниң нерисидики
