Вестуна! Я ўпэўнены, Яго Каралеўская Вялікасьць ухваляць нашае рашэньне, калі вернуцца. Бог дасьць, гэта будзе ўжо зусім хутка. Панове…»
Рэгент павярнуўся да прыціхлых прысутных. Некаторыя яшчэ ківалі, пад уражаньнем ад ягонай прамовы.
«Панове! Чаму б не аддаць вестуну дом нашага дарагога Кавальды? Ён стаіць пусты… Дарэчы, скажыце, каб Кавальду зьнялі зь вяроўкі і пахавалі за мурамі. Бяз помніка! І каб ніякіх апазнавальных знакаў! Яны там унізе і так зразумелі, што бывае з тымі, хто настройвае людзей супраць улады».
Па залі прабеглі галасы – ад адной сьцяны да другой, ад дзьвярэй да дзьвярэй. Гэта перадаваўся з вуснаў у вусны загад. Рэгент стомлена сеў і зазірнуў у патухлую люльку.
«Ты можаш ісьці ў свой новы дом, вястун. Зайдзі да скарбніка, табе выдадуць твой ганарар. Ты заслужыў яго. Дзе мастак? Няхай напіша партрэт героя! І выдайце яму форму! Боты! Паглядзіце на ягоныя ногі! Ён заплаціў імі за тое, каб мы гулялі сёньня банкет! Вывесьце сьцягі! Выдайце нашым шчасьлівым падданым хлеб, салёныя агуркі і віно! І не шкадуйце! Пане міністар! Вы, вы! Загадайце герольдам трубіць у трубы! І абвясьціце ўсім пра вялікую перамогу! І як-небудзь патлумачце каралеве-маці, што мы перамаглі. Чаму яна сядзіць з такім кіслым тварам?»
3
Атрымаўшы на кухні раскошную вячэру, навюткую афіцэрскую форму на складзе, а да ўсяго – ганарар і загад з канцылярыі зьявіцца ў палац назаўтра раніцай, Лёкса Шпуль выйшаў з палацу і пастараўся адразу ж схавацца ў натоўпе, які запоўніў вечаровыя вуліцы і, відавочна, зьбіраўся сьвяткаваць да ўпаду. І толькі тады ён успомніў, што зь ім была Вераніка. Ён пакінуў яе недзе ў бясконцых палацавых калідорах, дзе ўсе глядзелі на яго з павагай і страхам – і цяпер ня ведаў, дзе шукаць. Зрэшты, бачыць Вераніку яму зусім не хацелася, лепш бы яна зьнікла ў гэтым горадзе, лепш бы вярнулася ў свой лес і забыла пра яго існаваньне. Лепш бы ён кінуў яе там, у высокай траве, пасьля іхнага дзіўнага танцу.
Ён ня ведаў, што яму цяпер рабіць – ясна было адно: ён мусіць як мага хутчэй пабачыць маці, сястру і брата. Лёкса Шпуль рашуча рушыў у самую гушчу вясёлых і ўжо п’янаватых людзей, што крычалі на ўсе лады: «Перамога! Слава каралю!», яму не хацелася, каб яго пазналі. Заўтра, няхай усё здарыцца заўтра, не цяпер. Ён насунуў афіцэрскую трывуголку на лоб, загарнуўся ў плашч і паспрабаваў выбрацца туды, дзе ад галоўнай плошчы адыходзіла доўгая цёмная вуліца, па якой можна было дайсьці да Старога Раўчука. Новыя, зь любоўю выбраныя ім боты грукалі па бруку, і гэты грукат тануў у гістэрычных воклічах, песьнях і бесклапотным сьмеху; Лёкса Шпуль зусім адвык ад абутку, боты мулялі, але глядзець на іхны бляск і адчуваць іх рыпеньне было прыемна. Ён чарговы раз апусьціў вочы, каб палюбавацца на іх добра апрацаваную скуру – і на яго наляцеў нейкі мінак.
«Ты што, вочы прапіў? – прабурчаў Лёкса Шпуль, адвярнуўшыся і хаваючы позірк пад афіцэрскай трывуголкай. – Глядзі куды прэш!»
«Гэй, прыяцель, не гані, – дабрадушна сказаў мінак, лыпаючы вачыма. –
