recepcyjną, w tym obsługę wizyt i uroczystości, obsługę hotelarską, gastronomiczną i rekreacyjną, transportową i medyczną oraz świadczenie usług wydawniczych i poligraficznych. Z kolei Centrum Usług Logistycznych w Policji zajmuje się m.in.: świadczeniem usług szkoleniowych, w tym w zakresie bezpieczeństwa, dotyczących zakwaterowania funkcjonariuszy i członków ich rodzin oraz pracowników cywilnych resortu, prowadzeniem obsługi technicznej i napraw taboru samochodowego Policji oraz innych jednostek MSWiA, prowadzeniem dystrybucji paliw. Centrum Usług Wspólnych wykonuje zaś zadania na rzecz Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, komórek organizacyjnych CUW oraz sprzedaży wyrobów i usług dla odbiorców zewnętrznych.
6.8. Pozostałe formy gospodarki pozabudżetowej
Wśród pozostałych form gospodarki pozabudżetowej sektora finansów publicznych państwowe osoby prawne (z wyłączeniem przedsiębiorstw, jednostek badawczych, banków i spółek prawa handlowego) stanowią jednostki, których plany finansowe zawarte powinny być w odrębnym załączniku do ustawy budżetowej. Państwowe osoby prawne, nadzorowane przez centralne organy administracji (np. Prezesa Rady Ministrów, ministra rozwoju i finansów, ministra kultury i dziedzictwa narodowego czy ministra rolnictwa i rozwoju wsi) mogą być tworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych. Są to m.in.: Agencja Oceny Technologii Medycznych, Transportowy Dozór Techniczny, Urząd Dozoru Technicznego, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Polski Klub Wyścigów Konnych, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Polska Organizacja Turystyczna, Polskie Centrum Akredytacji Polskiej, Agencja Żeglugi Powietrznej, Rzecznik Ubezpieczonych, Polski Instytut Sztuki Filmowej, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, 23 parki narodowe, Ośrodek Studiów Wschodnich oraz Centrum Doradztwa Rolniczego. Jednostki te opracowują plany finansowe, obejmujące rok i dwa najbliższe lata. Osiągają przychody, z których część pochodzić może z dotacji budżetu państwa i ponoszą koszty prowadzenia działalności. Przychody własne (tzn. inne niż dotacje z budżetu) zazwyczaj nie pokrywają kosztów. Projekty ich planów finansowych przekazywane są ministrowi finansów w ramach prac nad projektem budżetu państwa.
Inne formy jednostek organizacyjnych, których zasady gospodarki finansowej nie są uregulowane ustawą o finansach publicznych, wprowadzają odrębne ustawy. Jednostki te posiadają osobowość prawną (określoną w ustawach je powołujących), większą samodzielność finansową i są w różnym stopniu uzależnione od dofinansowania podmiotu tworzącego daną jednostkę. Zróżnicowany jest też zakres i formy ich gospodarki finansowej. Są to np. instytucje kultury, zakłady opieki zdrowotnej, uczelnie publiczne i inne podmioty, przybierające różne formy organizacyjnoprawne, funkcjonujące na różnych zasadach prawa publicznego, ale i prawa handlowego. Ich gospodarkę finansową regulują odrębne ustawy.
Ustawa z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2012 r. poz. 406) przewiduje odrębne formy prowadzenia gospodarki finansowej na szczególnych zasadach w zakresie upowszechniania kultury, których organem założycielskim jest minister właściwy do spraw kultury, jak też jednostki samorządu terytorialnego. Na podstawie postanowień ustawy jednostki samorządu terytorialnego prowadzą, jako obowiązkowe zadanie własne, działalność kulturalną polegającą na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Wykonywanie tych obowiązków polega nie tyle na bezpośrednim świadczeniu usług kulturalnych, ile na ich zapewnieniu poprzez zorganizowanie w odrębnych formach organizacyjnych przewidzianych prawem. W ten sposób funkcjonują instytucje kultury w tym instytucje artystyczne oraz instytucje i placówki upowszechniania kultury, których działalność kulturalna jest działalnością podstawową, np. opery, teatry, filharmonie, kina, estrady, operetki galerie sztuki, orkiestry, ogniska artystyczne. Instytucje te prowadzą samodzielną gospodarkę finansową w ramach planu finansowego, pokrywając koszty bieżącej działalności i zobowiązania z uzyskiwanych przychodów z tej działalności i dotacji budżetowych oraz z innych źródeł, samodzielnie też gospodarują przydzieloną im częścią mienia. Organy powołujące je, zwane organizatorami, zapewniają tym instytucjom środki niezbędne do rozpoczęcia i prowadzenia działalności kulturalnej, zwłaszcza mienie. Nie odpowiadają natomiast za zobowiązania funkcjonującej instytucji kultury, przejmując je tylko w przypadku likwidacji. Odzwierciedleniem wartości majątku instytucji kultury jest fundusz instytucji kultury. Zwiększa się on o zysk bilansowy do dyspozycji instytucji, amortyzację majątku trwałego, dotacje budżetowe na finansowanie rozwoju i inne źródła; zmniejsza się m.in. o straty bilansowe i umorzenie majątku trwałego. Instytucje kultury nie podlegają przepisom dotyczącym limitów wynagrodzeń i zatrudnienia sfery budżetowej, a poziom wydatków zależy od aktywności pracowników i osiągniętych rezultatów finansowych. Instytucje upowszechniania kultury prowadzą odmienną gospodarkę finansową niż instytucje artystyczne; znaczną część swych kosztów pokrywają z dotacji organizatora.
Szczególna forma organizacyjnoprawna została przewidziana dla działalności polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia. Na mocy ustawy z o działalności leczniczej z 15 kwietnia 2011 r. (tekst jedn.: Dz.U. z 2015 r. poz. 618 ze zm.) podmioty lecznicze działają w różnych formach własności i prawno-organizacyjnych, w tym jako jednostki budżetowe, instytuty badawcze, przedsiębiorcy, spółki kapitałowe oraz samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej (SPZOZ) mogą być tworzone przez ministra lub centralny organ administracji rządowej, wojewodę, jednostkę samorządu terytorialnego, państwową uczelnię medyczną lub państwową uczelnię prowadzącą działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych. Są to: szpitale, zakłady opiekuńcze, zakłady lecznicze, sanatoria, prewentoria, przychodnie, ośrodki zdrowia, poradnie, pogotowie ratunkowe, żłobki i inne, określone w ustawie podmioty. Prowadzą działalność polegającą na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, pokrywając z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów koszty działalności i regulują swe zobowiązania. ZOZ samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie. Podstawą gospodarki samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej jest plan finansowy ustalany przez kierownika, który nie ma ustawowego obowiązku przekazywania go do akceptacji organizatorowi zakładu.
Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej nie posiada wprawdzie osobowości prawnej, ma jednak zdolność prawną, samodzielność działania, źródło utrzymania czerpie głównie ze środków przekazywanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia w zamian za świadczenia zdrowotne udzielone osobom ubezpieczonym w funduszu.
Zakład może również udzielać świadczeń zdrowotnych odpłatnie, poza systemem powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego tylko osobom nieubezpieczonym w NFZ, od osób ubezpieczonych może zaś pobierać opłaty tylko za świadczenia zdrowotne określone w obowiązujących przepisach jako świadczenia niefinansowane ze środków publicznych. Wykonuje on odpłatne świadczenia zdrowotne – na zlecenie organu, który go utworzył oraz na podstawie umów zawartych z NFZ, który przekazuje mu odpowiednią część wpływów ze składek na ubezpieczenie zdrowotne. Realizuje on także zadania i programy zdrowotne, prewencyjne i promocyjne. Jednostki tworzące ZOZ mogą mu ponadto przekazywać dotacje budżetowe na realizację określonych w ustawie rodzajów zadań. Jednostki samorządu terytorialnego otrzymują bowiem odpowiednie środki z budżetu państwa jako refundację w formie dotacji celowych na opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne, na zadania z zakresu administracji rządowej.
SPZOZ gospodaruje przekazanym w nieodpłatne użytkowanie majątkiem, w tym majątkiem komunalnym. Fundusz założycielski, stanowiący wydzieloną zakładowi część mienia komunalnego, zwiększają przekazane przez jednostki samorządu terytorialnego dotacje na cele rozwojowe oraz wpłaty z zysku bilansowego, amortyzacji majątku trwałego
