Hannibal. Thomas Harris

      konwersja.virtualo.pl

      CZĘŚĆ I

      Waszyngton

      Rozdział 1

      Ford mustang z Clarice Starling za kierownicą wtoczył się z łoskotem na podjazd budynku przy Massachusetts Avenue. Mieściła się tam siedziba ATF – agencji do spraw przestępstw związanych z alkoholem, tytoniem i bronią palną – wynajmowana w ramach oszczędności od sekty Sun Myung Moona.

      Grupa uderzeniowa czekała w trzech samochodach: zdezelowanym wozie obserwacyjnym i dwóch czarnych furgonetkach jednostek specjalnych. Wszyscy tkwili bezczynnie w ciemnym niczym jaskinia garażu.

      Starling chwyciła torbę ze sprzętem i podbiegła do pierwszego pojazdu, brudnej białej furgonetki z bocznym napisem „Marcell’s Crab House”.

      Czterech mężczyzn obserwowało ją przez otwarte tylne drzwi. Nawet w mundurze Clarice wyglądała szczupło. Choć obciążona torbą, poruszała się zwinnie. Jej włosy błyszczały w widmowym blasku świetlówek.

      – Baby zawsze się spóźniają – mruknął funkcjonariusz waszyngtońskiej policji.

      Grupą dowodził agent specjalny ATF John Brigham.

      – Wcale się nie spóźniła. Wezwałem ją dopiero wtedy, gdy dostaliśmy cynk – sprostował. – Musiała tłuc się tutaj aż z Quantico. Cześć, Starling, rzuć torbę.

      Przybiła mu szybką piątkę.

      – Cześć, John.

      Brigham dał sygnał kierowcy, agentowi przebranemu w zniszczone ciuchy. Zanim zamknięto tylne drzwi, furgonetka wyjechała na ulicę i wtopiła się w jesienne popołudnie.

      Clarice Starling, weteranka furgonetek obserwacyjnych, dała nura pod okularem peryskopu i zajęła miejsce z tyłu, jak najbliżej siedemdziesięciokilogramowego bloku suchego lodu, który zastępował klimatyzację, gdy przyczajali się gdzieś z wyłączonym silnikiem.

      W starym gruchocie cuchnęło strachem i potem jak w klatce z małpami. Takiego odoru nigdy nie daje się usunąć. Samochód zdobiło już wiele napisów. Ostatni – zabrudzony i wyblakły – umieszczono zaledwie trzydzieści minut wcześniej. Zalepione dziury po kulach były starsze.

      Zmatowione okno z tyłu miało szyby przezroczyste tylko od wewnątrz. Starling patrzyła przez nie na dwie jadące za nimi duże czarne furgonetki jednostek specjalnych. Miała nadzieję, że nie będą musieli godzinami warować w samochodach.

      Gdy tylko odwracała się do okna, mężczyźni mierzyli ją wzrokiem.

      Trzydziestodwuletnia agentka specjalna FBI Clarice Starling zawsze wyglądała na swój wiek i zawsze – bez względu na wiek – prezentowała się świetnie. Nawet w mundurze.

      Brigham wziął notatki z fotela pasażera.

      – Jak to jest, że zawsze dostaje ci się czarna robota, Starling? – zapytał z uśmiechem.

      – Bo ty ciągle mnie wzywasz – odparła.

      – Tym razem jesteś mi potrzebna. Ale widzę, że nie robisz nic innego, tylko rozwozisz nakazy. Nie chcę nic sugerować, ale ktoś w Buzzard’s Point chyba niezbyt cię lubi. Powinnaś przyjść popracować do mnie. To moi ludzie: agenci Marquez Burke i John Hare, a to funkcjonariusz Bolton z waszyngtońskiej policji.

      Mieszana grupa uderzeniowa składała się z przedstawicieli ATF, jednostek specjalnych DEA – agencji do zwalczania narkotyków – i FBI. Była wymuszonym owocem cięć budżetowych w okresie, gdy nawet Akademia FBI została zamknięta z braku funduszy.

      Burke i Hare wyglądali jak agenci. Funkcjonariusz policji stołecznej Bolton mógł uchodzić za strażnika sądowego. Miał około czterdziestu pięciu lat, był tęgi i nalany.

      Burmistrz Waszyngtonu sam miał na sumieniu wyrok za posiadanie narkotyków i koniecznie chciał sprawiać wrażenie nieustępliwego wobec handlarzy. Nalegał, aby w każdej większej akcji w Waszyngtonie uczestniczył funkcjonariusz stołecznej policji. Dlatego był tu Bolton.

      – Dzisiaj robimy nalot na grupę Drumgo – oznajmił Brigham.

      – Wiedziałam. Evelda Drumgo. – W głosie Starling nie było entuzjazmu.

      Brigham kiwnął głową.

      – Otworzyła fabrykę lodu przy targu rybnym Feliciana nad rzeką. Nasz człowiek twierdzi, że dziś szykuje partię kryształu. A na wieczór ma rezerwację na Kajmany. Nie możemy czekać.

      Chlorowodorek metamfetaminy, nazywany na ulicy lodem, wywołuje krótkie i silne odurzenie i jest morderczo uzależniający.

      – Narkotyki to

Скачать книгу