dhe të dehur, të lumtur dhe të lodhur, nga dita që kaloi, por rruga për në shtëpi ishte edhe e rrezikshme dhe e vështirë. U zgjua në mënyra të ndryshme, ajo ndodhi në qendrën e detoksikimit. Dhe këtu përsëri ne jemi duke u dehur shumë të dehur në komisariat. Fiona është plotësisht e mpirë. Ai ishte i hollë, shumë i sjellshëm, i lexuar dhe naiv. Shprehja në fytyrën e tij, veçanërisht e dehur, ishte si fytyra e një dashi me sy të çmendur dhe me sy të çalët. Përkundrazi, serrafi ishte i çarë dhe i yndyrshëm, si një derr, i babëzitur dhe dinak. Ai vazhdimisht duhej të kontrollohej, pikërisht deri në anus, ku zakonisht fshihen heroina, kokaina dhe barërat e këqija. Vërtetë, babai i Fiona u ngjit në anus, ai ishte gjithashtu iniciatori i kërkimit të të gjithëve nga ana tjetër, natyrisht, përveç meje, sepse unë i kisha paratë, dhe mund t’i shkurtoja në shpat ose në mëlçi, për besim dhe besim te fjalët e mia, kështu që ata gjithmonë besonte në specifikën time. Dhe pas zbulimit të kartëmonedhave, At Serafimi u pendua dhe i kërkoi falje, duke u gjunjëzuar në gjunjë, duke pyetur veten se si rrokullisën atje, duke pëshpëritur:
– Por, si arritën atje?
Pasi na çoi në stacionin tjetër policor, oficeri në detyrë na urdhëroi që të mbyllnim bandën tonë në një shtëpi majmunësh, ku dy turq dhe një shmuck i mjerë, me erë të keq, të pastrehë, të veshur në dimër, tashmë ishin duke u veshur, megjithëse nxehtësia ishte mbingarkuar plus tridhjetë, dhe ai gjithashtu mbante një kapelë dimri. Dhe ai thotë pa kërkesë që është në të ftohtë në mëngjes nga peshkimi, dhe ai gërvishtet ose tehët e shpatullave, pastaj mollaqen, pastaj qafën, pastaj sqetullin, ose të vetmen, pa hequr këpucët, pastaj ijë dhe vende të tjera. Dhe është e vërtetë.
Ne e futëm Fionën në një sqetull në një kafaz dhe e vendosëm në një stol pritjeje. Ai u tërhoq në shpinë dhe gërhiste, duke hapur gojën për pjesën më të madhe që nuk dua, nga e cila pështymja rrodhi ngadalë dhe u hutua, duke u tundur nga flokët e mjekrës dhe mustaqeve. Dërrasat në mukozë, mizat ishin ngjitëse, si një letër zjarri helmuese nga mushkonjat. Serafimi u tërbua ndërsa ishte ulur. Dhe unë u përpoqa t’i fsheha mbetjet e parave në të vetmen, ku kisha një kasetë të integruar të portofolit. Papritur, hekura e hapur dhe më e shëndetshme, me siguri nga e gjithë Drejtoria Qendrore e Punëve të Brendshme, hyri brenda, një android me një armë në shpatull. Ai ngadalë, duke ngrënë sytë, ekzaminoi chmyr, atëherë, ndërsa shqiponja shikonte binjakët aziatikë të moshave të ndryshme, ata tashmë ngecën nga sytë e kujdestarit në mur, duke hapur prerje të ngushta të syve në pesë monedha rubla, i thirrën nxënësit tanë dhe shikuan Fionën e fjetur, që deri atëherë një tufë mizash po qarkullonin në gojën e tij, i ngjante gypit të një tornadoje. Serafimi hapi syrin e tij të majtë dhe tha:
– Komandant, mbaroje! – dhe ata që janë në detyrë në bar, duke mos spërkatur pështymë në rreth, duke qeshur. Redneck në forca të blinduara të trupit me qetësi, duke u rrudhur me eshtrat e zverkut të qafës së mitrës, ktheu kokën, duke mos u bërë buding dhe falsetto, domethënë, me një zë si një vajzë e vogël, ai shpërtheu:
– Ti, djalë i mençur, me gjërat që duhet të shkojnë.. Shpejt!
Serafimi ngadalë tundi kokën për të kapur sytë e kujdestarit me nxënësit e tij, ngrihej ngadalë dhe la makinën.
– Emri. – pyeti oficerin e detyrës.
– Unë?! Atë Serafim! – murgu i moshuar u përgjigj me krenari dhe goditi mjekrën.
– Unë thashë, emër të plotë!! – arriti oficeri i detyrës. – ose shkoni në kamerë për tre ditë.
– Vjelja Sergej Baituleuovich. – e quajti me fyerje emrin e tij Serafim laik. – Do ta mallkoj. ai mërziti.
– ??farë?? – pyeti polici.
– Unë them që e kam veshur këtë emër për një kohë të gjatë, para tonures dhe miratimit të një darke beqarie. ai deklaroi dhe sërish bezdiste. – Do ta mallkoj.
– Tani për tani do t’ju drejtoj midis këmbëve me një klub. – gërryen të dytin, duke qëndruar në anën e pasme të babait të shenjtorit. – Ka të drejtë, është tashmë natë?!
– Në mëngjes – Bagëti, dhe në mbrëmje.. – ulur pranë tij shtoi.
– Kjo nuk është kështu; unë kam qenë tashmë besnik për njëzet vjet. – Fillova të dhemb si një fëmijë, ëmbëlsira e së cilës u mor.
– Hej, Seraphim, ai është një Redneck..
– Ai është Chikatilo. – Pasi e ndërpreu, ai shtoi një polic të shëndetshëm.
– A keni parë reliket e tesos tuaj?
– Po, oh, shef!
– Oh si! – buzëqeshi oficeri i detyrës. – Dhe vodhi një kockë? – të gjithë qeshën. – Dhe ai erdhi në Shën Petersburg për ta shitur më shpesh?! – ulërima u intensifikua.
– Mos blasfemo, Antikrishti, Herodin, mbretin e qiellit, përndryshe do të të mallkoj të gjithë!!!! – Serafimi ia nxori sytë dhe pa dashje tërhoqi modën e vjetër.
– Por nuk ka nevojë të pordhë. – vuri re oficerin e detyrës.
– Po, ai mallkon ashtu. – shtoi policin duke qëndruar në shpinë. Serafimi i zbuloi edhe më shumë sytë e tij të çuditshëm, nxënësit e të cilëve ishin: njëra është jeshile e errët dhe tjetra është kafe e lehta.
– A dëshiron që unë të të mallkoj tani? – e pyeti të shëndetshëm me një armë. – me pak fjalë, ju do të dilni, tendë në hambarin tonë në departamentin tonë tani për t’u pastruar.
– Dhe unë do të ankohem në prokurori në emër të Kishës Ortodokse. – Shoku i gjedhit i inatosur.
– U largove, shalqi, a jeni nga Ukraina perëndimore? Stepan, mbylli.
Në mëngjes ne u lanë të lirë, dhe mbetëm pa Serafim, ai u detyrua të pastrojë tualetin. Gjatë drekës, ai na kapi me ne dhe ne u lutëm dhe u drejtuam në dyqanet e dukshme…
shënimi 8
Kam shërbyer sipas kontratës…
Kam shërbyer edhe nën kontratë, edhe pse në mungesë, nga fjalët e banorëve të kësaj Nochlezhka dhe në mënyrë që të mos ngatërrohemi në histori dhe ngjarje, unë, gjithçka, e shkruar në këtë cikël: (shënime nga Pasardhësit me përvojë të jetës në botë (Bum)), barazohen me karakterin nominal, lloji i tregimeve për Vasily Terkin, natyrisht, nëse dikush lexon për të. Kam dëgjuar vetëm për shfrytëzimet e tij, të cilat janë realizuar nga luftëtarë të ndryshëm, në periudha të ndryshme. Në përgjithësi, kam shërbyer … «Unë» është emri i protagonistit të shënimeve të mia, mbaj në mend… Në përgjithësi, kam shërbyer edhe në bazë të kontratës. Shkuam në patrullë për dy javë dhe u kthyem në bazë. Duke iu afruar asaj, ne u goditëm, për të thënë, nga një akord çmobilizues: ceçenët provokuan të shtënat e dy posteve mes tyre dhe ne u kapëm në zjarr dhe ne duhej të uleshim në lum, qafë tërë ditën, dhe kur
