çfarë keni nevojë? e pyetëm.
– Hej, bro, më jep dy kirzuh? – Duke iu afruar, ai pyeti me një theks oriental qesharake, dy çizme prej pëlhure pëlhure.
– Pse?
– Më jep një vëlla, a? Nesër, për tetë muaj, u mblodh një dash dashu, kullotja u mblodh.
– Dhe çfarë, në galoshes të mos kalojë?
– Jo, jo! Sayfarë thonë marrëzi? – cheneçeni është pak i bezdisur. – dhia merr me vete.
– Pse? E pyeta me ngurrim.
– farë, delet hëngrën, dhitë shkojnë të kullosin? – me rreshterin ironik. – Nuk e kuptoj pse keni nevojë për çizme?!
– Wai, jo, keci i këmbës së prapme të dhisë shfaqet, po? Dhe një lakër duke u varur, thasë, si të kujtohet me një grua.
– Hej, a jeni ëndërrimtar?! Dhe sa para do të jepni?
– Wah, pse paratë, miu. Chacha wineskin, po. Chacha e shkurtër.
– Mirë, thjesht shiko, nëse je budalla, do të të qëlloj si çakall.
– Pse kaq vrazhdë? Salim nuk po mashtron. Salim është i sinqertë.
– Ahmed tha të njëjtën gjë, por ai e shiti chacha po aq të dobët sa uji. – rreshteri në distancë vuri re një shpirt tullac që mblodhi lule të egra dhe shijoi petalet.
Ne shikuam njëri-tjetrin dhe vendosëm.
– Hej, ti.., shko syud! bërtiti rreshteri. Fryma i bindej pa diskutim urdhrit, i hoqi çizmet e tij dhe i hodhi në kurriz të kombësisë Kaukaziane. Ai i kapi këpucët, i puthi dhe i tërhoqi një copë gjarpri pesë litra gjarpri nga xhepi i pantallonave dhe e hodhi para nesh para se të merrte një gllënjkë dhe ta gëlltiste atë në mënyrë demonstrative, gjoja jo ngjitëse.
Mëngjes një ditë të lumtur!!!
Vetëm abreku shpëtoi, duke rrëmbyer një bari nga një dështim afër tufës, duke u përpjekur të dukeshin mbi çizme për të dashurat e tij të dhisë, të cilët duhet të qetësojnë temperaturën dhe hormonin e tyre malor, duke kujtuar gruan e tij të dashur, siç sugjeroi korporata:
– Dhe çfarë?!
– Po, mundeni!? u përgjigj rreshteri.
– Kështu? – e pyeta private.
– Një udhëtim. – u përgjigj përgjegjësi dhe ne u ngjitëm përmbi kodrën, nga ku ishte qartë e dukshme gjithë tufa e majtë e deleve, e cila së shpejti duhet të vendoset në male. Ata morën një makinë me një heshtës dhe, pasi morën një pozicion luftimi, kulluan laminën. Chacha doli të jetë e guximshme, si një komposto.
– Bricjapi, abrek, përsëri ai ishte duke zier, mirë, asgjë, ne do të organizojmë gara kacabuash për ta tani. – rreshteri ishte indinjuar, synoi delet e mëdha aty pranë, duke qëndruar pranë nesh, flokë kaçurrelë. «Pooh!!» dhe një plumb i preu një kaçub që rritet pranë një desh. Baran nuk i kushtoi vëmendje.
– Jep, sy me kryq. – rrëmbeu trupin. Ai e synoi dhe «Pooh!», Goditi një skifter që fluturonte mbi tufë.
– Klub, ku jeni duke gjuajtur?! – duke nxjerrë një pushkë automatike, foreman buzëqeshi.
– Pse, kthimi? – pushohet nga trupi.
– Whatfarë po vozit? Si është, së pari të ribësh, dhe pastaj breshëri? Përgjegjësi dhe «Pooh!» e synuan. Një plumb i një budalla, duke fluturuar mbi një dash dhe nxiton në livadh, i lidhur pas një lepuri. Ai shoku i varfër si i djathtë ashtu edhe i majtë, do të përkulet dhe do të kërcejë, dhe plumbi, si një lak i çuditshëm: do të fluturojë larg, do të kthehet; pastaj vini re, pastaj humbas. Kështu që ajo e futi pjerrësinë në pyll.
– Eh!! – Ai shqiptoi me forcë, duke parë lepurin, pararendësin dhe goditi tokën me një makinë automatike, u përkul kokën. – Kjo është chacha. Më kot ata e thirrën Abrek.
– Po, saktësisht, chacha rrënohet. – mbështetur trupor.
– Mos u dëshpëroni zotërinj bashkëluftëtarë të tjerë. – Unë e ngushëllova, private, nuk mbaj mend se çfarë lloj trupash të Federatës Ruse, mora mitralozin, hapa heshtësin, vura re, si do t’i jap një volejbollit tërë rrethit, dhe madje nuk do të nxitoj, dhe kështu fara ra nga rripi dhe në dash duke qëndruar përsëri te ne organe derivative, domethënë në rusisht – vezë. Dashi u hodh në majë të tre metrave, zbriti në tokë, zbrazi intensivisht si mitraloz, bërtiti si një batalion babai ynë, jo, njerku komandant i batalionit dhe, duke nxitur çdo tufë ripening, vrapoi drejt majës së malit. Tërheqja nga goditja ishte tashmë në krye dhe e shkaktuar nga lëkundja e varur masive e dëborës, e cila çoi në formimin e ortekëve, të cilët vullnetarisht rrëshqitën në anën tjetër të shkëmbit, duke goditur një të tretën e tufës së rrjedhshme dhe tetë fshatra të verdhë. Pati viktima jo vetëm mes njerëzve, por edhe mes banorëve të zonës. Ne kaluam në dhomën e ngrënies në të majtë dhe nuk, duke tradhtuar njëri-tjetrin, ecëm sikur asgjë nuk kishte ndodhur.
Dreka e një dite të keqe!!
Pas një vakt të thartë, ne përsëri vazhduam pushimin tonë të merituar në një shkallë lokale, të dhënë për ne nga njerku ynë në rangun e kolonelit. Duke kapur Shpirtin, rreshteri e urdhëroi që të ngjitej në një shkëmb të lartë me një parvojë nga e cila mund të shihte tërë fshatin e vjetër, i cili mbeti i larguar nga kalimi i ortekut. Ose më saktë çajja e tij, ku të pastrehët vendas rrinin me ditë të tëra. Detyra e tij ishte të shpërndajë vizitorët me ndihmën e një radhe automatike përgjatë çatisë së thatë të një kafeneje lokale ngjitur me pjesën tregtare të këtij vendi të përshtatshëm.
Givi i vjetër ngadalë, duke shtypur, iu afrua pub-it. Një fqinj që e vuri re e tundi drejt tij dhe e ftoi atë me mikpritje në tryezën e tij. Vjetër Givi nuk i kushtoi vëmendje, sikur po kthehej larg dhe, duke e kthyer hundën lart, u ul në një tryezë të lirë. Një kamerier i moshës së mesme të majtë fluturoi deri tek ai për tu hedhur.
– Dhe nëna, baba, wah wah, si është shëndeti juaj?
– Whatfarë është e verbër, shchto, nuk më shoh të gjallë!!
– Whatfarë ka ardhur?
– Gllabër. Hey. u rrit gjyshi. – Po?!
Kamarieri me yndyrë i moshës së mesme, duke parë Givi-in e vjetër ngriti vetullat lart.
– Më jep një Barbecue, po?! Nga i tillë, nga mishi i shëndetshëm, i cili ishte një dash i shëndetshëm. Prerje e pastër me thikë… Kebab i shëndetshëm. – duke fryrë nga syri i majtë dhe duke shtypur të djathtën, ngriti gishtin e vogël të Givit.
kamerieri iku larg. Dhe pastaj filloi granatimi i çatisë. Të gjithë vizitorët dhe kafenetë u shpërndanë kush ku. Givi i Vjetër
