soos ’n ram by die nuwe hek na die portret van Dzerzhinsky gekyk.
– Die KGB is dieselfde as die RFD. Eers oud as ouma. En regverdig, nie soos nou nie, alles is korrup… Ouma is oor die algemeen die RFD…
– Die KGB … – die seun het reggemaak en nadat hy ’n sabel droë snot in die dieptes van die neusgate opgerol het, uitgetrek, na hom gekyk en sy tande gebyt, uitgespoeg en sy neus gekreukel. – phew.., sout.
– MOENIE die gemsbok eet wat jou ma jou nie voed nie?! – die vader was verontwaardig.
– Nee, jy voer.
– Ek verdien geld op voer. En ma kook en voer van wat ek verdien het. Het jy dit?
– Aanvaar, verstaan, ontvangs…
– Goed gedoen, jou vader, en jy …?
Die seun het op die SMIRNO-toonbank gaan staan, aangesien die priester hom geboor het.
– Welgedaan in die stal is, maar ek Goed gedaan..!!
– .. Asshole… heh heh heh… Salaga. – Otila het die agterkant van die kop saggies aan haar seun geklap, maar Izya ontwyk en lewer ’n teenaanval reguit teen die neus van sy vader, soos hy geleer het.
– Uh..– Ottila juig, verberg die pyn, sy hand trek net uit, en sy oë laat trane val, – ja, is die moeder besig om jou te voed of nie?
– Voere. Heerlik voed … – die seun begin in sy linkeroor pluk … – En dan my suster en wie?
– En jy en my suster?.. En julle is MENSE! – die vader glimlag en trek sy bril op, gaan van die tafel af na ’n stoel en gaan verder skryf, kniel so dat dit hoër was.
– En wat beteken dit dan vir ons GESAG, daardie week… hierdie … ’n ander president het gekom… Amerikaner, die KGB slaap en die mense is bekommerd?
– Wat anders is so ’n president? – Pappa broei uit sy bril.
– En die een wat sluit met die krag in die kamer as jy drie uur in die toilet sit,..
– En wat dan?
– .. dan lag hulle en gis, soos katte in die nag snags op straat, en skree selfs soos varkies as hulle omgekap is. En kom uit – soos na ’n bad – nat.
– En waar is ek nou? – die vader bewe.
– En jy sit nog ’n uur in die toilet.. en skree dan soos altyd: «bring die papier!!!».
– Hier, pis!!. – ontsnap van die tande van generaal Klop.
– En wat is ’n «teef»?
– durf u dit nie meer sê nie. Goeie?
– Verstaan, aanvaar, Amen. – Ek het weer opgestaan in die Izza-toonbank.
– U het ’n gevegsopdrag om uit te vind wie hierdie tweede president is.
– Alreeds uitgevind. Dit is u ondergeskikte – Intsefalopaat Arutun Karapetovich.
– Hierdie ou man? Hy is dertig jaar ouer as sy, en drie-en-veertig ouer as ek. Haai… is dit ’n dwaas, is hy ’n familielid?! – Klop sit vas en begin verder skryf.
– Ha ha ha ha!!!! – Na ’n klein ruk ontplof my pa skielik en bars amper uit sy stoel. Dit is hoe hy gelag het, dat selfs ’n gesensureerde woord nie verklaar kan word nie, slegs obsceniteite. Maar hy hou aan die skouer van sy seun. – Ag, ha, ok, gaan, ek moet werk, en hierdie ander president het hoendereiers in hul sakke en skoene in die yskas.
– Hee-hee, – Izya glimlag stil, – en miskien ’n kaktus?
– Wat wil jy hê…
Die seun was verheug en het na die eerste helfte van die hut gevlug.
Die tweede protagonis en eerste assistent van die distrikspolisiebeampte, korporaal Intsefalopat Harutun Karapetovich, ’n voormalige gasteskrywer, het ’n pos gekry in die middeljarige pensioen, uitsluitlik as gevolg van Ottila se vrou, Isolda Fifovna Klop-Poryvaylo. Hy was drie keer hoër as sy baas en vyf keer dunner as die vrou van sy baas. Die neus is teruggetrek soos ’n arend en ’n snor, soos Budyonny of Barmaley. Oor die algemeen het die regte seun van die berge, wat aan die begin van Perestroika, na sout afgegaan het, gestruikel en geraai in ’n kloof, reg in ’n vragmotor oop sonder dak, met steenkool uit die goederetrein Tbilisi-SPb. Op die stasie het Lyuban wakker geword en gespring. Hy het hier en daar gewerk totdat hy die vrou van die distrikspolisieman ontmoet het terwyl hy gedrink het. Sy het hom as niggie uit die Kaukasus aanbeveel.
Nadat hy klaar was met die werk, neem Ottila Aligadzhievich Klop, soos altyd, ’n fotoportret op die tafel met die beeld van die sittende President, haal dit asem op, vee dit op sy mou, soen die voorkop op die kroon van die kop en plaas dit weer op sy regte plek op die regterhoek van die tafel, rus dit op ’n potloodsakkie met penne, rubber, potlode en ’n pakkie gekapte gratis advertensiekoerante vir persoonlike higiëne. Hy het toiletpapier gehaat. Dit is dun en ’n vinger word deurgaans deurboor op die belangrikste oomblik en dan moet jy dit afskud. En as dit in ’n nou ruimte geskud word, is daar ’n kans dat ’n vinger ’n houtblok in die binneste hoek van ’n straattoilet van die Sowjet-styl tref en pyn voel; die instink het die siek vinger laat warm word met warm speeksel, in plaas daarvan om die smaak van sy ontlasting te voel, wat hy 24 uur gedra het, om die toilet uit te sit vir later.
Om sweet van sy voorkop, oksels, arms, bene en onder die eiers af te vee, waar hy buitengewoon hard gesweet het, gebruik hy ’n wafelhanddoek. U vra: waarom nie ’n lap nie? Die antwoord is eenvoudig: die handdoek is groot en hou lank.
Dit was te laat, en die gesin het lank gelede al asemgehaal. Ottila het die woonbuurt van die hut binnegekom en rustig in die kombuis ingegaan en ’n vyfliter blikskoen uit die yskas gehaal. Beslag gelê op ’n plaaslike huckster. Hy druk dit op die buik, neem net ’n piering waarin ’n stuk haring lê, gebyt deur een van die huishoudings. Of miskien is hierdie ou bok, Intsephalopaat, wat sy hele lewe lank nie sy tande geborsel het nie en sy kakebeen eenvoudig met karies gebyt het.
«Dit is die rede waarom ek karies gehad het,» ontbreek Klopa, ’hy soen Isolde, Isolde Izyu, en Izya soen gedurig my lippe vir vyf en viertjies wat een of twee keer per jaar van die skool gebring word. Dit is nie pedofilisme nie, een of twee … – Maar die tande van Incefalopaat was meestal swart, hennep en wortels het voortdurend gebloei, maar Harutun het glad nie pyn gevoel nie. Hierdie gebrek aan die DNA het hom glad nie benadeel nie, maar het selfs suksesvol gehelp met die ondersoek.
Ottila rimpel en wil die plaat weer op sy plek plaas, maar hy knip na die pot en besluit om nie te minag nie. Moonshine ontsmet alles. Hy verander dus van plan en gaan na die tafel. Daar was ’n klein TV in die kombuis, en hy skakel dit aan. Ek het ook onderweg na die gasstoof gegaan en die deksel van die pan oopgemaak. Die aroma, uitgeput daarvan, het Ottila eenvoudig bedwelm en hy wou dadelik een eet. Hy het die kas ingehaal: ’n bord, tafelblad, pepershaker, mes, brood, mayonnaise, suurroom, kefir, airan, komiss, ketchup, lourierblaar, ’n beker, twee lepels: groot en klein, en sukkel om sy balans te kry, het hy na die tafel gegaan, het opgestaan en moeg geword: albei hande is deur, te veel oorlaai en moes selfs elmboë gebruik. Alles het stadig geskakel. Ottila het die bord met sy neus op die tafel probeer druk, maar die tafel was hoër en sy elmboë begin swel. Ottila blaas op en lê alles op ’n stoel neer.
