dit is oplosbaar. Alles betaal die begroting. As ons die neus vind.
– En as ons dit nie vind nie?
– En as ons dit nie vind nie, word alle uitgawes van u afgetrek.
– Hoe so?
– En so. As u steeds dom vrae stel, kan u u werk verloor. Het jy dit?
– Dit is reg, verstaan. Wanneer gaan ons?
– dom vraag. Ons moet alreeds daar wees. Laat ons nou gaan!
– En wat is so gou? Ek het nie my tas gepak nie?
– Ons moet dit altyd gereed hou. U het geweet waar u werk kry… Terloops, dieselfde ding…
– Wat?
– Ek het nie my tas gepak nie. Ja, ons het hulle nie nodig nie. Koop met u aankoms wat u nodig het. Ek het ’n bankkaart.
– En as daar nie genoeg geld is nie?
– Hy sal gooi. – en weer het die distrikspolisieman met ’n vinger na die plafon gesteek en in ’n vurige styl gespring met behulp van somersaults op die tafel en met ’n voet voor die neus van die kollega gewaai. Hy staan op en kruis die tafel te voet in die rigting van Arutun na sy stoel. Trane en op pad na die uitgang.
– Wat sit jy? laat ons gaan! – en met sy hand geswaai, – en asof hy langs St. Petersburg langs die aarde beweeg…
Hulle het die vesting verlaat en slegs ’n nota met kryt aan die deur gelaat:
«Moenie bekommerd wees nie. Ons het ’n dringende opdrag na St. Petersburg vertrek. U bly in die plek van Incephalate, en Izya – in plaas van vir my.. Ek!»
En onderaan is die toevoeging in ’n ander handskrif:
«Jammer, Pupsik, ek sal terug wees soos ek moet! Terwyl jou vlooi oploop. Wag op my en ek is terug. Miskien een…»
Izya het die nota gelees en op die blad in die handskrif van sy vader en Intsefalopat geskryf, dit in sy sak versteek en die inskripsie van die deur afgevee.
– Wel, ou bok, jy slaan. – Ek het my selfoon geneem en SMS na my pa gestuur. Daarna gaan hy die huis binne en gee die brief aan sy moeder. Sy lees en trek op.
Laat hy ry. Ons sal dit vervang. En nie ’n woord oor die voortsetting van die vader nie. Het jy dit?
– Natuurlik, moeder, ek verstaan… En laat ons die vark van die skoolhoof neem, ahh? stel hy voor.
– Wat is jy? Ons moet alles volgens die handves en geregtigheid doen.
– En hy skree op my in billikheid?
– Hy is die regisseur. Hy weet beter. En hy self sal voor God geregverdig word.
– Is dit die een wat aan die muur in die kantoor hang?
– Amper. Daar hang Iron Felix, sy adjunk. Goed, gaan doen jou huiswerk.
– Ek het. Ma, kan ek gaan stap op die rivier?
– Gaan, maar onthou, hondjie: verdrink, moenie huis toe kom nie. Ek sal jou doodmaak…
– Ja. – Izzy het geskree en agter die deur verdwyn…
Apulase DERDE
– Nee, beskermheer, ek kon bly, my hart is swak…
– Niks, hier in St. Petersburg sal jy gasse inasem en gemaklik maak.
Harutun wil ook graag iets sê om by Klop se vrou te bly, maar hy word bedagsaam en kyk weg na die kruipende twee-stert op sy knie en druk met sy duim die insek in die materiaal van sy broek.
– Wat wou jy uitblaas? – sarkasties terwyl hy sy oë knip, vra Ottila.
– Ek het nie geld of medisyne nie.
– Wel, dit is oplosbaar. Alles betaal die begroting. As ons die neus vind.
– En as ons dit nie vind nie?
– En as ons dit nie vind nie, word alle uitgawes van u afgetrek.
– Hoe so?
– En so. As u steeds dom vrae stel, kan u u werk verloor. Het jy dit?
– Dit is reg, verstaan. Wanneer gaan ons?
– dom vraag. Ons moet alreeds daar wees. Laat ons nou gaan!
– En wat is so gou? Ek het nie my tas gepak nie?
– Ons moet dit altyd gereed hou. U het geweet waar u werk kry… Terloops, dieselfde ding…
– Wat?
– Ek het nie my tas gepak nie. Ja, ons het hulle nie nodig nie. Koop met u aankoms wat u nodig het. Ek het ’n bankkaart.
– En as daar nie genoeg geld is nie?
– Hy sal gooi. – en weer het die distrikspolisieman met ’n vinger na die plafon gesteek en in ’n vurige styl gespring met behulp van somersaults op die tafel en met ’n voet voor die neus van die kollega gewaai. Hy staan op en kruis die tafel te voet in die rigting van Arutun na sy stoel. Trane en op pad na die uitgang.
– Waarom sit jy? laat ons gaan! – en met sy hand geswaai, – en asof hy langs St. Petersburg langs die aarde beweeg…
Hulle het die vesting verlaat en slegs ’n nota met kryt aan die deur gelaat:
«Moenie bekommerd wees nie. Ons het ’n dringende opdrag na St. Petersburg vertrek. U bly in die plek van Incephalate, en Izya – in plaas van vir my.. Ek!»
En onderaan is die toevoeging in ’n ander handskrif:
«Jammer, Pupsik, ek sal terug wees soos ek moet! Terwyl jou vlooi oploop. Wag op my en ek is terug. Miskien een…»
Izya het die nota gelees en op die blad in die handskrif van sy vader en Intsefalopat geskryf, dit in sy sak versteek en die inskripsie van die deur afgevee.
– Wel, ou bok, jy slaan. – Ek het my selfoon geneem en SMS na my pa gestuur. Daarna gaan hy die huis binne en gee die brief aan sy moeder. Sy lees en trek op.
Laat hy ry. Ons sal dit vervang. En nie ’n woord oor die voortsetting van die vader nie. Het jy dit?
– Natuurlik, moeder, ek verstaan… En laat ons die vark van die skoolhoof neem, ahh? stel hy voor.
– Wat is jy? Ons moet alles volgens die handves en geregtigheid doen.
– En hy skree op my in billikheid?
– Hy is die regisseur. Hy weet beter. En hy self sal voor God geregverdig word.
– Is dit die een wat aan die muur in die kantoor hang?
– Amper.
