sa dingding.
– Kaya’t hindi ka masarap o ano? – nagulat ang lola.
– Kaya huwag Tomi, sabihin ang pangalan, kapatid na babae, pangalan, sumagot sa matanda.
– Kaya anak mo, Izzy. – Tiyak na naiulat ang matandang babae sa isang tinig.
– Oops, walang tae sa iyong sarili, joke! – para sa kalbo na Idot.
– At sa pangkalahatan ay tahimik ka, biktima ng isang pagpapalaglag. – lumapit ang lola sa bata.
– Tahimik! – Nagulat ang Bedbug. – bakit mo, lola Clavka, nakuha ito? Sino ang nagsabi sa iyo ng erehes na ito? – Si Ottila ay naging mapurol at nagdilim, dahil madilim ang balat niya.
Ang keyboard ay naipit at nagsimulang magmukhang mas masahol, dalawampung taong mas matanda kaysa sa pitumpung taon.
– Kaya, sa palagay ko, – na-clavour ang Klavka at binago ang kanyang mga ekspresyon sa mukha, at nagsimulang magmukhang isang labintatlong taong gulang na batang babae na tumingin sa salamin matapos mawala ang budhi. Ang kanyang balat ay hinila at ang katotohanan nito ay ipinahayag lamang sa pamamagitan ng isang ngipin na walang ngipin, kung saan isa lamang ang dumikit na itim bilang karbon, isang ngipin at tuod ay hindi natapos ng mga karies na natigil. – Sa lahat ng mga lalaki, si Izya lamang ang bumisita sa kanya… at ikaw? – sigaw ng lola. – ngunit ikaw ang kanyang ama! Sa tingin ko.
– Sa banyo ay iisipin mo, ngunit narito, halika, Pasha. – Dumating ang Idot, – Ano ang hinihimok mo ng isang tao sa pintura? Nais mo bang makakuha sa TV? Sensation! Si kuya ay ginahasa ang kapatid at ipinanganak na isang makatao? Oo, mamamatay ka sa lalong madaling panahon kaysa sa isang tao na bigyang pansin ito.
– O baka ikaw ang kanyang ama? – kasama ang lola Klavka malisyoso.
– Sino, ang opisyal ng pulisya ng distrito, o ano? Nagmaneho ka, matandang babae. – at itinapon ni Idot ang isang nahanap na piraso ng pataba dito.
– Na pinalayas mo ang gansa. Ito, sa palagay ko, ay tungkol sa embryo ni Sarah, at hindi ang ina na bedbug. – ipinaliwanag ng lola.
– Una, hindi isang embryo, kundi isang embryo. Ang embryo ay nasa isang walang utak na nilalang. At ang isang tao ay may isang embryo. Kinakailangan na mag-aral sa paaralan … – Ipinahayag ng palaka at sumulyap sa mga sideways sa Idot.
– At pangalawa? – naalala ng lola.
– At pangalawa.. – at ang Lumang Tao ay lumingon sa Klop, ngunit wala iyon. – At nasaan ang Bedbug? tanong niya sa Keyboard.
– Nandito lang ako. – nagkibit-balikat ang lola.
– Oo, itinapon niya. Sino ang nalulugod kapag pinag-uusapan ka nila. Ano ang mayroon: pangalawa? Tanong ni Idot.
– Kaya ito. Ohhh?! – May isang bagay na nagulat sa palaka. – May nakita akong butas sa dingding.
– Saan? – tanong ni Idot at nagtungo sa palaka malalim sa kamalig.
May butas sa dingding na mukhang maayos ang isang pugon. Lahat sa soot at mga bala.
– Oo, ito ay isang lumang kalan… O marahil ang kayamanan ay inilibing dito? – ang matandang babae ay nagalak at ipinapalagay ang kanyang orihinal na hitsura ng kanyang edad. Inilagay ng toad ang kanyang kamay sa butas.
– O isang bitag mula sa mga daga. Hehe. – naka-pin na Idot.
– Hindi ako takot sa kamatayan. – At ang Toad ay isinubsob ang kanyang kamay sa malalim na siko.
Bigla na lang may nagsimulang kaluskos.
– Ahhhh!!! sumigaw ang matanda at sinubukang hilahin ang kanyang kamay.
– Ano,.. isang bitag? – umakyat ang lola. Malaking mata ang mga mata. Natigil ang kamay. Tumulo ang pawis mula sa noo ni Toad at ang kanyang galit na mga mata ay tulad ng isang nalulunod na tao sa huling dalawang minuto.
Makalipas ang ilang sandali, ang kamay ay nag-vibrate muli, lalo na’t ang mga pisngi ng kanyang Toad ay umiling at bigla niyang hinila ang kanyang kamay. Ang isang tuyo na momya ng isang patay na nakangiting pusa ay na-clamp sa brush.
– Ay, ako ay isang miyembro! – nagulat ang Palaka at gaganapin, panunukso ang mukha ng bangkay, sa malambing na mukha ni Claudia.
– Woah bumili! – ang lola ay twitched at, sa paglukso sa likuran, ay nakaupo sa kanyang napakalawak na likuran na likuran sa isang kuko na isang daan at limampung laki sa milimetro, dumikit mula sa board na itinapon niya ang sarili. Sa isang goiter, huminga nang buo…
– Ha, anong sinabi ko?! bibigyan ka ng asno na iyon. – sisingilin Idot.
At sa mga palakaibigan na salita ni Idotov, ang lola ay tumahol sa matandang lalamunan.
– Nagpunta sa bukid, upang mahuli ang mga lola. – ang matandang babae ay nagalit at, naitaas ang kanyang kaliwang sugat na puwit, pinunit ang ipinako na board sa katawan. Ang kuko ay malinis at may isang corrugated na ibabaw tulad ng isang lagari. Ang dugo ay tumulo mula sa dulo. Sinuri siya ng keyboard mula sa lahat ng panig at, pakiramdam ng sakit, sumigaw nang marahas.
– Ano ang pinagtatawanan mo, bastard? – humikbi siya at itinapon ang board na may duguang kuko sa Idot. Siya dodged at nagsimulang tumakas. Ang mga bricks na inilunsad sa trail ay nagsakay sa pagtugis. Ang isa sa mga bato ay tumama sa isang anggulo sa likod ng ulo ng isang bata. Nabagsak siya at nag-twit.
– Nagmamaneho ka ba? – Natatakot ang palaka.
– Walang mamamatay. – kumalma ang lola na si Klavka at pinahiran ang sugat na may laway. Nang maglaon ay bumangon si Idot at sumubsob sa tabi niya, na may hawak na magkaparehong lugar ang dalawang kamay.
– Sasaktan kita. – Nabangga si Idot sa sahig ng kanyang tinig.
– Oh? Panoorin ito! Mayroon siyang isang bundle ng burlap sa kanyang tiyan. – Kinuha ng palaka ang bundle na ito mula sa tiyan ng pusa at ipinakita ito sa lahat.
– Lumingon ito, tinanong ang malungkot na Idot.
– Baka may bruliki? – iminungkahi, ang lola, na nakalimutan ang sakit, ang keyboard. – At ikaw, Goldfinch, pumunta sa trabaho. she barked at Idot. – ang iyong apelyido Mukhin at lumipad ka sa isang dolyah mula sa isang kayamanan, tulad ng isang fly sa Paris.
– Ano ang sinasabi mo? O baka mapunta ka sa impyerno, A? – Sumakay ang Idot. – Ngayon tinamaan ko ang aking tit!
– Uh, mabuti! – Ang kilig ng kilay – Buzu huminto pareho. Nais mo bang makuha ang isang pent? Hatiin sa tatlo.
– Sa! At ito ay paggalang sa iyo palaka. Pasensya na. Naiintindihan kita … – nagalak ang bayad na Idot.
– Huwag humingi ng tawad, hindi ako pulang babae. Hindi mo maintindihan ang isa pa. Kalahati sa akin at kalahati sa amin.
– Bakit ito para sa? – nagalit ang lola.
– Mula dun! – ng Ngipin ng ngiti. «Maaari ko bang dalhin ang lahat.»
– At paano kung suriin nila ang lahat dito
