байхгүй юу? Би юу явах вэ?
– Мөн чи хайртай хүнийхээ төлөө хар жийп дээр сууж буй тарган царайтай хүнээс хулгайлж ав.
– Тэр түүний нүүрийг зодох болно. Заавал биш, би пент бишүү?!
Харутун өөрийн дотоод дуу хоолойгоор зөвлөлдөж байх зуур Клоп мэдээлэл өгөөд сармагчинд сууж байхдаа даруухан унав.
– Хөөе хөөе, сайн хугараарай! – гэж үйлчлэгч хашгирав. Оттила гэрэлтэж нүдээ нээв. Тэр амаа ангайж, амандаа улайгаад амаа ангайж, хэлээрээ шүлсээ цуглуулах гэж оролдсон боловч аманд нь норгосон зүйл байхгүй тул тэр бие засах газар руу орохыг хүсэв.
– Коллеж, би ариун цэврийн өрөө ашиглаж болох уу?
«Энэ боломжтой шүү дээ» гэж ахмадууд аятайхан хариулав, «гэхдээ угаах юм бол» гэж.
– Яагаад? – Оттила уурлав, – Би хоригдож байна, гэхдээ таны мужид цэвэрлэгч эмэгтэй байгаа бөгөөд тэр шалыг нь угаах хэрэгтэй.
– Ийм харамч гэр оронгүй хүмүүсийн араас долняк угааж байх ёстой юу. За, тэгэхээр яаж байна?
– Би цэг угаахгүй! -Ерөнхийдөө Бедбуг эрс хэллээ.
– За тэгээд өмдөө өмсөнө. Хэрэв ямар нэгэн зүйл шалан дээр цохих юм бол та бүхэл бүтэн тасалгааг хуурах болно.
– Энэ нь хуультай зөрчилдөж байгаа тул та намайг бие засах газар, утасаар хангах ёстой.
– Би өөр ямар өртэй юм бэ? Аан? – түрүүч ирэв.
Оттила юу ч хэлсэнгүй. Түүнийг өсөх гэж байгаагаа мэдэрч, бүгд санал нэгдэв. Түүнээс гадна, хэн ч хардаггүй.
– Сайн байна, би зөвшөөрч байна.
– За яахав. түрүүч баярлан Клопыг бие засах газар руу авав. – өөдөс, нунтаг тэнд угаалтуурын доор. Мөн техникийн хувьд авах боломжтой. Хямрал, хахаха.
– Тэгээд хувин, жорлонгийн цаас хаана байна?
– Хөвөнг угаалтуураар угаагаад хуруугаараа илжигээ арчина. – түрүүч андуурчээ.
– Энэ хэр байна даа? – гайхсан Клоп.
– Та яаж сурах вэ, би үндсэндээ зүлгүүртэй, би санал болгож чадна, энгийн цаасан дээр бид маш их стресстэй байдаг. Улс орны хямрал. Түүнээс гадна бид төрийн албан хаагчид.
Оттила нүүрэндээ исгэлэн болж, санал болгож буй цаасыг аваад бие засах газар руу авирав. Хэт хүчтэй бороо орж, Пент эргэж, гадаа гарч шуудангаа хаажээ. Оттила тайвширч, хөлийнхөө хооронд харж, нүүрээ үрчлээ. Исгэлэн нүд нь хурц үнэртээд зогсохгүй гаднах бүх өмд нь жижигхэн, муухай өнгөтэй, үнэртэй хуурай үнэртэй байв. Ариун цэврийн өрөөтэй холбоотой асуулт байсангүй. Суулгалт суулгасан дусал ч ханан дээр эргэлдэв.
Инцефалопат нь баган дээр зогсож байсан бөгөөд түр орхисон түрүүчийг хараад хурдхан түүн рүү гүйв.
– Сайн байна уу! Апчи «гэж тэр тайвширчээ.
– Юу, чи ач хүү хүлээж байна уу? Гэж Пентх бүдүүлэг асуулаа.
– Ямар ач хүү вэ? Апчи, – тэнэг Арутун Карапетович.
– Чи энд надад ямар эмзэг зүйл бий болгож байгаа юм бэ? Эсвэл тэр чиний хамтрагч уу? Та юу төлөвлөж байна вэ, зочин ажилчид?
– Хэн? Апчи «гэж Харутун айж байв.
– Та
