style="font-size:15px;"> – Биднийг Санкт-Петербургт шилжүүлээд байгаа юмуу? – Харутун хамарнаасаа үсээ сугалж, баярлаж, зулгаа цохив.
– Үгүй ээ, сэрүүн байлгаарай. Алдагдсан тахиа, бухыг хайхын тулд ноцтой асуудлыг судалж, амбаарыг тойрч гарахгүй. Тэгээд түүнийг олвол бид түүнийг илүү өндөр түвшинд шилжүүлнэ…
– Тэнгэрт хаана байдаг вэ?
– Тэнэг, Америкт тэнгэрийн хот гэж байдаггүй.
– Мөн бид юу хайх вэ? Биднийг Америк руу илгээхийн тулд юу олох хэрэгтэй вэ?
– Бид хамар хайх болно…
– Хэний хамар вэ? – Харутун ойлгосонгүй.
Оттила ширээн дээр авирч нөгөө тал руугаа явлаа. Тэр суугаад хөлөө зангидлаа, тэдэнтэй чатлав.
– Товчхондоо.. гээд тэр хагас дуугаар эхлэв.
– Тэгээд юу гэж шивнэв?
– Нэрд, өрсөлдөөн. Энэ хэргийг Федс авч болно.
– Аа! Би патроныг ойлгов.
– Тэгэхээр, ханцуйгаа. Хөөе, догь! Би бол «сум», та бол «ханцуй» юм. Мөн хайрцаг нь ханцуйнд шургуулна. Хахаха Хөгжилтэй юм
– Үгүй. Тэд сумыг суманд оруулав.
– Юу, ухаалаг? Манай улсад бүгд ухаалаг байдаг – ядуу, ядуу хүмүүс гэдгийг та мэднэ. Та өөрчлөлт хийхийг хүсч байна уу? Дараа нь сонс, би хоёр удаа тайлбарлахгүй. Ариун газар хэзээ ч хоосон байдаггүй. Зөвхөн Ариун биш харин таны байр.. Манай тосгонд хэдэн ажилгүй хүмүүс үнэгүй байраа авахын тулд чамайг хуурахыг хүсч байгааг та мэдэх үү?
Харутун айсандаа нүдээ аниад хөгширсөндөө нулимс унагав.
– Уучлаарай, сум, ханцуйнд сум оруулаагүй байна, харин сум.
– За тэгвэл сонс, би хичнээн их болохыг би тайлбарлах болно: Eeee… чи Гоголыг уншсан уу?
– Тэр моул уусан.
– Чи тоглоод байгаа юм уу?
– Инээдэмтэй байсан. Би түүний оролцоотой кино үзсэн.
– Сайн байна. Та NOS-ийн тухай кино үзсэн үү?
– Хамрынхаа талаар?
– За, чинийх биш шүү дээ? … – Оттила ширээн дээрээс үсэрч, – Дахиад хошигнол уу?
– Mnn, тийм ээ! – өвгөн анхаарлаа төвлөрүүлэв. Оттила корпорацын ховилыг хараад, нүдээ бүлтийлгэн толгойгоо өндийлгөөд толгойгоо төгсгөл рүү нь шидээд зөвхөн нойрмог нойрмогыг харав.
– Суугаад бай!! гэж хашгирав. Корпорац нь анхны байрлалдаа суув.
– Би санаж байна. Хайрцаг… энэ хүн хамраа алдчихсан…
– Санаж байна уу?
– Зөв шүү!!
– Тиймээс бид түүнийг хайх болно. Өөрөө … – Оттила тааз руу хуруугаа дүрв. – надаас хагас өдөр асуув. Энэ асуудлыг би хувьдаа өөрөө хүсч байхыг тэр маш их хүссэн. Тиймээс ярихын тулд хувь хүний хяналтанд орсон.
– Бурхан уу?
– Үгүй ээ, чи тэнэг юм, Маршал. Нууу, бурхан минь. Тэр үнэ цэнэтэй зүйл байхгүй гэж хэлэв … – Оттила захирагдан зогсож, өвдөг дээрээ үсэрч, нөхцөл байдлыг хяналтандаа авав.
– Тэгээд бид түүнийг хэрхэн хайх вэ. Энэ бол түүх үү?! Түүнээс гадна тэд
