sprecyzuję. – Karol się wykrzywił. – Chcę poważnego traktowania przez poważnych policjantów. Chciałbym się dowiedzieć, kim byli ci „dywersanci”, jaki mieli powód, aby zabić Piotrka, czego szukali w jego mieszkaniu, jak to wszystko jest między sobą powiązane. Chciałbym też wiedzieć, kto ich zabił i czy długo cierpieli. Śmiertelny postrzał w jelita byłby satysfakcjonujący…
– Proszę pana, zacząłem pracować w policji… jeszcze przed wojną. Morderstwo w tym pięknym mieście zdarza się raz, dwa razy na tydzień. Mamy dużą wykrywalność, nie przeczę. W dziewięciu przypadkach na dziesięć mąż zabija żonę albo na odwrót. Jeśli zagadka jest bardziej skomplikowana, to możemy mieć jeszcze nadzieję, że do mordu doszło na Nalewkach, bo wtedy władze gminy wyciągają konsekwencje. Albo i nie wyciągają. Mnie to obojętne, sprawa o morderstwo trafia do mnie raz na kwartał i cieszę się, gdy ją zamykam. Tę zamknęła żandarmeria. A ja w tej chwili staram się zapanować nad tysiącem recydywistów, których jakiś idiota wypuścił z więzień i którzy znaleźli się w Warszawie. Akurat wtedy, gdy jest wojna. A teraz pan pozwoli, że wrócę do mojej pracy. Staram się ograniczyć gwałty, bo mężowie i ojcowie walczą na froncie. Proszę przyjąć moje kondolencje i przyjść po wojnie. A teraz żegnam… Do zobaczenia po wojnie.
– Zanim wyjdę, proszę dać mi przynajmniej nazwisko tego, kto prowadził śledztwo ze strony wojska. Jeden to Łukowski, a ten drugi, ten od raportu?
– Łukowskiego chwilowo nie ma, pojechał z Rómmlem, wróci, jak wygra wojnę. Teraz w mieście rządzi ekipa z Poznania. Zresztą my również mamy uprawnienia żandarmerii.
– Nazwisko żandarma, który podpisał raport, i nie zawracam panu dłużej głowy.
– Wiśniewski, chorąży Wiśniewski. – Sięgnął po teczkę, wyjął raport i ni to położył, ni to rzucił na biurko przed Krupskim. – Proszę zerknąć, ja sobie odpocznę.
Gdy Chwedorczuk odpoczywał, paląc papierosa, Karol przeglądał raport. Nie był interesujący, wprost nudny, wypełniony pseudourzędowym bełkotem. Pisał go raczej kancelista niż żandarm. Nawet pismo było ładną kaligraficzną rotundą. Lista przedmiotów znalezionych przy dwóch bandziorach czy może dywersantach niemieckich była bardzo uboga: portfel z dokumentami Malanowskiego oraz jego klucze do mieszkania przy Targowej… I podpis: „Wiśniewski, chor.”
Krupski odłożył raport na biurko, wstał, rzucił przez ramię: „czołem!” i nie czekając na odpowiedź, wyszedł z gabinetu, z piętra, z komendy policji…
Tym razem udało mu się złapać dorożkę. Taksówki samochodowe zostały zmobilizowane. Nieliczne, które pozostały w Warszawie, ewakuowano na wschód w drugim tygodniu wojny. Dorożkarz nie był rozmowny, a może myślał o swoim wychudzonym koniu, w każdym razie nie odzywał się niemal przez całą drogę Nowym Światem, Ujazdowskimi i Bagatelą. Dryndziarz kazał sobie płacić za kurs jak za zboże. Nic dziwnego, wykarmienie konia w obleganej Warszawie było nie lada wyczynem.
Widok pomnika na placu Unii był pokrzepiający. Jeszcze bardziej podnosząca Karola na duchu była świadomość, że kamienica z jego mieszkaniem stała nienaruszona. Nawet szyby w oknach były całe.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
