Voorskrif vir die hart
Kristel Loots
Hartklop
1
“Is jy nou heeltemal laf?” Louis kyk na Zoely asof sy stapelgek geraak het. “Stapelgek?” vra hy dan ook.
“Hoekom?” wip sy haar vir haar broer. “Wat is nou so vreeslik daaraan om –”
“Om jou met ál jou talente aan die gatkant van die wêreld te gaan begrawe? Dis malligheid!” verklaar hy onomwonde. “Wat’s fout?” koggel hy verder. “Wat van …”
Hy aarsel ’n oomblik, dink na. “Wat van Putsonderwater? Of `? Hoekom dan nie maar soontoe gaan nie? Het hulle nie dokters nodig nie?”
“Ek weet nie, Louis. Al wat ek weet, is dat Arendsnes ’n dokter nodig het en dat ek daar gaan locum, maak nie saak hoe gek dit vir jou mag klink nie.”
“Hoekom, sus? Hoekom in die middel van nêrens gaan wegkruip?”
“Jy vrá nog. Komaan, Louis, dis maklik genoeg om te verstaan.”
“Ja … seker,” gee hy teësinnig toe. “Maar dit gaan juis lyk asof jy skuldig is, asof jy wel iets het om weg te steek as jy nou uit die stad verdwyn.”
“En het ek nie?”
“Nee, sus, jy’s nie skuldig aan enigiets wat gebeur het nie, ook nie aan daardie laaste futiele daad van daardie simpele eksman van jou nie. Dis op sý boekie en op syne alleen.”
“Dis nie wat die res van die wêreld dink nie.”
En soms, net soms, wonder sy self ook hoeveel skuld sy het aan die gemors waarin soveel mense om haar beland het.
“As ek dit kan regkry om van die verlede weg te kom, al is dit net vir ’n rukkie sodat ek my wonde kan lek, sal ek tevrede wees.”
“En jy glo die mense van Arendsnes lees nie koerant nie? Kyk nie televisie nie? Wat’s fout? Is hulle ongeletterd?”
Zoely voel hoe die trane agter haar ooglede brand. Sy verstaan haar broer se ontsteltenis omdat sy weggaan, maar tog het sy meer begrip van hom verwag.
“Nee, natuurlik nie. Maar dis hopelik ver genoeg van Johannesburg af om nie bekendes en vriende en selfs vyande om elke hoek en draai raak te loop nie.” Sy sug. “En elke keer te probeer verduidelik dat ek van niks geweet het nie, terwyl ek in hul oë kan sien dat hulle nie ’n woord glo wat ek sê nie.”
Haar broer bal sy vuiste. “Weet jy, as ek my sondes nie ontsien nie …”
“Ja, ja, ek weet. Julle mans met julle testosteroon …” Sy skreef haar oë. “Glo my, jy’s nie die enigste een met moord in jou hart nie. In elk geval, dis te laat daarvoor. Ons kan die eintlike sondebok nie meer bykom nie. Daarvoor het hy wel deeglik gesorg.”
“Die lafaard!”
“Los dit nou. Dit sal ons niks baat om gif te spoeg nie. En ’n mens moet seker deernis hê met wat gebeur het.”
“Seker, ja.”
Zoely probeer glimlag. “Terloops, ek gaan darem nie myself en my talente heeltemal op Arendsnes begrawe nie. Die idee is immers dat ek siek mense gesond moet maak, so wat maak dit saak of dit stadsmense of plattelandse mense is? Kieme is nie kieskeurig oor waar hulle toeslaan nie.”
“En die ou vir wie jy gaan locum? Wat weet jy van hom?”
Sy frons. “Nie veel nie. Al ons korrespondensie en reëlings is per e-pos gedoen. Eintlik niks.”
“Jy vat ’n kans. Hoe weet jy of hy genuine is?”
“Ek wéét nie, boet. My lewe bestaan blykbaar daaruit om kanse te vat.”
Vir ’n oomblik wonder sy of sy haar broer met haar bedenkinge moet belas, besluit dan om dit tog te doen. Dis waarvoor broers daar is.
“Hy’s moontlik ’n horingoue, gekrokte dokter wat nog sy lewe lank op die dorp praktiseer en teen dié tyd te veel bewe om ’n inspuitnaald te hanteer. Nou het hy hulp nodig, want die naaste hospitaal is op die naburige dorp. En dis vier, vyf uur se ry Kaap toe as die pasiënte meer gespesialiseerde hulp nodig het.”
“Jy sal dus jou storie moet ken om te keer dat die dorpsmense soos vlieë om jou val.”
“Ja, dank jou die duiwel om my daaraan te herinner. My selfbeeld is hoeka aan skerwe.”
“Aan jou vermoëns as dokter hoef jy nie te twyfel nie, Zoely.”
“Net aan my mensekennis?”
“Wel …” Hy haal sy skouers op. “Dit was duidelik nie net vir jou wat daardie skarminkel ’n rat voor die oë gedraai het nie.”
“Hy met sy gladde bek!” voeg sy by.
“Maar jy is ’n goeie dokter. Jy kon teen dié tyd lankal ’n spesialis gewees het as jy nie so halsoorkop voor die preekstoel beland het nie. Daarna het jy net vir Dawid geleef en nie weer by jou studies uitgekom nie.”
“Ek kan dit nie voor Dawid se deur lê dat ek nie verder gaan studeer het nie. Hy het my aangemoedig om dit te doen.”
Nie regtig aangemoedig nie, om haar ore gekerm daaroor. “As jy iets in die lewe wil bereik, Zoely, sal dit nie help jy bly ’n huisdoktertjie nie.”
“Iets in die lewe bereik of meer geld maak?” wou sy weet.
“Gaan die twee begrippe nie maar hand aan hand nie?”
Vir Dawid, ja, weet sy nou. Vir hom het alles om geld gegaan. Hy het geluk en sukses aan geld gemeet en hy was nie kieskeurig oor hoe hy daardie geld in sy sak laat beland het nie.
Sy draai na haar broer, probeer hom troos. “Eintlik is dit al wat ek nog ooit wou wees: ’n nederige ou huisdoktertjie wat in keelgate kyk en salf vir seerplekke en vlooibyte voorskryf – soos Dawid dit gestel het.”
Louis snork. “Asof hy so ’n danige sakeman was!”
“Dis hoe hý dit gesien het.”
“Behalwe dat daar ’n reuseverskil is tussen ’n sakeman en ’n swendelaar.”
“Nie in Dawid se oë nie. Blykbaar ook nie in sy ma s’n nie.”
Daar heers ’n stiltetjie tussen hulle.
“Weet jy wat?” gee Louis skielik toe. “Miskien is dit tog die oplossing om in ’n one-horse town te gaan laag lê totdat dinge bedaar het. Miskien kan jy daar vergeet van die bleddie Dawid se skades en skandes.”
“Ons moenie so van hom praat nie, boet. As ons hom nog kon beetkry, was dit ’n ander saak. Nou …”
“Nou is hy nie hier om reg te maak wat hy verbrou het nie en word alles op jou skouers gepak.”
Zoely herken haar eie woede in haar broer.
“Ek is ten minste bly dat jy weer jou nooiensvan gebruik,” vervolg hy. “Nou is jy
