En toe ry ek sommer deur.”
“Al die pad van Johannesburg af? Ag, maar dan moet Dokter mos moeg wees.”
“Ek is nogal. Ek sal graag wil gaan afpak en ’n paar uur slaap,” lag Zoely gemoedelik.
“Ek wou nog vars blomme in jou deel van die huis gaan rangskik het,” sê die ontvangsdame spytig.
“My deel van die huis? Ek verstaan nie?”
“Ja. En die vensters ’n bietjie oopgemaak het dat dit nie so muf ruik nie, jy weet?”
Nee, sy weet nie, maar sy sal uitvind, besluit Zoely. As sy net hier kan wegkom. Sy kyk versigtig om haar rond. Die wagkamer sit vol pasiënte, wat na haar staar asof sy uit die buitenste ruim hier geland het. Sy kan hul nuuskierigheid verstaan, maar dit doen niks om haar ongemak te verminder nie.
Sy lek oor haar lippe. Sy raak skoon op haar senuwees wanneer sy deur ’n wagkamer moet stap. Dis asof sy bang is vir die pasiënte, eerder as hulle vir haar. Die siekes in ’n wagkamer is gewoonlik ’n verenigde front, en sy as dokter is in die ander kamp. Soms selfs die vyand, wat hulle langer laat wag as wat hulle wil en wat met inspuitnaalde en galbitter medisyne dreig. Eers later, eers wanneer ’n pasiënt begin gesond word, word ’n dokter as ’n held gesien. Maar ook net tot die rekening in die posbus beland …
Wat sou hulle wat haar so aanstaar van haar dink? wonder Zoely. Sal sy so uitgerafel soos sy nou lyk genoeg vertroue by hulle inboesem sodat hulle dit sal waag om later haar spreekkamer te betree?
Ek moet so professioneel as moontlik optree, besef sy en trek haar skouers agteroor. “Alles reg, juffrou,” verseker sy die ontvangsdame. “Al wat ek nodig het, is die adres en ’n sleutel om oop te sluit.”
“Dokter Vincenzo het die sleutel. Daar is op die oomblik ’n pasiënt by hom, maar hy sal nie lank wees nie.”
Die ontvangsdame kom agter die toonbank uitgestap. “En Dokter moet tog nie vir my juffrou sê nie. Ek is Hermien van Schalkwyk.”
Zoely hoor ’n deur oopgaan en dit raak stil in die wagkamer. Alle oë is in daardie rigting gedraai.
“Dokter Vincenzo?” roep Hermien. “Die nuwe dokter is hier. As Dokter dalk ’n tydjie het.”
Zoely draai om. Sy wil vorentoe stap, maar sy stol in haar spore. As dít dokter Vincenzo is – die man met wie sy gekorrespondeer het en saam met wie sy veronderstel is om te werk – gaan sy permanent asemnood hê. Dis beslis nie ’n dirty old man wat voor haar staan nie, maar ’n beeld van ’n man.
Hy doen sy Italiaanse naam gestand met sy donker, broeiende voorkoms, breedgeskouer en gespierd onder sy wit jas, met ’n paar kykers wat ’n vrou heeltemal sal mesmeraais. Zoely kry dit met die beste wil ter wêreld nie reg om haar blik van hom af weg te skeur nie. Die man straal ’n viriliteit uit wat haar amper bang maak, maar dis veral die outoriteit van sy houding wat haar aandag trek: sy hoë voorkop, sy trotse neus, sy ferm mond en sy kragtige kakebeen.
Zoely hoor skaars hoe Hermien haar aan dokter Vincenzo voorstel. Hy blykbaar ook, want hy gaap haar skaamteloos aan.
Ag hemel tog, dink sy benoud. Waarom staar die man so na my? Is dit omdat ek lyk soos iets wat die kat ingedra het, of herken hy my dalk van die foto’s wat in die koerante was? Of van die televisiebeelde?
Sy het hard probeer om haar gesig onder ’n trui weg te steek toe die batebeslagleggingseenheid destyds saam met die media by hul huis opgedaag het. Sy was totaal ontredder toe sy die televisiekameras buite gewaar het, maar sy kon nie heeltemal daarin slaag om weg te kruip nie. Daardie aand het sy verstom na die televisienuus gestaar en haar eie doodsbleek gesig herken. En dit was nie die laaste keer nie. Daar is gereeld in die argiewe gedelf terwyl die bedrogsaak waarby Dawid betrokke was, ondersoek is.
Sy het sedertdien heelwat gewig verloor en haar haarstyl heeltemal verander. Ook het sy intussen ’n operasietjie aan haar oë laat doen sodat sy nie meer bril dra nie. Sy trek ook nie meer so lah-di-dah aan soos destyds nie. Maar dit kán wees dat haar gesig ’n klokkie by dokter Vincenzo laat lui, al eien hy haar nie dadelik nie. Dan is alles in elk geval verlore, want een of ander tyd sal hy onthou waarom haar gesig vir hom so bekend lyk.
Sy sluk swaar, soek na woorde om die oomblik te ontlont, maar niks kom in haar gedagtes op nie.
“Mmm,” brom die dorpsdokter uiteindelik. “Goeie beenstruktuur …” Hy skreef sy oë om haar beter te bekyk. “’n Lieflike mond ook.” Hy leun vorentoe, steek sy hand na haar toe uit en draai haar gesig skuins na hom.
Zoely is te verstom om teë te stribbel. Waar kom die man aan sy arrogansie? Wie gee hom die reg om haar te bekyk en te bevoel?
“Sterk profiel,” merk hy goedkeurend op. “Just what the doctor ordered.”
Zoely se mond is droog, haar kop heeltemal leeg. Maar dan is dit asof die lewe eensklaps na haar terugkeer. Sy was verniet bekommerd – die man wonder nie hoekom sy so bekend lyk nie, hy evalueer haar skaamteloos! Hy bekyk haar soos iets wat op skou is, wat te koop is, wat deur hom geweeg word sodat hy kan besluit of sy aan sy standaarde voldoen.
Iets in haar raak los, soos ’n rekkie wat tot sy uiterste beproef was en skiet gee. Sy is nie hier om op haar uiterlike beoordeel te word nie. Sy’s ’n gekwalifiseerde dokter, demmit, al is dit net ’n huisdoktertjie. Sy’t die sertifikate om dit te bewys en sy is hier om mense gesond te maak.
Kyk, hierdie derduiwel met sy vol, sexy mond is so aantreklik soos die sonde self, maar sy kan nie toelaat dat hy vir ’n oomblik dink sy is beskikbaar vir sy speletjies nie. Sy lig haar kop, draai die ander wang uitdagend na hom sodat hy haar profiel van daardie kant af ook kan beskou en klaarkry.
Sy hoor die goedkeurende geluid wat hy maak; ook daardie kant van haar gesig stel hom blykbaar tevrede. Nou toe nou! Skynbaar het sy die toets – wat hoegenaamd niks met haar bevoegdheid of bekwaamheid as dokter te make het nie – geslaag. Wel, daar wag ’n onaangename verrassing op hom!
Sy ruk haar kop op, kyk hom waterpas aan en staan toe ’n paar treë agteruit sodat sy ’n beter blik op hóm kan kry. Met haar kop skuins gedraai, kyk sy hom net so opsommend aan soos hy met haar gedoen het. Haar hart hamer wel op die maat van ’n oorlogsdans in haar bors en haar handpalms is sweerlik natgesweet, maar sy gee nie bes nie.
Die man is ongelooflik aantreklik, besef sy weer. Gevaarlik aantreklik met sy Atlasskouers en dik, donker hare. Maar sy sluk haar bewondering, draai haar kop na die ander kant toe en maak dieselfde geluide wat hy vroeër gemaak het.
“Mmm …” laat hoor sy met ’n kordaatheid wat sy nie werklik voel nie. “Nie sleg nie. Glád nie sleg nie. Sterk, Romeinse neus.” Sy staan nader, streel met haar vingerpunt oor die gleufie in sy ken. Sy voel die warmte van sy vel en snak innerlik na asem. “Sto- … storieboekduikie in die ken,” stamel sy effens. “Stewige kakebeen.” Sy knik haar kop. “Ja, nie sleg nie, heel gangbaar.”
Uit die hoek van haar oog sien Zoely die uitdrukking van stomme verbasing op Hermien se gesig. Die pasiënte in die wagkamer maak nie ’n geluid nie; dis asof die mure self asem ophou.
Dan bars dokter Vincenzo skielik uit van die lag. “En nog bekkig ook!”
Sy blik hou hare gevange en Zoely kyk nie weg nie. Dit vat alles in haar om nie verlore te raak in sy donker poele nie, maar sy hou haar kop hoog en kyk hom met net soveel arrogansie aan as wat uit hóm straal.
Sy
