haar kaal middeltjie voel waai, maar sy kan niks daaraan doen nie. I’m not dressed for the occasion, dink sy met meer as ’n tikkie histerie.
Toe sy bewus raak van iemand anders se teenwoordigheid, kyk Zoely nie dadelik op nie. Sy konsentreer op die pasiënt. Maar toe dokter Vincenzo langs haar kniel, besef sy dankbaar dat Hermien hom wel opgespoor kon kry. Die verligting dat sy nie meer alleen teen die doodsengel veg nie, maak haar skoon lighoofdig. Trane dreig agter haar ooglede, maar sy sluk dit weg.
“Ek het ’n semi-outomatiese eksterne defibrillator wat ons kan gebruik,” sê dokter Vincenzo, sy diep stem gerusstellend naby aan haar. “Gee vir my die skêr aan, Hermien. En dan sal ons jou en meneer Nolte verskoon.”
“Ek gaan nêrens heen nie,” brom die oom.
“Ons sal beter met die tannie kan werk as oom saam met Hermien buite wag.” Dokter Vincenzo se stem duld nie teëspraak nie.
“Julle moet haar deurhaal, Dokter.” Daar is ’n snik in die ou man se stem. “Sy’s al wat ek het.”
“Ons sal ons bes doen, oom. Ek belowe.”
“Kom, oom,” hoor Zoely Hermien sê. “Ek gaan maak vir oom ’n koppie tee. Die tannie is in goeie hande.”
Ek hoop sy’s reg, dink Zoely. Want mý hande is maar bra bewerig.
Toe die twee by die deur uit is, sny dokter Vincenzo mevrou Nolte se rok en bra voor oop. Dit sou nie goed wees vir die arme oom om dit te sien nie, besef Zoely. Ook nie wat gaan volg nie.
Dokter Vincenzo plaas die twee defib-elektrodes op die pasiënt se bors. “Ons wag net totdat die masjien haar hartritme geanaliseer het.”
Zoely is oneindig dankbaar vir die vooruitgang in mediese toerusting toe die blikstem op Engels aankondig dat skokbehandeling nie tans aanbeveel word nie.
“Ons gaan voort met KPR,” besluit dokter Vincenzo sonder die geringste huiwering.
Hy behartig die pasiënt se respirasies en maneuvreer die suurstofmasker en die vrou se kaak met die behendigheid van iemand wat al voorheen in hierdie situasie was, terwyl Zoely die KPR-behandeling voortsit.
“Sy moet in die hospitaal kom,” merk Zoely onnodig op.
“Die ambulans is op pad,” stel dokter Vincenzo haar gerus.
Hulle werk saam asof hulle dit al jare lank doen. Hy gee een respirasie vir elke vyf drukke wat sy gee en doen gereeld ’n analise van die hartritme, totdat die masjien aanbeveel dat hulle tot skokke oorgaan.
Dis dokter Vincenzo wat dit waarneem terwyl Zoely opsy staan. Weer dink sy dat dit goed is die oom kan nie sien hoe sy vrou se lyf ruk as sy die skokke ontvang nie. Sy bewonder die vaardigheid en kalmte waarmee die dorpsdokter die behandeling toepas.
“Daar is ’n polsslag,” kondig hy na die tweede hartskok aan.
Vir ’n oomblik sluit Zoely haar oë dankbaar, maar sy weet ook dat hulle nog lank nie kan ontspan nie. Die hart is ’n onvoorspelbare orgaan en hou soms baie onaangename verrassings vir ’n mens in.
Vandat ek ’n dokter geword het, veg ek met alles in my teen die dood, dink sy. Stoei ek met die doodsengel wanneer hy sy grypende arms na een van my pasiënte uitsteek. Net om die ontsetting te beleef dat iemand na aan my verkies het om in daardie gulsige arms weggevoer te word.
Sy skud haar skouers, probeer ontslae raak van die donker gedagtes wat by haar opkom. Vergeet die verlede, Zoely, spreek sy haarself aan. Hier voor jou lê ’n vrou wat nog lank nie klaar geleef het nie.
Toe sy die sirene van ’n ambulans buite hoor, sug sy innerlik van verligting. Iewers in hierdie ou dorpie of in die nabye omgewing is daar tog iets wat vir ’n ambulans gebruik kan word. Sy kan maar net hoop dat die paramedici wat dit beman kundig genoeg is.
Maar toe hulle met ’n draagbaar by die deur instap, sien sy dat dit nie paloekas is wat hierheen gestuur is nie. Sy verduidelik kortliks wat gebeur het en kyk toe terwyl hulle dadelik met vaardige hande ’n drup vir die pasiënt insit.
Skielik moet sy stry teen ’n duiseligheid wat haar wil laat omkantel. Sy leun terug op haar hurke, verloor haar balans en beland op haar agterstewe. Dokter Vincenzo kyk vir ’n oomblik skuins na haar.
“Ons sal nou regkom, dankie,” sê hy streng toe sy orent kom. “Sonder jou.”
Hy verdaag my, besef Zoely. Soos ’n kind wat verbrou het, of soos ’n verpleegstertjie wat flou geval het by haar eerste aanskoue van bloed. Sy wil haar vererg, wil daarop aandring om enduit haar deel te doen, maar dan besef sy sy is só moeg dat sy meer van ’n hindernis as ’n hulp sal wees.
Sy kyk hoe die paramedici mevrou Nolte op die draagbaar tel. Tot haar verligting sien sy dat die vrou se kleur verbeter het.
“Ek ry saam hospitaal toe,” sê dokter Vincenzo toe hulle by die deur uitstap.
“Wat van die oom wat van die leer afgeval het?” onthou sy.
“Gelukkig niks ernstigs nie, net ’n verstuite enkel. Hy’s klaar in die bed met ’n koue kompres om die enkel en die buurvrouens aan die kloek om hom.”
“En die pasiënte in die wagkamer?”
“Ek het hulle vanoggend al deurgekyk – dis die gewone pyne en skete. Daar is niks wat nie tot môre kan wag nie.”
“Ek kan dalk maar –”
“Nee, jy kan nie. Jy val sélf om.”
Sy hoop nie dis ’n verwyt nie.
Hy haal ’n sleutel uit sy laai. “Hier, dis die huis se sleutel. Daar is ook ’n sleutel vir die spreekkamer aan die bondel. Maak jouself solank tuis in die huis. Ons sal later praat oor die verblyfreëlings.”
Wat is daar om oor te praat? wonder Zoely, maar sy’s so bly om uiteindelik die sleutel in haar hande te hê dat sy nie verder vrae vra nie.
“Is jy seker jy het nie my hulp nodig met mevrou Nolte nie?”
Hy skud sy kop. “Ek het al die hulp wat ek sal nodig kry,” verseker hy haar. “Jy’t gedoen wat jy kon.”
Ja, maar wat sy gedoen het, was nie veel meer as wat enigiemand met ’n basiese kennis van noodhulp sou doen nie, dink Zoely onseker van haarself. Was dit ooit genoeg om die vrou se lewe te red? Sy weet hoe belangrik die eerste uur ná ’n hartarres vir oorlewing kan wees.
“Tannie Nolte het ’n baie goeie kans om te oorleef,” sê dokter Vincenzo asof hy haar gedagtes kan lees.
Asseblief, ja, bid Zoely woordeloos.
Nie alleen sal dit ’n slegte begin vir haar as locum wees as mevrou Nolte dit nie maak nie, maar sy het gesien met hoeveel teerheid die oom agter die draagbaar aanloop terwyl hy liefdeswoordjies vir sy vrou fluister. En in haar is daar ’n stem wat uitroep dat dít is wat enige vrou behoort te hê – ’n man wat jou so liefhet dat jou pyn sýne word.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст
