water, sodat sy haar oë met moeite oophou teen die aanslag daarvan. Dit lyk asof ’n kleuter met vetkryt die prentjie geteken en ingekleur het: alles te oordadig groen en wit en blou, met die groot vet son oranjegeel soos ’n ryp lemoen.
Sy haal haar sonbril uit haar deurmekaar handsak om haar te verskans teen soveel lig en helderheid. ’n Baritonsanger se fluweelstem klink oor die radio, wat sy aangeskakel het sodat sy nie agter die stuurwiel aan die slaap moet raak nie. Dis ’n Walliese sanger wat die liefde besing, wat vertel van sy hele hart wat aan die vrou van sy drome behoort, dat hy al sy môres vir haar wil gee, sy lewe soos ’n sagte tapyt voor haar wil ooprol.
Zoely sluk aan iets wat in haar keel kom saampak het. Twak! Sommer sentimentele twak. Mooi woordjies en ’n strelende deuntjie wat vir goeie verkope sorg. Illusies! Romantiek wat naïewe ou meisietjies aangryp. Nie bedoel vir ’n vrou soos sy wat die lewe al leer ken het nie.
Maar tog … Met haar motor se ruit afgedraai sodat sy die seelug saam met die malse plantegroei van die omgewing kan ruik, en in die aangesig van soveel skoonheid, kom ruk ’n stuk verlange aan haar hart waarvoor sy nie raad het nie.
“Dis van min slaap,” brom sy. “Uitputting wat met jou sinne speel. Wat jy nodig het, Zoely du Toit, is ’n bed en ’n paar uur se slaap. Maar eers ’n lekker warm bad om te herstel van die lang pad hierheen.”
Sy wip soos sy skrik toe haar selfoon aan die lui gaan. Sy hoef nie op die skermpie te kyk om te weet wie dit is nie. “Ja, Louis, ek is oukei.”
“Waar is jy?”
“Langs ’n windpomp waarop daar een of ander swart ding sit. Dalk ’n kraai, of ’n aasvoël, ek weet nie.”
“Is aasvoëls dan swart?”
“Jy’s ’n regte stadsmannetjie!” verwyt sy. “Weet net so min soos ek van die natuur af. Kom ons hoop dis ’n kraai.My oë sal dalk nog uitgepik word, maar ek sal dan ten minste nie deur ’n aasvoël weggedra word nie.”
“Waarvan praat jy, Zoely?”
“Dis nie ék wat praat nie, dis die vaak.”
“Het jy tog nie regdeur gery nie? Ek het dan gedink jy gaan oorslaap.”
“Ek wou, maar …”
Dis moeilik om te verduidelik. Daar was skielik ’n dringendheid in haar om so ver as moontlik van Johannesburg af weg te kom. En dit het na te veel moeite gevoel om af te pak en by ’n hotel in te teken.
“Dit was nie baie verstandig van jou nie, sus.”
“Ek weet, maar moenie nou met my baklei nie. Ek is te vaak daarvoor.”
“Waar is die windpomp?”
“Nie ver van Arendsnes af nie.”
“Is jy ernstig?” Sy hoor die verligting in sy stem. “Is jy amper daar?”
“Ek kan die dorpie sien waar ek van die pad afgetrek het.”
“Is jy veilig daar waar jy staan?”
“Ek kan jou verseker hier is nie ’n lewende siel met slegte – of goeie – bedoelings in sig nie. Net ’n groot, leë niks. As ek hier aan die skree sou gaan, sal die dassies begin rondskarrel en die nare ding op die windpomp sal sy vlerke klap, maar verder sal daar nie veel gebeur nie.”
“En as jou motortjie kalf?” vra hy bekommerd.
“Kry julle anderdag my geraamte hier.”
Sy hoor hoe Louis sy tong klap. “Ek is ernstig, Zoely. Jy’s vroualleen, jy moet versigtig wees.”
“Ek het gedink toe daar ’n man in my lewe was … sou ek veilig wees. Dat hy my sou beskerm. Wat ek nie geweet het nie, is dat ’n man in jou huis ook ’n adder aan jou boesem kan wees.”
“Los nou eers jou gewroeg. Kry jou ry en sorg dat jy in die beskawing kom.” Daar is ’n stiltetjie voordat hy sê: “Jy weet jy kan altyd terugkom as dit te erg raak daar, nè?”
“Ek weet, ja,” sê sy om hom gerus te stel.
Maar omdraai is nie werklik ’n opsie nie, dit weet sy.
Teen die tyd dat sy by Arendsnes indraai, voel dit of daar sand in haar oë is. En só moet ek nou voor die dokter verskyn, dink sy vies. Sonder grimering, en sonder dat ek my hare gekam of my tande geborsel het. Eerste indrukke is glo blywend. Wat beteken die ou dokter gaan altyd aan my dink as ’n verwaarloosde vrou met sakke onder haar oë, deurmekaar hare en gekreukelde klere.
Miskien, besluit sy dan, is dit ’n goeie ding dat sy lyk soos die lappop wat op die ashoop beland het. Wat die liewe dokter van Arendsnes ook al in gedagte gehad het met sy vreemde vereistes vir ’n locum, hy behoort dadelik te besef dat daar nie romantiese wegbreeknaweke op hom wag nie.
Sy hoef gelukkig nie stil te hou om vir iemand te vra waar die spreekkamer is nie. Sommer by die ingang van die dorp waar besoekers aan Arendsnes hartlik welkom geheet word, is daar ’n padwyser met Dokter in groot, duidelike letters.
’n Bekende warmte sprei om Zoely se hart. Dis wat ek is, dink sy dankbaar. ’n Dokter. Iemand wat pyn verlig, wat mense gesond maak. Daar is niks anders wat sy ooit weer wil wees nie. Beslis nie iemand se trofeevrou nie.
“Toe ek met jou getrou het, het ek nie gedink jy gaan vir die res van jou lewe ’n huisdoktertjie bly nie,” het Dawid haar graag verwyt. “Ek het gehoop jy beskik oor meer ambisie as dit.”
Zoely skud haar skouers. “Voertsek, Dawid!” sê sy hardop. “Voertsek uit my kop en uit my lewe uit. Gee my ’n kans om van voor af te begin.”
Toe sy stilhou voor die skakelhuisie wat as spreekkamer dien, hark Zoely met haar vingers deur haar hare. Miskien moes sy tog maar by ’n garage langs die pad stilgehou en iets aan haarself probeer doen het, maar dis asof sy selfs dáárvoor te moeg is. Dit was ’n lang pad en ’n lang nag, met herinneringe wat haar bloots gery het. Buitendien, sy is so moeg vir voorgee, moeg daarvan om die blink kant bo te hou. Op die oomblik is daar min blink in haar lewe om boontoe te draai. Miskien is dit goed as die mense van Arendsnes haar op haar slegste leer ken. Sodat wanneer die waarheid haar eendag inhaal – en dit sal – die skok nie so groot sal wees nie.
Sy strek haar arms toe sy uit die motor klim om van die spierspanning in haar skouers ontslae te raak. Toe teug sy die vars seelug diep in haar longe in. Om haar krys seemeeue opgewonde oor ’n paar broodkrummels op die sypaadjie. Die geluide, eie aan ’n stranddorpie, is soos musiek in haar ore en sy kry daardie vakansiegevoel wat enige binnelander ervaar wanneer hulle ná ’n lang reis uiteindelik die see ruik. Sy kyk na die kothuisies in verskillende kleure wat afdraand na die strandgebied loop en weer tref die helderheid van die omgewing haar. Hier, in hierdie skilderagtige plekkie, besef sy dankbaar, gaan ek hopelik vir die volgende jaar werk.
Die ontvangsdame is duidelik onverhoeds betrap toe Zoely by die deur instap.
“Ek is Zoely Fou- …” Sy sluk. Is sy nou heeltemal mal? Om haar getroude van in ’n oomblik van swakheid te laat uitglip! Sy kug. “Ek is Zoely du Toit,” stel sy haarself bekend.
Die ontvangsdame druk aan haar hare. “Die nuwe dokter? Ag, ekskuus tog,” vra sy om verskoning en spring orent.
