oortuig wees hy het haar uit die weg geruim.
Hy tel sy foon op en begin skakel om mense die nuus te laat weet.
Riki sit diep ingedagte tussen die foonoproepe wat sy beantwoord en vriendelik dog beslis weier dat enigiemand die professor steur.
Tessa, haar vriendin en die sekretaresse van Reinhard se kollega, staan meteens in die deur. Sy beduie na die toe deur en vra woordeloos: Is hy in?
Riki roep haar met ’n krom vinger nader. “Haai, Tess. Ja, hy’s hier, arme liefie. Bleek en in ’n toes, maar dapper,” fluister sy teatraal.
Tessa maak haar op die stoel tuis. “Ek kan nie lank bly nie, nou-nou soek die baas my. Die hele plek gons oor die moord. Ek kan nie sê ek het ooit van daardie vrou gehou nie, die bietjie wat ek haar gesien het. Baie mooi maar baie opstêrs.”
“Mooi van buite maar nie van binne nie,” snuif Riki. “Selfsugtig soos die hel en duur om te onderhou. Mind you, sy was ryk. Sexy en ryk. Watter man kan daardie kombinasie weerstaan? En sy wou hom hê. Nie dat hy weggehol het toe sy haar kloue in hom wou slaan nie. Arme ou Kira Trollip is sommer by die agterdeur uit toe daardie Monique by die voordeur inkom. Ek het nog gedink hy en Kira gaan trou, toe’s dit neusie verby. Al genade vir haar was om ’n akademiese reus te word. Nou is sy weer te slim en te geleerd vir die meeste mans. Hulle hou mos nie van daardie soort vrou nie. Te blerrie beterweterig.”
Tessa trek haar wenkbroue op. “Sy is darem ook baie mooi, en sjym, ek kry haar jammer. Sy sit seker nou al vier jaar op die rak en treur oor sy hom verloor het. Sy is in elk geval nie so opstêrs soos Monique Brand nie, al was haar pa dekaan van Regte. Ons was saam op skool and she had everything going for her, maar soms kan die lewe mense opkou en uitspoeg.”
Riki snuif minagtend. “Sy is net ’n bietjie beter as Monique.”
“Dink jy hy sal teruggaan na Kira noudat sy vrou dood is?”
Riki vererg haar. “Moet ’n mens dit nou sommer veronderstel? Hy het haar dalk afgesterf.”
“Wel … mens weet nooit.”
Riki haal net haar skouers ergerlik op. “Weet jy dat Monique op my neergesien het en dit duidelik gewys het? Sy het hier ingeloop soos ’n blerrie koningin en my soos drek behandel. Ek kon haar nie verdra nie.”
Tessa grinnik. “Jy kon haar nie vergewe dat sy die verruklike professor ingepalm het nie, ou dier.”
Riki word rooi tot agter haar ore. “Ag, loop jy! Ek het hom in elk geval elke dag, ure lank. Hy maak so op my staat dat ek selfs hulle testamente getik het. Hulle is die soort wat glo jy moenie intestaat sterf nie, anders vat die regering al jou geld. Ryk mense is ook maar versigtig.”
Tessa trek haar asem hoorbaar in. “Jislaaik, vrou! Jy mag seker nie sê wat daarin staan nie?”
“Natuurlik nie,” sê Riki verontwaardig. “Dis ’n staatsgeheim. Hy vertrou my. Al wat ek jou kan sê, is dat hy vir seker nie flenterbas is nie, want hy konsulteer nog al die jare vir ingenieursfirmas. Dis nie of hy nodig gehad het om Monique se skatte te erf nie. Saam was hulle eintlik vrek ryk. Ek dink hierdie oorwerkte, onderbetaalde kollegas van hom beny hom vreeslik.”
Tessa wip verskrik op toe Reinhard se deur oopgaan. In ’n oogwink is sy by die deur uit.
“Riki, tik net asseblief vir my hierdie. Die begrafnisreëlings sal moet wag, want die polisie doen ’n nadoodse ondersoek.”
“Julle het ook nie eintlik genade nie, nè?” sê Reinhard toe hy by die huis aankom en kaptein Wiid en ’n polisieman al weer daar aantref.
“Ons doen net ons job, professor,” sê sy verskonend, maar haar blik deurpriem hom.
Daar is ander mense ook en ergernis stu in hom op toe hy verneem dis verslaggewers.
“Het julle nog nie genoeg oor ons geskryf nie?” vra hy die astrante vroulike verslaggewer van Die Burger. “Me. Erlank, ek hét al met julle gepraat en foto’s ook verskaf. Daar is niks verder wat ek op dié stadium kan sê nie.”
Hy ontduik haar vrae en loop by die huis in, gevolg deur die kaptein. Dankie tog Riaan is nie hier nie, dink hy, want sy seun sou net ontstel word deur die mense wat hulle huis se drumpel so deurtrap.
“Sit tog, kaptein en konstabel,” nooi hy moedeloos. “Wat kan ek julle vandag vertel?”
Soekie kom in met ’n skinkbord met koffie en beskuit en lyk vir hom taamlik verbouereerd. Hy kry haar jammer. Ná die skok van die ontdekking van Monique se liggaam het sy ook geen rus vir haar siel gehad nie. Die foon lui sonder ophou en mense kom klop aan die deur.
“Help julleself,” nooi hy.
Die kaptein neem koffie, gooi baie melk in en vier teelepels suiker. “Ek het maar ’n soet tand,” grap sy, maar hy lag nie.
Die konstabel, wat nie ’n woord uiter nie, is ook nie skaam met die suiker nie.
Die honde kom ook nog ingehardloop, ruik aan die mense en val aan Reinhard se voete neer. Hy het nie die hart om hulle te verwilder nie.
“Wat is hulle name?” vra die kaptein.
“Fifi en Fred, name wat my vrou vir hulle uitgedink het.”
Hy streel oor Fred se kop en kry ’n waarderende lek.
“Hulle lyk darem lief vir u, professor,” merk die kaptein op.
Vies kyk hy na haar. “Dis nie die soort honde wat ek wou gehad het nie, maar ek het tog vir hulle lief geword. Hulle is hoogs intelligent. My vrou was dol oor hulle. Die tipe honde wat gedurig geskeer en gepamperlang moet word, maar liefdevol.”
Die kaptein tik met haar pen teen haar voortande. “Ek wonder net waarom hulle nie die buurt aan die brand geblaf het toe hulle ounooi aangeval word nie. Niemand het iets gehoor nie.”
Die woorde hang soos ’n beskuldiging in die lug, maar hy reageer nie. Neem net koffie en gooi suiker in. Tydsaam roer hy.
Sy skraap haar keel. “Ek wou net kom hoor watter soort vriende mevrou Brand … julle … gehad het. Mevrou Smit, u sekretaresse, het my een en ander vertel, maar ek wil by ú hoor. Sy het genoem dat julle bevriend was met Jaco Peens, die bekende wynboer en ontwikkelaar en sy vrou, Lettie. Dat hulle blykbaar baie na aan julle was … is.”
Reinhard drink eers ’n sluk koffie voor hy antwoord. Snaaks dat die vrou juis oor hulle wil weet: die aantreklike Jaco met ’n oog vir vroue, en veral vir Monique, en gedienstige Lettie, wat ten spyte daarvan so graag met Monique vriende wou wees.
“Ek ken Jaco Peens al van skooldae af. Ons was saam in Paul Roos Gimnasium en is sedertdien vriende. Sy vrou is van die Vrystaat af, soos my oorlede vrou, en ons het huisvriende geword.”
“Julle was almal bloot vriende,” mymer die kaptein en Reinhard kyk agterdogtig na haar.
Jaco Peens het natuurlik ’n reputasie wat vroue betref, dink Lucille Wiid. Dié mense weet nie hoeveel sy te wete kom van die dorpenaars deur na mense se skinderstories te luister nie.
“Ons het ’n wye vriendekring, kaptein. Moet ek nou verduidelik wie almal is en wat hulle doen?” Reinhard weet
