af hê. Ons ander ry rond en vermaak onsself. Gelukkig het julle op ’n Woensdag gearriveer, dus kan ek julle oor twee dae ’n bietjie rondneem.”
Hy glimlag vir Denise. “Hoe klink dit?”
“Uitstekend, dankie. Julle klink nie asof julle julle regtig uitmergel nie.”
Hy grinnik vir haar, die ou ondeunde grinnik wat haar hart altyd vinniger laat klop het. “Toe maar, op Saterdae werk ons weer – ons ondersoek die erdewerk wat ons gevind het. Maar daarna speel ons kaart, luister na musiek en kuier. Almal ken mekaar hier. Die hoofman oor my span Bedoul, Mamdi Al-Haloul, en sy vrou Amlyah het ons genooi na ’n ete waar hulle bokvleis en tradisionele geregte sal bedien. Dis vir Maandagaand. Op Sondae werk die Moslems weer, maar ek sal julle vermaak. Dalk kan ons na een van die kastele hier naby gaan kyk.”
“Dit sal fassinerend wees,” meen Denise. Sy is dankbaar dat hy spesiaal tyd aan hulle afstaan, want die samesyn sal nie lank wees nie.
Die aandete is gesellig en hulle ontmoet verskeie ander mense, maar hulle gaan kruip vroeg in om die volgende dag weer vars te kan wees.
Denise word wakker en besef dat die son helder skyn. Sowaar, sy het laat geslaap en niemand het haar kom wakker maak nie. Dis al agtuur, sien sy op haar horlosie.
Sy haas haar na die badkamer met seep en handdoek. Sy sien niemand nie, maar sy hoor mense in die verte praat. Sy stort vinnig en trek skoon kakieklere en stapskoene aan.
In die eetsaal tref sy Julie aan, besig om ontbyt te eet.
“Hei, jou laatslaper! Kom eet. Ek moet erken ek was ook nie te vroeg op nie. Ons het mos nie geslaap op die vliegtuig nie. Dale-hulle is lankal weg. Ons kan netnou gaan kyk waarmee hulle besig is. Hoe kry jy dit reg om so vars en mooi te lyk? Ek sweer ek het sakke onder my oë.”
Denise glimlag en gaan sit. “Nee wat, jy lyk oukei.”
’n Arabier kom onmiddellik in en sit ’n bord pap voor haar neer.
“Die diens is uitstekend hier,” skerts sy. “Ek het nog nie eens na die spyskaart gekyk nie.”
“Nee, dit lyk my hier moet jy eet wat jy kry en dankbaar wees. Ons is natuurlik laat, maar Dale het seker met hulle gereël om vir ons kos te maak. ’n Mens sou sweer ons is BBP’s. Ek is nuuskierig om te sien wat Dale-hulle onlangs gevind het. Onder die sand is so baie skatte wat nog opgegrawe moet word, maar kom die Khamsien-wind, waai alles weer toe.”
Ná ’n stewige ontbyt loop hulle af na waar die uitgrawings aan die gang is. Hulle moet taamlik diep by die Tempel ingaan en baie trappe klim voordat hulle by die gedeelte kom waar Dale, Arend en ’n span Bedoeïene-helpers besig is om gebukkend in ’n afgekampte gebied te werk.
Soos gewoonlik kan Denise Dale nie met kalmte nader nie, en sy moet haar bedaard voordoen. Om hom weer so te sien, fris en oorweldigend, versteur haar heeltemal.
Hy staan op toe hy hulle sien. “Hallo, julle twee. Kom nader. Ons het hierdie stuk nou so goed deursoek as wat ons kan, vir oulaas.”
Hy beduie en wink ’n Bedoeïen nader. “Laat ek julle voorstel aan my voorman, Mamdi Al-Haloul. Hy is, soos ek reeds gesê het, van die Bedoul-stam.”
Dale praat Arabies met die man, wat verstom en beïndruk lyk toe die twee vroue hom op Arabies groet.
“Dié vrou het hare soos die son,” sê hy en kyk verbaas na Denise.
“Ja, en oë soos die hemel,” skerts Dale, wat Denise laat bloos. “Sy lyk soos een van die Franke wat eeue gelede met die Kruistogte hierheen gekom het.”
Die Bedoeïen het ’n wit gewaad, swart baadjie en sandale aan. Op sy kop dra hy die rooi-en-wit koffia wat met ’n swart band om die kop stewig gehou word. Sy gesig is soos dié van ’n roofvoël, die neus snawelagtig. Daar is ’n swart baardjie aan sy ken. Hy lyk kwaai, maar sy oë glimlag vriendelik. Denise sien dat hy na haar kakiebroek kyk, en sy vermoed hy dink dis nie die soort ding wat ’n vrou behoort te dra nie.
Dale raak saaklik en begin verduidelik waarmee hulle by die uitgrawings besig is. Denise en Julie bekyk alles en hanteer die antieke potskerwe wat eenkant neergesit is versigtig. Hulle is so besig om hulle aan alles te vergaap dat Denise verras is toe Dale aankondig dat dit die tienuur-teetyd is.
“Ek wil iemand aan julle voorstel,” sê hy. “Dis die direkteur van die onafhanklike Petra National Trust, Insar Bedawi.”
Denise is dadelik op haar hoede, asof sy ’n voorgevoel oor die vrou het. Hulle loop terug en toe hulle by die hotel aankom, staan daar ’n viertrek voor die gebou geparkeer. Op die deur staan Petra National Trust in Engels en Arabies. ’n Vrou sit op die stoep en wag.
“Hallo, Insar!” roep Dale hartlik toe hulle by die trappies oploop. “Bly jy het tyd ingeruim om hier te kom kuier. Ek weet jy is baie besig.”
Al Denise se vrese word bewaarheid. Dis ’n baie mooi vrou in haar vroeë dertigs, met lang swart hare, wat uit haar stoel opstaan en hulle inwag. Hierdie is beslis nie een van die konserwatiewe vroue wat sy oral met kopdoeke en lang gewade sien nie, dink Denise. Insar is modern aangetrek in ’n vleiende bloes en romp. Sy dra ook grimering.
Denise se eerste emosie is agterdog – en jaloesie. Moenie sommer aanvaar dat daar iets tussen Dale en dié vrou is nie, probeer sy haarself betig, maar tevergeefs. Sy moet toekyk hoe Dale die vrou nadertrek en op albei wange soen, en hoe bly sy lyk om hom te sien.
“Vir jou het ek altyd tyd, my vriend,” antwoord sy met ’n mooi, heserige stem en glimlag stralend op na hom. Sy is maklik ’n kop korter as hy en net-net korter as Denise.
“My kollegas van die Universiteit Stellenbosch,” sê hy en stel almal aan mekaar voor.
Insar Bedawi groet oënskynlik vriendelik, maar in haar blinkswart oë sien Denise ’n kilheid, byna ’n vyandigheid, terwyl sy haar onderlangs takseer.
Dié vrou beskou haar as kompetisie, besef Denise. Dus is hulle in dieselfde bootjie. Sy hou haar egter ongeërg en skud Insar Bedawi se hand met ’n gedwonge glimlag.
Julie is besig om van Insar na haar te kyk en Denise weet sommer dat sy hulle houding teenoor mekaar raakgesien het. Dale lyk egter asof hy niks agterkom nie.
Mans kan tog so stiksienig wees, dink Denise ergerlik. Vir wat het hy vandag dié vrou genooi? Net om haar wat Denise is se ewewig te versteur. En sy voel juis emosioneel so broos.
Hulle drink swart tee met suiker en kruie, wat baie verfrissend is, en Insar Bedawi gesels land en sand met Dale. Sy praat net nou en dan met Julie, en glad nie met Denise nie.
“Insar is vir ons ’n groot hulp,” verduidelik Dale. “Sy is baie kundig oor die Nabateërs.”
“Ek gaan nou vir Denise op ’n toer van die grafte neem,” sê Julie. “Insar, wil jy saamkom?”
“Nee dankie, ek wil eers met Dale praat. En dan moet ek weer vertrek.”
“Goed, as sy nie haar kennis met ons wil deel nie, gaan ons twee maar,” praat Julie Afrikaans.
Denise is verplig om te groet en saam met haar te loop, elkeen met ’n waterbottel in die hand. Hulle is al ’n hele ent weg toe sy terugkyk en sien dat Dale en Insar steeds op die stoep sit en gesels. Sy
