style="font-size:15px;"> Sy neem haar asseblief-ek-vra-mooi-houdinkie in. “Is dit oukei as ek die dokumente huis toe vat en liewer vanaand op my rekenaar gaan klaarmaak, baas? Ek wil nou gou eers ’n draaitjie by die winkels maak.”
“Ja, my dierbare slaaf, weg is jy. Sien jou môre,” sê Danielle in ’n flou poging om plesierig te klink.
Toe sy Bonnie se Milano Blahnik-uitverkopingstiletto’s in die gang hoor verbytrippel, kan sy effens ontspan en die fiasko van vroeër behoorlik laat insink en daaraan begin herkou. Al wat dit haar in die sak bring, is dat sy nog meer besef dat sy onbehoorlik opgetree het. Sy het haar naam krater gemaak. Daar sal moet walgegooi en reggemaak word voordat dit ’n kwessie word – of die vent kliek wat eintlik die rede is waarom sy hom so in die bek wou ruk.
Nee, voor hy twee en twee bymekaarsit, moet sy regmaak. Maar hoe?
Sy sal dit wetenskaplik moet uitwerk. Oorsaak en gevolg formuleer, soos sy geleer is om ’n saak te beredeneer. Die wet is ’n wetenskap en sy is ’n prokureur. Sy kan dit oplos.
Met toegeknypte oë sit en fokus sy om ’n strategie te bedink.Voor sy haar kan keer, hol daar vreeslik onwetenskaplike prentjies agter haar ooglede verby. Soos sy adamsappel bokant sy das en die effense blouerige skynsel van sy baard wat soms teen laatmiddag deurslaan op sy wange. Sy kan haar indink hoe dit moet voel as hy sy gesig in jou nek laat rus en . . . O, die vervlakste man maak haar mal! Sy kan hom selfs nog vaagweg ruik hier in haar kantoor, sy duur naskeermiddel gemeng met sy eie, unieke geur.
Nou is daar boonop ’n díng tussen hulle. En môreoggend moet sy saam met hom om die konferensietafel hier oorkant sit en kophou. Maak of niks gebeur het nie. Die sot wat sy is! Kon sy nie maar net normaal gesê het alles is in orde, baie dankie nie? Maar nee, sy moes nou weer in die oortreffende trap die vervlakste man laat verstaan sy laat haar nie voorsê nie.
Nou sit sy met ’n onhoudbare situasie. Soos gewoonlik.
Dis mos hoe sy is, dink sy wrang. Oorpresteerder. Alles in hoogste versnelling. Altyd eerste. Altyd die beste. Tweede kom is nie goed genoeg nie. Dit het haar pa haar vroeg al laat verstaan: Jou rapport lyk goed, Danielle. Jammer oor die B vir Geskiedenis.
En dat ek nie ’n seun is nie, wou sy altyd byvoeg.
Geen wonder haar ma met haar kunstenaarsiel kon dit nie met haar pa uithou nie. Fynbesnaard, kop in die wolke, ewig besig om esoteriese wêrelde waarin tyd en ruimte nie bestaan nie op doek te skep – skilderye wat kenners met dié van Marc Chagal vergelyk.
Haar pa nugter, prestasiegerig, en met sy voete stewig gewortel in die harde werklikheid van die aarde waaruit hy as boer sy brood verdien. Vir hom is daar net swart of wit, reg of weg, maar vir haar ma die skaduwêreld van die fantasie, waar elke kleurvolle vorm in harmonie langs die ander leef. Haar ma is die een wat verstaan het. Begrip gehad het. Sagkens probeer opmaak het vir sy gebrek aan meelewing en empatie. Ewig die vredemaker. Die softie.
En kyk waar het dít haar ma gebring. Danielle glo vas dis van al die insluk en opkrop en toesmeer dat haar ma vandag is waar sy is. Met haar liggaam wat stadig maar seker afgetakel word deur siekte en die meeste van die tyd gekoppel is aan ’n suurstofapparaat daar in Victoria Home.
Sy wat Danielle is, het destyds al twee dinge besluit, nog voordat haar ouers geskei is. 1) Dat sy, al is sy hoe lief vir haar pa, hom nooit sal vergewe dat hy haar ma eenvoudig kon weggooi vir iemand anders nie. 2) Dat sy nooit sal toelaat dat so iets met haar gebeur nie.
Ná wat hy aan haar ma gedoen het, het Danielle hom letterlik uit haar lewe uitgeskryf en hom goed laat verstaan dat sy niks met hom te doen wil hê nie. Dis nog net daardie vreemde droom wat oor is, waaruit sy soms huilend wakker word as haar onderbewussyn haar skynbaar wil herinner hoe lief sy haar pa het en hoe sy hom mis. Dis dan wanneer hy weer strak, bleek en skuldig voor haar staan, sy ou geliefde voddehoed in sy groot hande verfrommel – soos daardie laaste dag in die plaashuis se gang toe sy vir hom uitgeskreeu het dat sy hom nooit weer wil sien nie.
“Ek moet eintlik vir jou dankie sê, Pa,” het sy histeries gegil, “dat jy my finaal genees het van al my verspotte illusies! Oor die kamtige liefde. En mans soos jy. Ek weet nou dat elke mens maar net homself liefhet en nie werklik omgee vir ’n ander nie. Survival of the fittest, dis hoe dit werk, nè, Pa?”
Van buite kalm en in beheer, van binne ’n kookpot van twyfel – dis wat sy is. Te bang om haar ysere greep op die lewe te laat los. Te bang om aan enigeen te openbaar dat sy ’n marshmallow van binne is soos haar ma.
Selfs in haar werk moet sy haar gevoelens onderdruk, omdat sy nie kan bekostig om emosioneel betrokke te raak by elke kliënt se soms hartverskeurende omstandighede nie. Hoe anders moet sy oorleef? Die vrouens wat na haar toe kom met hul hartseer verhale van vernedering, verwerping, mishandeling of die emosionele teistering wat hulle daartoe dryf om ’n egskeiding aanhangig te maak. Sy kan nie ingesleep raak by die gesinsgeweld en verbrokkelde lewens en die invloed wat dit op veral die kinders het nie. Daardie arme goed. Die verwesenheid, die mensverlorenheid wat sy so goed ken.
Nee, dis veel beter om onafhanklik van enigeen deur die lewe te gaan as om jouself bloot te stel aan die wispelturigheid van die sogenaamde liefde. Ook finansieel onafhanklik te wees van die goedgunstigheid van ’n ander. Koel, kalm en in beheer van elke aspek van haar lewe – dit is sy.
Tot die verdomde Naude Boshoff sy voete elf maande gelede in hierdie kantoor gesit en hom in haar kop ingewurm gekry het, en haar vir die eerste maal laat twyfel het of sy werklik so onaangeraak deur die lewe wil gaan.
En toe gebeur vandag. As sy net die horlosie kon terugdraai tot vanoggend, sou alles nog onder beheer gewees het.
Sy trek ’n pak papiere nader en probeer ’n ruk lank werk. Sy let op dat dit al donker word buite. Alles is stil in die gebou. Hopelik is die laaste een nou al huis toe. Sy was so diep ingedagte dat sy niks gehoor het nie.
Versigtig stoot sy haar kantoordeur oop. Alles is donker in die ander kantore. Net in die kombuisie brand lig. Goed so. Sy sal kan doen met ’n koppie warm koffie. Nogtans loop sy op haar tone. Dankie tog, daar is nog melk, sien sy. Sy skakel die ketel aan en ril effens van die koue. Ook oor dit so doodstil is. Selfs die gesing van die ketel klink te hard.
Snaaks hoe die kantoor anders is in die aand, dink sy. Nie ’n lekker plek om te wees nie. Sy slaan haar arms om haar lyf en besluit om net gou die koffie te drink, dan moet sy wegkom uit hierdie plek. Nie dat sy bang is nie. Net versigtig.
Sy stap terug na haar kantoor deur die donker gang met haar koppie koffie. Verbeel sy haar of was die deur na André se kantoor netnou oop? Dis dan nou toe. Ag nee wat, dit het seker net vanself toegeswaai. Dit gebeur soms. Alles in die gebou is oud.
Maar wag, sy hoor tog iets. Sy staan stil en luister. Ja-nee, sy hoor ’n geskuifel of ’n gekrap. Dit kom uit André se kantoor. Sou daar rotte in die kantore wees? Danielle ril. Vir ’n rot is sy so bang soos ander mense vir slange of sluipmoordenaars. Sy sal gaan kyk en aan haarself bewys daar is niks nie sodat sy haar koffietjies rustig kan drink. Sy stap nader. Daar skyn sowaar dofweg lig onder die deur.
Sy frons. Daar was beslis nie netnou lig nie. Sy luister weer; daar is definitief ’n geskuifel daar binne aan die gang. Haar keel word droog en haar hart gaan tekere in haar borskas. Sy sit haar koffie op die rak in die gang neer en stap nader. Sy moet eenvoudig weet wat hier aan die gang is. Sy knyp haar oë toe, draai die deurknop versigtig, stoot die deur hard en vinnig oop en tree binnetoe.
Iets tref haar met ’n geweldige slag. Toe sy bykom, het sy geen idee waar sy is nie. Al wat sy weet, is dat sy op die vloer is en dat ’n paar
