’n bietjie so lê, dink sy verstrooid, tot sy regop kan kom. Sy voel hoe ’n ferm hand die hare van haar voorkop wegvee, die growwigheid van ’n baadjie en sy ruik iets wat ongelooflik strelend ruik. Dis naskeermiddel, besef sy. Dit ruik skoon en vars, iets suurlemoenerig . . . Of is daar effens muskus by?
Sy sit vinnig regop. Dis mos sý verdomde naskeermiddel!
Sy kyk vas in die bekommerde swartbruin oë van Naude Boshoff. In absolute verbasing staar sy vir minstens ’n volle sekonde na hom. Dis egter ’n baie bepalende, ’n mens sou kon sê lewensveranderende, sekonde, want in daardie enkele stonde gebeur daar iets in haar kop. Sy voel hoe die muur van haar afsydigheid wankel en ervaar twee baie teenstrydige emosies.
Haar eerste impuls is om die oeroue truuk van die aartsverleidster toe te pas en eenvoudig weer floutjies neer te sak teen die borskas waar sy al soveel keer in haar verbeelding gelê het. Sy is verstom oor haarself. Sy het nog altyd verbaas gestaan as oënskynlik intelligente en suksesvolle vroumense hulself so verlaag deur handomkeer in koketterige morone met fladderende wimpers en pruilmondjies te verander die oomblik as ’n aantreklike man in die geselskap kom. Sy het nie besef dat sy self in staat is tot sulke gedrag nie.
Haar tweede gedagte is om op te spring en haar ekwilibrium oombliklik terug te eis en te maak of sy toetentaal ongeraak is deur die ongewone gebeure. Dis egter helaas in dié sekonde van weifeling dat Naude Boshoff dwarsdeur haar sien. Nou weet hy dat ek nie ongevoelig teenoor hom staan nie, dring dit tot haar deur.
Sy aarsel nie ’n oomblik langer nie, sy volg impuls nommer twee – die een wat sy die beste ken. Sy steier dronkerig op haar voete terwyl sy haar romp vinnig regtrek en oor haar hare vryf. Toe eers besef sy dat hulle nie alleen is nie, want André staan agter sy lessenaar. Hoe de joos het die plek wat sy dog leeg is skielik so oorbevolk geraak? wonder sy vervaard.
“Liewe hemel, Danielle! Het jy seergekry? Kan ek jou ongevalle toe neem? Is dit bloed aan jou voorkop?” vra André ontsteld.
Dis baie woorde vir ’n man wat gewoonlik min praat, dink sy met haar dronk kop.
“Nee, dis net ’n ou skrapie,” kry sy dit uit. “Ek is heeltemal ongeskonde, dankie, André.”
Sy kyk na Naude terwyl sy praat. Wat sy in sy oë sien, bevestig vir haar dat sy haar vroeër vandag nie verbeel het nie. Die manier waarop hy na haar kyk, is intens en genoeg om enige vrou te ontsenu. Die versigtige professionele afstand wat tot dusver tussen hulle bestaan het, het skielik gevaarlik gekrimp.
“Alles onder beheer, André. Ek sal haar huis toe neem. Dis die minste wat ek kan doen, dis immers ek wat haar disnis geslaan het met die deur,” sê Naude met ferm gesag en neem haar arm.
“Is jy seker, Danielle?” hou André egter vol.
“Alles reg, André. Maar ek sal regtig verkies om self huis toe te ry as julle my sal verskoon,” hoor Danielle haarself sê.
“Nou goed.” Naude sit sy arm om haar skouers. “As dit is hoe jy dit wil hê, dan maak ons so. Maar ek dring daarop aan om jou tot by jou motor te neem en agter jou aan te ry tot by jou blyplek, net om seker te maak.”
“Ek stem saam. Danielle, asseblief, laat Naude ten minste sorg dat jy veilig tuiskom,” sê André.
Daar is so ’n ongewone beslistheid in sy stem dat sy verplig voel om in te stem, al weet sy voor haar siel sy moet eintlik nou walgooi vir ’n vale.
Sy is oorbewus van Naude se arm om haar middel al die pad tot by haar motor, maar sy laat hom begaan. Vir ’n oomblik vertroetel sy die dolle gedagte dat hy haar terstond sal opraap in albei arms en iewers heen wegdra waar hy nie net die seer op haar voorkop sal wegsoen nie, maar sommer elke stukkie van haar lyf.
Toe hy met ’n besorgde fronsie tussen sy donker wenkbroue haar motorsleutels uit haar hand neem om die deur vir haar oop te sluit, is sy tog dankbaar, want haar bene voel taamlik wankelrig.
“Is jy heeltemal seker jy kan bestuur?” vra hy voor hy die motor se deur agter haar toemaak. Hy buk nader, sit sy hand agter teen haar nek en draai haar kop versigtig asof hy wil kyk en seker maak. Die opregte besorgdheid op sy gesig maak ’n vreemde soort hartseer in haar wakker. Sy knik net stom, kyk liewer af en draai die sleutel.
Toe Danielle by haar woonstel stop, is Naude se motor reg agter hare in die kort rylaan. Voor sy nog haar handsak en sleutels bymekaar kan vat, is hy langs haar om die deur vir haar oop te maak. Sy draai die ruit af.
“Dankie, Naude. Ek sal nou regkom, hoor.” Toe voeg sy by: “Ek wil ook net jammer sê oor vanmiddag. Ek . . . wel, ek was onnodig op my perdjie.”
Hy buk af na haar. Sy gesig is sentimeters van hare af. Die uitdrukking in sy oë is onpeilbaar. Toe hy praat, is sy stem so intiem soos ’n streling.
“Vergeet daarvan, ek verstaan. Ek verstaan ná vanaand baie dinge, ook dinge omtrent myself. Ek weet nou dat ek glad nie oor die hofsaak na jou kantoor gegaan het nie.”
Hy buk vooroor, vee haar hare weg en raak liggies met sy lippe aan haar wang. Hy huiwer asof besluiteloos met sy hand op die deur. Dit lyk of hy nog iets wil sê, maar hom net betyds bedink. Oplaas gee hy haar skouer ’n ferm drukkie, draai vinnig om en loop na sy motor met doelgerigte treë.
Danielle sit verlam. Al waarvan sy bewus is, is die plek waar sy mond gerus het en die vuur wat dit in haar liggaam wakker gemaak het.
2
“Wat de joos het jou voorkop getref, vriendin?” wil Bonnie verstom weet toe Danielle die volgende oggend by hul kantore instap.
“Ag, ek het gisteraand in ’n deur vasgeloop,” sê Danielle so nonchalant as moontlik.
“O ja? That’s what they all say, liefie. Maar ek het dit eerder van een van jou kliënte verwag, nie van jou nie.” Bonnie se oë is vol ongeloof.
“Ek belowe jou, dis presies wat gebeur het,” sê Danielle, al weet sy sy protesteer tevergeefs.
“Ag, kom nou, don’t underestimate my intelligence,” sê Bonnie duidelik in die gesig gevat. “Gaan sit in jou kantoor. Ek bring tee en dan wil ek weet. The whole truth and nothing but the truth, of ek praat nooit weer met jou nie, oukei?” Sy wikkel met ’n stywe ruggie en verontwaardigde boudjies kombuis toe.
“Was jy dronk?” vra Bonnie toe sy die tee bring, duidelik lus vir ’n vet storie.
“Is jy simpel?” vra Danielle vies.
“Wel, dis wat ek vir almal gaan sê as ek nie nou dadelik die waarheid hoor nie. Kan jy jou die stories indink? Het julle gehoor: Danielle Malan die Heilige was gisteraand só dronk, sy’t haarself teen ’n deur te pletter geloop!”
Danielle oorweeg die saak. Bonnie is net mooi in staat om presies dit te doen.
“Goed, goed, ek sal vertel. Maar as jy iets vir ’n enkele dooie siel sê, dank ek jou af, of iets dergeliks,” dreig sy.
“In your dreams, ja, maar oukei, vertel,” sê Bonnie selfvoldaan.
“Naude het gisteraand André se kantoor se deur teen my kop gekap,” spoeg Danielle dit uit. “Toe, is jy nou tevrede?”
“Wat vertel jy my! Aspris? Hoe het dit gebeur? Ek het mos nog altyd geweet
