dit bloot daaraan toegeskryf.
Bonnie was net twee jaar getroud en sy het daarop aangedring dat daar geen eise uit die geding moes spruit of onderhoud van haar man, ’n apteker met ’n suksesvolle praktyk, geëis moes word nie. Sy wou ook niks van hul gesamentlike besittings hê nie, ten spyte daarvan dat hulle binne gemeenskap van goedere getroud was.
Danielle het dit vreemd gevind en voorgestel dat Bonnie ten minste ’n minimale bedrag vir maandelikse onderhoud moes stipuleer, maar Bonnie het vas gestaan.
“Kry net die ding agter die rug, juffrou Malan. Ek wil van daai man niks hê nie. Al wat ek vra, is ’n skeibrief, niks anders nie,” het Bonnie volgehou.
Dis dan ook al wat sy gekry het. Die saak is blitsig afgehandel die dag in die hof toe Danielle saam met Bonnie daar was, omdat daar geen eise of teeneise was wat dinge kon laat sloer nie. Skaars ’n driekwartier nadat hulle by die hofgebou opgedaag het, was alles verby. Danielle het die verwese Bonnie in ’n koffiekroegie naby die hof ingeboender en haar ’n koppie sterk filterkoffie met drie lepels suiker in gegee.
Hulle het aan die gesels geraak en dadelik aanklank by mekaar gevind. Daarna het hulle gereeld naweke oor en weer begin kuier of saam gaan eet, fliek of avontuurlike staptogte deur die winkels onderneem. Toe Danielle haar posisie as vennoot by die firma aanvaar het, kon sy uiteraard nie langer die tikwerk ook behartig nie, en sy het dadelik aan Bonnie gedink.
Bonnie het die volgende dag by die kantoor ingeval, haar hare wortelrooi gekleur asof dit nog altyd so was. Sy het die indruk geskep dat sy ’n nuwe, vroliker hoofstuk van haar lewe wou begin en daar is nooit weer oor die verlede gepraat nie.
Danielle sien dat die agtuurnuus reeds verby is op die skerm voor haar. Sal Naude werklik doen wat hy so hartstogtelik belowe het? wonder sy. Of sit sy dalk soos die stereotipe oujongnooi vergeefs hier en wag? Is dit dalk wat die spul op kantoor reeds van haar dink? Sy kan haar die vlaag grappe indink wat ten koste van haar sal rondtrek van selfoon na selfoon as die personeel snuf in die neus moet kry.
En as hy opdaag, sal sy Bonnie môre op kantoor daarvan vertel? Sou dit dalk net ’n klein bietjie jaloesie van Bonnie se kant wees wat haar so tekere laat gaan het? dink sy dislojaal. Bonnie het immers geen geheim daarvan gemaak dat sy Naude onweerstaanbaar vind nie, en daar is geen man in Bonnie se lewe ná die egskeiding nie.
Sy staan ongedurig op om te kyk of daar nie dalk ’n motor in haar rylaan stilgehou het nie. Teleur-gesteld sak sy op die bank terug en dwing haarself om die verloop van ’n verspotte vasvraprogram te begin volg.
Sy moes ingesluimer het, want sy ruk wakker toe iemand sag aan die glaspaneel in haar voordeur tik. Sy gryp vervaard na haar hare en skud dit los met een hand terwyl sy by die spieël in haar voorportaaltjie verbyhaas. Skielik is die deur oop en sy is in sy arms sonder dat sy ’n oomblik aarsel.
“Naude, ek . . .”
Maar hy smoor haar woorde met sy mond en trek haar styf teen hom aan.
Dis asof sy haar lewe lank gewag het vir hierdie enkele moment waar hulle alleen en onverstoord mekaar kan verken. Waar sy die intensiteit van die emosies wat sy al vir ’n ewigheid onderdruk sonder voorbehoud kan ervaar. Sy voel sy harde armspiere deur sy dun hemp en sy vingers gly gretig langs haar rug af. Haar mond kry nie genoeg van syne nie en haar kop sweef van die suiwer genot van hom.
Hulle sak neer op die rusbank. Sy lippe loop ’n sidderend-heerlike paadjie langs haar wang af en kom tot rus in haar kuiltjie. Sy voel die krapperigheid van sy baard teen haar vel. Sy ruik die skoon reuk van sy hare toe hy sy kop in haar nek nestel sodat sy sy asem op haar bors voel.
Sy plaas haar lippe versigtig teen sy adamsappel soos sy al so dikwels wou en laat dit stadig, tydsaam dwaal tot by die opening van sy hemp waar sy sy borsspiere onder haar mond voel span. Sy proe hom. Sy hande is lomp van haas toe hy haar knope losmaak en sy help hom met sy eie. Hy skuif eers haar bloes versigtig van haar skouers af en toe die skouerbandjies van haar bra.
Sy wag ongeduldig vir hom om die knippie agter haar rug los te maak. Hy vat haar aan haar skouers vas en hou haar effens teë.
“Asseblief,” fluister hy skor, “jy is so pragtig. Ek wil net eers na jou kyk.”
Sy sterk bolyf glim goudbruin in die dowwe lamplig en dit voel vir haar soos ’n ewigheid voordat hy haar nader trek en sy die gretige puntjies van haar borste teen sy lyf voel druk. Hulle sak saam agteroor soos twee dansers in tandem en sy mond sluit hard oor hare. Sy hoor sy asemhaling versnel saam met haar eie. Sy voel hoe hy die sagte materiaal van haar romp ongeduldig opsy skuif en sy hande wat oor haar bene beweeg tot amper by haar heupe. Haar asem raak weg. Dis asof sy vingers haar vel tintelend skroei en die heerlikste vuur aanwakker in elke geheime hoekie van haar lyf.
Skielik lui sy selfoon met ’n ongeduldige geskel. Sy voel hoe sy liggaam teen hare verstyf. Hy sukkel die foon uit sy jeans se sak, maar dit hou op lui voordat hy dit kan antwoord. Hy kyk op die skermpie en sy sien hoe sy gesig verstrak.
Meteens is hy op sy voete, sy oë nog intens en donker van passie. Hy neem haar hande en trek haar tot teen sy bors. Sy ruik die sweterigheid op sy vel, sy manlikheid. Sy asem jaag nog effens. Hy druk haar kop teen sy bors vas en sy voel die hitte van sy lippe op haar kroontjie soos vanoggend. Toe stoot hy haar byna ru van hom af weg.
“En nou?” is al wat sy uitkry. Sy hou haar bloes met een hand voor haar bors toe.
Sy blik bly vir ’n paar sekondes hongerig op haar, asof hy nog nie genoeg van haar gesien het nie. Toe hy eindelik praat, is dit asof sy hom van ver deur newels heen hoor.
“Jammer, Danielle.”
Met sy oë heeltyd smekend in hare begin hy haar knope met groot sorg een vir een vasmaak en haar bloesie onhandig platstryk oor haar rug. Asof hy daarmee alles ongedaan wil maak.
Sy kyk ontredderd toe hoe hy haar aantrek, terwyl elke sel in haar liggaam skreeu dat hulle die liefdespel wat so ru onderbreek is in hemelsnaam moet hervat.
“Jammer? Waaroor?” vra sy hees.
Sy hande kom rus weer op haar skouers. Sy voel hoe sy duim oor haar wang streel. Asof hy tog traag is om haar te laat gaan.
“Oor ek nou eers hier aangekom het. Oor ek jou sommerso by die deur gegryp het. Sommer oor alles. Maar ek moes jou eenvoudig sien.”
“Ek het nie gekla nie,” sê sy bedremmeld. Sy bly doodstil staan, te bang om te roer.
“Ek kan ongelukkig nie bly nie,” sê hy gesmoord. “Ek moet dadelik gaan.”
“Hoekom?” hoor sy haarself smekend vra. “Is dit oor die oproep?”
“Dis . . . dis moeilik om te verduidelik. Ek . . . jy moet asseblief verstaan . . . daar is dinge . . .” Hy druk die vingers van sy regterhand teen die diep frons op sy voorkop.
“Jammer, Danielle. Hierdie hele ding is ’n groot fout. Dis my skuld. Dis net . . . nadat jy nou die dag in my arms was, kon ek jou nie uit my gedagtes kry nie. Ek dink nie jy besef watter begeerlike vrou jy is nie, en dis juis wat jou so onweerstaanbaar maak. Ek het impulsief opgetree, kop verloor. Ek moes gedink het. Dit moes . . . mag nooit gebeur het nie.”
Hy vryf sy kuif plat en knoop sy hemp toe, druk dit onhandig by sy lyfband in. “Dis alles heeltemal agterstevoor,” sê hy.
Hy kyk af na haar en druk ’n haarsliert agter haar oor in. Sy weet nie of
