is om by die huis te kom, en dagpersoneel wat op die laaste nippertjie uit die reën ingehardloop kom om oor te neem.
“Mevrou Mabola is weer sieker,” sê suster Sonnekus met haar blik op die pasiënt se kaart. “Hou tog in hemelsnaam haar bloeddruk goed dop. En sorg dat dokter Beneke haar sien die oomblik as hy sy oë hier wys. Hy is glo op pad.”
“Kom, verpleegster Els!” hoor Laura die dagskofsuster in die gang roep. “Verbeel ek my of is jy laat?”
Laura is nie laat nie. Sy is ’n goeie tien minute vroeg, maar enigeen wat ná suster Dunster inkom, is outomaties laat. Sy voel die knop op haar maag saamtrek. Sy wou so graag in hierdie pragtige hospitaal werk, sy wou so graag gelukkig wees hier. Vandag wou sy so graag ’n lekker dag hê met die wonderlike reën wat buite val en die dorre aarde voed, maar suster Dunster is so onredelik, dit maak haar skoon senuagtig.
“Ou Dunnetjie se man het haar gelos, dis dié dat sy so goor is,” het iemand eendag vertel.
“Maar dis al maande gelede en die vrou bly ’n control freak. So ’n ewige foutsoekery! Geen mens kan dit hou nie,” het ’n ander laat hoor.
“Miskien is dit hoekom hy haar gelos het,” het die eerste een gesnip.
Laura bly maar stil en gaan vinnig aan met die werk. Sy doen regtig niks verkeerd nie: sy is pligsgetrou en vriendelik met haar pasiënte en loop vir hulle die ekstra myl. Sy is uiters versigtig met die toedien van medikasie en die invul van die verslagkaarte, sy is oplettend en hoflik. Niemand anders wys ooit ’n vinger na haar voorkoms of optrede nie. Maar ou Dunnetjie vind met net mooi alles fout. Vir elke keer wat sy met die ander verpleegsters raas, pik sy twee maal op Laura.
“Dis hoekom ek dit sterk oorweeg om te bedank,” bieg sy later by Anneleen. “Dis nie asof daar by hierdie hospitaal soveel geld is vir ons salarisse nie. As ’n mens geld wil maak, moet jy in Engeland gaan werk. Daar betaal hulle jou in ponde, wat gou genoeg ophoop, so hoor ek. En met Braam nou permanent daar moet ek miskien soontoe verskuif.”
“Miskien pik sy op jou omdat jy so ’n goeie verpleegster is – die heel beste! Sy is bang vir jou.”
“Dit maak nie sin nie,” stry Laura. “Die ander ding wat my die pad sal laat vat, is hoe sy die ander verpleegsters maar laat begaan. Sy sien byvoorbeeld glad nie raak dat hulle nie hou by die prosedures vir die weggooi van afvalmateriaal soos spuitnaalde nie.”
“Jy’s reg. Een van die dae doen ons nog hepatitis of vigs op as dit so aanhou,” kla Anneleen. “En snaaks genoeg, soos jy sê, as ou Dunnetjie dit enigsins raaksien, stuur sy jóú om dit op te ruim. Jy moet haar aanvat daaroor en weier om ander se kastaiings uit die vuur te krap. Netnou is sy vir jou ook bang, soos vir die verpleegsters met wie sy nooit raas nie.”
“Bang? Suster Dunster is vir niks op aarde bang nie.”
Maar heimlik wonder Laura tog of suster Dunster nie bang is vir klagtes van rassisme en daarom nie optree wanneer sy moet optree nie. Soos ’n regte skoolboelie pik sy op die jongstes en die stilles, terwyl die astrantes met moord wegkom.
Die atmosfeer op die vloer is versigtig, om dit nou maar sagkens te stel. Hier is niks van die vrolike kameraderie van die harthospitaal waar sy haar prakties gedoen het nie. Of die lekker teedrinksessies by die kraamsaal waar sy al gewerk het nie. Daar het sy heerlik met die piepklein babatjies gespeel en die nuwe mammas bederf.
Maar hier is dit aaklig: almal is op hulle tone en brom heeltyd agteraf.
Terwyl Laura ’n pasiënt gereed maak vir haar operasie, kom dokter Loubser in.
“Dagsê, dagsê,” groet hy in die bondel en neem die pasiënt langsaan se kaart. “Hoe gaan dit hier?” Hy knik in Laura se rigting. “Ek is bly hulle kyk so mooi na jou,” sê hy vir die pasiënt. “Ons is trots op hierdie saal se mense.” Hy beduie na Laura.
“Lekker naweekplanne?” verneem hy gesellig in haar rigting.
Laura kan nie glo dat hy met haar ginnegaap nie. Sy dink nog wat om te antwoord toe suster Dunster stroperig naderkom.
“Môre, dokter Loubser,” groet sy die jong dokter katvriendelik. “Ja, ons het hierdie pasiënt nou mooi reg om ontslaan te word.”
Laura draai vererg om. Dunster was nie náby die pasiënt nie. Sy wat Laura is, het elke dag gesorg dat die vrou al die versorging en aanmoediging kry wat nodig was, wat haar wond versorg het en betyds gepraat het toe daar komplikasies was.
Sy draai weg en sien uit die hoek van haar oog hoe dokter Loubser nog iets vir haar wil sê. Die meeste dokters kyk jou middeldeur of praat net medisyne en behandeling, want hulle is altyd haastig, dink sy vlugtig. Maar ek gaan nie daar staan dat Dunster my voor hom verneder nie.
Sy kies die hasepad en gaan bel vir ’n portier om haar pasiënt se bed operasiesaal toe te stoot. Sy stap saam tot by die dwarsgang.
“As jy netnou uit die operasiesaal kom, kyk hulle eers daar dat jy bykom en dan kom jy terug saal toe,” sê sy vir die vrou. “Hier sal ons jou heeltyd iets gee vir die pyn. Dis nie nodig dat jy lê en pyn het nie.” Sy gee haar hand ’n bemoedigende drukkie en kry ’n dapper glimlag terug.
“Dankie, nurse Els. Ek sal okay wees as jy agter my kyk,” sê die vrou dankbaar.
Teen teetyd is Laura moeg. Dit kom nou van die verskriklike vroeg wakker word en nie weer kan slaap nie, dink sy gedaan en eet ’n toebroodjie.
“Ek sweer ek het lae bloedsuikervlakke,” kla sy teenoor Anneleen. “Ek het skoon die bewerasie.”
“Dan is ’n bruinbroodjie met kaas soos wat jy daar saamgebring het net die regte ding,” sê Anneleen en draf weer haastig in die gang af na waar ’n klokkie aanhoudend by ’n bed gelui word.
Laura loop later in die gang weer vir dokter Loubser raak. “Hoe gaan dit met jou?” vra hy en kyk oordrewe rond of suster Dunster nie iewers naby is nie.
“O, goed dankie, dokter.” Sy wil nie begin kla nie. Sy ken die man nie goed genoeg om dinge te noem wat eintlik binne die saal se mure moet bly nie.
“Noem my Wynand,” sê hy en laat sy stem sak: “Hoe hou jy dit met suster Dunster se tirades?”
Hy staan met sy stetoskoop om die nek, groot en stewig in ’n oopnekhemp en netjiese langbroek. Deesdae dra die dokters in die privaat hospitale nie meer wit jasse op hulle saalrondtes nie.
“Wat weet jy van tirades, Wynand?” glimlag sy strammerig. Die man weet wat hier aangaan, kom dit voor.
“Haar self al gehoor en self onder haar tong deurgeloop,” erken hy gemaklik. “Sy is nie ’n maklike mens nie.”
Laura sê liewers niks. Sy wil tog nie skinderpraatjies maak nie. Netnou klink sy na ’n moeilikheidmaker.
“Is jy vanaand of môreaand net na werk besig?” vra hy onverwags. “Kan ek jou dalk ontmoet as jy klaar is? Ek wil jou mening vra oor ’n paar dinge hier in die saal. Dan gaan eet ons sommer hier langsaan by die Dros. Ek wil baie graag hoor wat hier aan die gang is. Want almal het klagtes, en selfs jou stilswye vertel my ook iets. Beskou dit as ’n vergaderinkie.”
Laura dink in hoogste rat. Vanaand is Dries se skaakaand by die klubsaal. Sy sou in elk geval net voor die TV gaan sit het ná ete. Of miskien daarmee saam haar
