ook gesels.”
“Dit klink so! Vertel hoe lyk hy. Wat praat julle toe alles vir ure en ure?”
“Wel, ek het hom vertel van my vakansieplanne, en hy reken die tsoenami het so ’n geweldige wêreldwye impak gehad dat dit baie besonders is dat ek dit meegemaak en oorleef het. Hy meen ek moet beslis hierdie jaar-later-ding gaan doen. In Thailand gaan kyk na wat ek nog nie gesien het nie, lekker vakansie hou. Die hele ondervinding finaal verwerk.”
“Wat ’n wyse man,” stem Zelda saam. “Hoe lyk die ou? Dit klink vir my hy is net die man vir jou. Steek vir ou Dries in die pad.”
Sy bly ’n lang oomblik stil en kyk Laura stip aan. “Noudat ek dit so sê, weet ek wat my heeltyd van Dries pla: hy is oud voor sy tyd. Glad te styf. Glad te presies. Glad te klinies. Glad te oud vir jou. Jy is jonk en vrolik en trippel ligweg deur die lewe.”
“Haai, Zelda, ek het nie geweet jy hou nie van hom nie! Almal moedig my heeltyd aan om met die man te trou. En só oud is hy darem nie. Net oor die dertig, en ek is twee en twintig. Dis nie genoeg rede vir jou om iets teen hom te hê nie. Jy het my dan nog heeltyd aangemoedig met hom.”
“Ja, maar dis omdat hy ná daardie lae luis van ’n Braam nogal ’n vangs is. Jy en Braam was fantasties saam, maar hy het nie mooi met jou gemaak nie. Hy kon jou gerus saamgevra het Engeland toe sodat jy ook jou vlerke kon sprei. Hy moes jou nie net hier laat agterbly het nie, met of sonder beloftes oor later. Saam daar anderkant kon julle verhouding op eie stoom aangegaan of doodgeloop het. En jy kon saam met hom daar aangebly het, of mettertyd met sakke vol Engelse geld en baie ondervinding teruggekom het.”
“Miskien wou hy juis hê dat ek self besluit. Hy wou nie vir my keuses verantwoordelik wees nie. Hy het dit in amper soveel woorde gesê.”
“Ja, maar eers agterna, toe hy lankal opgepak en weg was. Dis ook nie regverdig nie.”
“Net nog ’n voorbeeld van swak kommunikasie wat dinge kan maak of breek,” sug Laura. “Ek gaan nou lekker bad.”
Sy tap vir haar ’n bad vol skuimwater. Sy was regtig baie mal oor Braam. Sy het, as sy nou regtig eerlik wil wees, nie ewe veel erg aan Dries nie.
Sy lees ’n tydskrif in die bad, tap later nog water by en klim eers baie later uit, heeltemal loom van die warm water en die glas wyn vroeër by die ete.
Sy slaap vir die eerste keer in weke soos ’n klip, totdat haar wekker vroegoggend lui. Sy het selfs moed vir die nuwe dag, en om vandag te gaan verlof vra vir die vakansie op Phuket.
Suster Dunster is egter nie geneë dat sy oor Kersfees verlof neem nie.
“Wat makeer jou om sommer te gaan plek bespreek? Is dit af Kaap toe? Jy moes eers gevra het,” tier sy, vas onder die indruk dat dit sommer ’n plaaslike trippie is wat sy maar in die wiele kan ry.
“Ek het hierdie jaar nog nie twee dae verlof geneem nie,” verweer Laura. “Jy het elke keer gesê ons is te besig. En party van die kere wat ek dan kom werk het, soos oor die Paasnaweek, was dit stil soos die graf in die saal. Almal is ontslaan so gou as wat ons hulle enigsins by die deur kon uitkry. Dis mos maar dieselfde oor Kersfees. Min operasies, net noodgevalle. Dit sal wel stil genoeg wees.”
“Ek sal sien. Ek dink daar is ander wat voor jou ’n beurt moet kry,” brom die ouer vrou onsimpatiek.
“Ek sal bly wees as ek hierdie beurt kan kry,” dring Laura aan. “Al die ander het al heelwat langnaweke gekry. Ek het hierdie veertien dae dringend nodig.”
Dunster maak asof sy nie gehoor het nie en draai om, sodat Laura daar staan, onvergenoeg, onseker, kwaad.
As sy my nie laat gaan nie, bedank ek vir middel-Desember, dink sy vasberade. Verpleegsters kry altyd weer werk.
En wat die koste betref: Francis het al die onkoste op hom geneem. Dis wat “ek nooi jou” tog impliseer. Al weer die Engelse pond wat so ver kom in die wêreld. In randwaarde sou die bedrag seker aansienlik wees, veral hierdie tyd van die jaar. Maar vir die Britte en die Europeërs met hulle ponde en euro’s is vakansies oorsee sommer niks.
Laas jaar se lekker koel vakansieklere sal reg wees vir hierdie jaar ook, besluit sy. Sy sal net ’n bietjie sakgeld nodig hê. En ietsie waarmee sy vir die familie aandenkings kan koop. Laas jaar het sy ook kleinighede saamgebring. Maar haar grootste geskenk aan haar familie was dat sy hulle daardie swart Sondagoggend op ’n geleende selfoon kon bel en sê: “Ek was in die tsoenami maar ek leef, God sy gedank.”
Laura verpleeg outomaties soos die dag vorder. Haar kop is ver weg. Eers in Thailand met sy wonderlike vreemde Oosterse mense, kos en lewenswyse, en dan op die eiland Phuket, waarvan haar eerste indrukke pragtige strande, wuiwende palmbome en lowerryke plantegroei was. Daardie prentjiemooi beeld wat skielik uitgevee is en voor haar oë verander het in ’n verwoeste landskap van opdrifsels, wrakke en bouvalle, histeriese mense en chaos.
Sy gril weer by die gedagte hoe amper sy daardie dag verdrink het. Hoe dit net ’n enkele oomblik was tussen dood en lewe.
Maar sy ban hierdie gedagte uit haar kop. Dis die hier en nou wat werklik saak maak. Sy moet leef om ’n verskil te maak in die lewens van mense wat haar pad kruis. Sy is ’n tweede kans gegun en moet die heel beste daarvan maak.
Dié wete hou haar dan ook ekstra geduldig met die moeilike Dunster. Sy laat die beheersuster in en uit haar gesigsveld skuif sonder om te veel notisie te neem van haar buie en uitbarstings. Iets is met die arme vrou verkeerd, dink sy, omstandighede of fisieke probleme, voete wat pyn of ’n hart wat seer is. Anders sou sy dit nie so op die wêreld en sy maat uitgehaal het nie.
Wynand Loubser kom op sy rondtes na al sy pasiënte, die ewig teenwoordige Dunster aan sy sy. Laura maak haar uit die voete en gaan drink gou ’n koppie tee.
Tot haar verbasing kom soek Wynand haar in die teekamer. “Kan ek ook ’n koppie kry?” pleit hy.
Sy skink vir hom ’n koppie en kyk hom rustig aan terwyl hy melk ingooi. “Die tee is al ’n bietjie afgekoel. Ek kan ’n nuwe pot maak,” bied sy aan.
“Dis maar hoe ek dit die meeste van die tyd drink,” wys hy haar aanbod van die hand. “Lekker warm koppies tee is my nie beskore binne hierdie hospitaal se mure nie. Daar is altyd ’n pasiënt of ’n operasie of ’n krisis wat mens wegroep.”
Sy glimlag instemmend en teug aan die sterk tee. “Wat van kookwater?” bied hy op sy beurt aan. “Joune lyk ook maar na gif.”
“Nee wat, dankie, ek hou daarvan sterk en bitter, met net die kleinste bietjie melk.”
Die gedeelde oomblikke in die teekamer duur nie lank nie. Suster Dunster kom hom soek.
“O, hier is jy, dokter Loubser,” beskuldig sy. “Daar is nog ’n pasiënt in kamer 20 wat jy moet sien.”
“Ek weet, suster,” sê hy kalm. “Kom drink saam ’n koppie tee.”
Maar Dunster wip haar gemaak besig en verdwyn gangaf.
“Het jy toe lekker geslaap gisteraand?” verander hy die onderwerp.
“Soos ’n klip, dankie. Vir ’n verandering.”
“Wat ’n glasie wyn op sy tyd tog nie kan doen nie,” terg hy.
“Dit
