lekker vir my ook,” stem sy saam. “Maar jy weet ek het eintlik ’n spesiale vriend?”
Toe sy dit gesê het, is sy meteens spyt dat sy die niksvermoedende Wynand na dese nooit weer sal kan ontmoet nie.
“Waar was hy dan gisteraand?” vra hy ’n bietjie aanvallend.
“Ek het vir hom gesê ek het ’n vergadering terwyl hy skaak speel,” erken sy skaam. “Dit was seker nie heeltemal eerlik nie. Die vergaderinggedeelte van die aand was amper niks.”
“En nou voel jy skuldig? Sê my, sal jy van nou af vir altyd net sy geselskap wil hê?” verneem hy en kyk haar deurdringend aan. “Sal jy van nou af nooit weer met my wil vergadering hou nie – of uit en uit saam met my wil kuier nie?”
“Hy dink ek en hy is in ’n eksklusiewe verhouding.”
“Maar jy voel vasgevang?”
Sy bly hom ’n antwoord skuldig. “Ek moet nou gaan.”
“Sien jou volgende week, dieselfde tyd, selfde plek?”
“Ons sal sien,” ontwyk sy hom.
Hy het dadelik gesnap dat die skaakspelery gereeld plaasvind, lei sy af. Maar sy is tog onrustig. ’n Man wat bereid is om agteraf uitnodigings te maak – nadat sy gesê het sy het ’n kêrel – is óf uiters onsensitief en arrogant, óf ’n vegter wat nie nee vir ’n antwoord sal neem nie. En as sy ja sê vir nog ’n aand, is sy blatant besig om Dries te verkul.
Die aand gaan sy saam met Dries na ’n musiekkonsert, maar sit lang gape agter haar hand en gaap. Die sopraan sing onbekende, baie ingewikkelde kunsliedere met ’n stem wat vir Laura te skerp klink op die hoë note. Sy weet nie genoeg van musiek af om te weet of dit goed of swak is nie, maar dit val nie lekker op haar ore nie.
Terug by die woonstel maak sy vir haar en Dries koffie en hulle gaan sit in die sitkamer. Zelda het in haar kamer in verdwyn om te studeer en sal nie weer verskyn nie.
Dries trek Laura nader en begin haar hartstogtelik soen. As daar een ding is wat hy kán doen, is dit soen. Gewoonlik smelt sy in sy arms en voel skoon weggevoer, maar vanaand voel sy ongemaklik. Sy het intussen al weer begin wonder of sy tog met die man wil trou, of sy regtig vir hom lief is, en of sy hom net as ’n goeie vriend wil hê.
“Mans wil nie net goeie vriende wees nie, en hulle wil nie net ’n klein bietjie vry nie,” het Anneleen haar nog vanoggend by die werk vermaan. “Hulle wil alles of niks hê. Jy sal moet kies en hom moet afsê as jy nie wil verloof raak en trou nie. Of jy sal vir hom ’n datum moet gee wanneer jy verloof sal raak.”
“Dit lyk my so,” het Laura erken, ongemaklik met die feit dat Dries dalk heeltemal uit haar lewe sal verdwyn. Eers Braam, nou Dries, ek gaan deur die manne, dink sy moeg.
Maar alleen wil sy ook nie wees nie. ’n Mens het ’n man aan jou sy nodig vir uitgaan. Dis nie altyd lekker tussen ’n klomp vroue nie.
“Ek is flou,” sê sy dus ná ’n rukkie vir Dries. “Ek het ’n verskriklike woeste dag gehad. Miskien moet ek maar gaan inkruip.”
“Kan ek by jou kom inkruip?” flikflooi hy.
“Nie vanaand nie,” keer sy.
Sy sou graag in sy arms wou lê en sy nabyheid wou voel. Maar sy durf hom nie meer aanleiding gee noudat hy van trou gepraat het en sy weet dat sy nie so ernstig oor hom voel nie. Sy het dit geniet om hom bloot as vriend te hê, maar het nie die hart om ’n slag die waarheid te praat noudat hy meer as vriendskap eis nie. Nie vanaand nie, nooit nie. Sy moet maar hoop dat sy binnekort die moed sal kry om vir hom te sê dat hulle nie méér as goeie vriende kan wees nie.
Hy gaan teësinnig huis toe. Sy weet sommer dat hy haar weer binne die volgende dae gaan vertel hoe lief hy haar het en dat hy sal aandring sy moet besluit. Noudat hy dit eenmaal gedoen het, sal dit weer gebeur. En weer en weer, totdat sy ja sê.
Sy wens sy kon finaal van Braam afskeid geneem het, dan was dit dalk makliker om nou haar hart aan Dries te gee. Maar Braam het nooit afskeid geneem nie, hy het net geleidelik uit haar lewe verdof.
Dit laat haar tot vandag toe nog met ’n vae onrustigheid. Sê nou maar ons was wel vir mekaar bestem? Sê nou maar hy kom op ’n dag terug en sy het nie vir hom gewag nie? Maar eintlik weet sy dat so ’n lang tyd waarin daar geen vordering in hulle verhouding was nie net een ding beteken: dit sal nooit weer wees nie.
Weer eens maal die gedagtes deur haar kop, sodat sy moet opstaan en gaan warm melk drink en ’n vervelige boek begin lees om uiteindelik aan die slaap te raak.
Laura gaan vir die naweek na haar ouers in Vanderbijlpark. Hulle gaan teen laatmiddag op die rivieroewer tussen die reuse wilgerbome stap.
“En hoe gaan dit met Dries?” verneem haar ma gesellig. “Ek het gewonder of jy hom nie sou saambring nie. Of sit hy en werk aan sy boek?”
“Ek wil net ’n bietjie alleen by julle kuier, Ma,” kla sy. “Dis nie vir my lekker om julle met hom te deel nie. Hy gesels wel lekker met Pa, maar ek en Ma kry dan nie so lekker gekuier nie.”
“Ja, dis waar. Maar as hy jou man gaan word, moet jy tog ’n naweek tussen ander vriende of familie saam met hom kan hanteer. Hy moet gemaklik wees as ek en jy verdwyn om ’n bietjie te kuier, en sommer ’n boek vat en lees as Pa nie hier is nie. Of hy kan die grassnyer vat en help sny,” lag haar ma.
“Dis nie eintlik die ding nie, Ma … Ek is nie meer seker ek wil met hom trou nie. En ek wil hom nie langer aan ’n lyntjie hou nie. Hy dink ek is lief vir hom en wil dit net nie erken nie. Maar intussen voel ek steeds net vriendskap vir hom. Dis lekker om met hom uit te gaan. Dis gewoonlik iets nuuts en anders wat ons doen, want hy is beslis nie in ’n groef nie. Nie soos Zelda en Mike wat elke Vrydag klokslag gaan fliek en gaan vis en skyfies eet nie. Hy’s interessant en opwindend en hy soen verskriklik lekker.”
Haar ma lag net. “Maar op die ou end moet jy lief wees vir die man voor jy met hom kan trou.”
“Hoe weet ek tog wat liefde is, Ma? Toe ek gedink het ek en Braam is lief vir mekaar en sal eendag trou, toe verdwyn hy oorsee en moet ek agterkom hy mis my nie. Ek kan nie my eie oordeel vertrou nie. Hoe weet ek hierdie gevoel van vriendskap vir Dries is nie genoeg nie? Ek sal hom baie mis as hy nie meer in my lewe is nie. Ek geniet regtig sy vriendskap.”
“Wel, uitstekende sterk huwelike is al op vriendskap gebou, waaruit mettertyd deernis en empatie en later liefde gekom het. Soos wanneer mense eers saamwerk aan iets en dan later uitvind hulle kan nie meer sonder mekaar nie. Gee dit nog kans, my kind. Hy is so ’n knap, veelsydige man.”
“Ek weet nie hoe lank hy my nog gaan kans gee nie. Vir hom tiktok die biologiese klok.”
“Anders moet jy uitmaak, eers nog weer ander mense ook sien. En as julle vir mekaar bestem is, sal dinge reg uitwerk.”
“Maar dis hoe ek oor Braam gevoel het: dat dinge nog sal uitwerk. Nou is hy uit my lewe. Pleks dat ek agter hom aan Engeland toe gegaan het.”
“Ja, jy was destyds baie verlief. Miskien het dit alles te vinnig en te gou gebeur. Ek het aan die begin gedink jy het te gou rasend verlief geraak, en dat daar behalwe vir die mediese belangstelling nie soveel raakpunte tussen jou en hom was nie. En hy is natuurlik ’n beeld van ’n man – dis dalk
