te loop,” sê Mariska, ’n troebel uitdrukking in haar oë.
“Goeiste, ek het vergeet ek is die ene stof en olie! Maar ek kan nie vir Monster teleurstel nie. Ons sal om die blok loop. Toe, kom saam.”
“Nee, ons gaan kerk toe. Sien jou!” roep Mariska en draf weg oor die straat.
“Tot later!” roep Carli, verlig dat Mariska haar alleen gelaat het. Sy wil ongesteurd aan Meyer dink, want sy beeld bring ’n ongekende warmte diep in haar. Sy voel hoe dié warmte deur haar liggaam tintel met ’n sensasie wat sy teësinnig as begeerte herken. Sy wil hê dat Meyer haar styf in sy arms vashou en … Nee! Sy is ’n opperste dwaas, want sy droom oor ’n man wat sy moontlik nie weer sal sien nie. Sy gaan met Vincent trou want sy het hom lief – so lief as wat sy Mariska het.
Carli bly staan, geskok deur die besef. Is sy werklik lief genoeg vir Vincent om met hom te trou? vra sy haarself ontsteld af. Tant Renette sê liefde is iets wat stadig moet groei, gevoed deur kennis van mekaar en die waardering van gesamentlike ervaringe. Sy het ’n deeglike kennis van Vincent, het haar hele jeug saam met hom ervaar, maar miskien het tant Renette gelyk: sy is nog nie oud genoeg om Vincent met die volwasse liefde van ’n vrou lief te hê nie, besluit sy en begin draf saam met Monster om aan haar twyfelgedagtes te ontsnap.
Dis tipies van tant Renette, ’n besige prokureur en een van oom Wim se talle vennote in sy groot prokureursfirma, dink Carli en volg die kelner wat haar na Renette se tafel toe lei. In plaas daarvan om haar wat Carli is tuis te besoek, nooi sy haar vir ’n peperduur middagete in ’n gewilde hotelrestaurant.
Renette glimlag verwelkomend – ’n glimlag wat soos gewoonlik nie haar oë bereik nie, merk Carli op. Sy wag totdat Carli aan haar tafel sit en haar bestelling aan die kelner gegee het voordat sy vleiend sê: “Jy lyk pragtig, Carli – werklik chic! Ek besef jy is nog besig om jou ma se dood te verwerk, maar dis vir my ontstellend dat jy jouself in jou ouerhuis toesluit en meestal in verbleikte denims rondloop en met daardie aaklige gedierte in julle agterplaas speel. Jy is my aanstaande skoondogter, en vanselfsprekend bekommer ek my oor jou. Jy moet wegkom uit daardie huis van rou, daarom het ek jou hierheen genooi vir middagete.”
“Ons huis rou nie,” antwoord Carli impulsief, wonder of sy onhoflik was en besluit dan met ’n onverklaarbare gevoel van vryheid dat dit haar nie kan traak of sy goeie maniere het of nie. Sy het toegelaat dat tant Renette twee-en-twintig jaar lank aan haar voorskryf wat om te dink of te doen. Nee, dit was erger: tant Renette kon haar so maklik met ’n skerp antwoord of ’n meerderwaardige glimlaggie klein en dom laat voel. Haar eie ma het haar bloot geïgnoreer, maar tant Renette het altyd stekies ingekry. Nie langer nie, besluit Carli en lig haar ken onbewustelik.
“Dit was figuurlik gesproke, Carli,” sê Renette, haar glimlag simpatiek toe sy vervolg: “Ek was verstom om te hoor jy het julle getroue huispersoneel afgedank. Wat het jou besiel om dit te doen, my liewe meisie?”
“Ek wil my eie tee maak, self vir my koeldrank skink en my hond voer, tant Renette. Ek het vir elkeen van ons huispersoneel ’n groot Kersfeesbonus gegee, en ’n personeelfirma het gesorg dat hulle almal nuwe poste kry. ’n Skoonmaakdiens maak nou die huis twee maal per week skoon. Dit pas my,” antwoord sy met saaklike erns.
“Solank jy nie eensaam is nie.” Renette probeer om begrypend te klink, maar Carli merk die oorwegende lig in haar oë.
“As ek eensaam is, is dit omdat ek dit verkies, tant Renette. My vriende bel my gereeld, en Mariska boer by my.”
“Ja … Mariska beskik oor die besondere talent om by ’n mens te wees sonder om lastig te wees,” beaam Renette en vra met oordrewe belangeloosheid: “Is jy van plan om die Kerstyd saam met jou tant Emma en haar pleegseun deur te bring? Is dit waarom hy by jou was? Het hy jou uitgenooi vir ’n kuiertjie?”
Die nuuskierige ou heks! dink Carli briesend en staar stip na die tafelblad, haar gelaat uitdrukkingloos. Dan is dít die rede vir tant Renette se uitnodiging: om oor tant Emma en Meyer Feldtmann uit te vis, nie omdat sy haar oor haar toekomstige skoondogter bekommer nie.
Carli glimlag dierbaar en antwoord stroopsoet: “Ja, die liewe Meyer! Hy het so mooi gevra dat ek nie anders kon as om te beloof dat ek Kersfees saam met hulle sal deurbring nie.”
Renette kry kleur op kleur, glimlag met onoortuigende blydskap en sê gul: “Dis wonderlike nuus, Carli! Ek het Emma goed geken toe ons jonk was, en sy het so ’n minsame geaardheid. Ek is seker sy sal jou en Vincent met ope arms verwelkom.”
“My en Vincent?” vra Carli onkant, onthou dat sy eendag met Vincent gaan trou en glimlag sonnig. “Ja, natuurlik. Vincent is nog besig met sy LL.M.-graad, maar as hy eindelik klaar –”
Renette lê Carli met ’n handgebaar die swye op. “Waarom so lank wag, Carli? Ek het besluit julle tweetjies kan voor Kersfees verloof raak en vroeg aanstaande jaar trou. Is jy nie bly nie, my meisie?”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
