langs haar.
Sy ruk haar kop beledig op en gluur hom aan. “Ek huil nie!” ontken sy verneder, besef dan dat sy skree en onthou gegrief dat sy van haar waardigheid vergeet het.
“Dan moet jy so spoedig moontlik ’n oogarts raadpleeg, want jou trane het spierwit paadjies oor jou vuil gesig geloop. Of dalk sal tant Emma vir jou oogdruppels vir jou tranende oë kan voorskryf. Sy is ’n goeie dokter,” antwoord hy en kyk haar soos ’n besorgde pa aan.
“Luister mooi, Meyer Feldtmann: jou tant Emma is nie my tant Emma nie, want ek het nie ’n enkele tante, oom, neef of niggie nie. My ma was ’n enigste kind en reeds vier-en-sestig toe sy verlede week dood is. En haar ouers is dood toe ek nog op skool was. My pa was ook ’n enigste kind, en sy ouers is lankal dood. Klim in jou verroeste bakkie, ry terug na waar jy vandaan kom en moenie weer terugkom nie!”
Dit was beter, dink sy vergenoegd, want sy het haar waardigheid onthou. Sy lig haar ken trots, probeer om weg te beweeg van hom en besef dat hy nog haar arm vashou. “As jy my arm los, sal ek nie omval nie, meneer Feldtmann,” sê sy met kille meerderwaardigheid en kyk na sy groot hand asof dit iets is wat in ’n vullisblik hoort.
“Klein snob! Jy is ’n vuil klein trens, maar jy dink my pragtige Disselboom is nie goed genoeg vir jou nie. Jy, Carli van Eeden, kan jouself bevoorreg ag as ek jou ooit toelaat om in my bakkie te ry,” sê hy onthuts, maar los nie haar arm nie.
“Wat is ’n trens?” vra sy agterdogtig, seker dat hy haar beledig het, maar veels te gelukkig omdat hy nog haar arm vashou om werklik kwaad te wees vir hom.
“ ’n Liederlike vuil meisie soos jy.” Lag klim in sy oë en steek vuurtjies in die donkerbruin dieptes aan. “As ek tant Emma vertel jy was selfs vuiler as ek met ons eerste ontmoeting, sal sy my nie glo nie. Maar jy is darem mooier. En jy sal nog mooier wees as jy skoon is. Hoekom gaan bad jy nie eers voordat ek jou na tant Emma toe neem nie?”
Sy wil hom vertrou, wil hom so graag vertrou omdat sy so baie van hom hou, dans die verraderlike waarheid soos ’n speelse sonstraaltjie deur haar gedagtes en laat haar selfbewus haar blik neerslaan. Staar sy hom soos ’n verliefde tiener aan? wonder sy, sluk droog en vra met gedwonge saaklikheid: “As ek ’n tant Emma het – ek bedoel, as tant Emma werklik bestaan en my ma se jonger suster is – waarom het sy jóú gestuur om my te kom haal? Hoekom het sy nie self gekom nie? En waarom was sy nie op my ma se begrafnis nie? En hoekom het my ma nooit oor haar gepraat nie?” Carli se oë vernou agterdogtig. “Het my tant Emma ’n … ’n onsmaaklike verlede?”
“Gebruik jy altyd jou verbeelding om vir jouself bangmaakstories te vertel, Carli?” vra hy en lag hoofskuddend. “Ek verseker jou: dokter Emma de Winter is ’n gesiene persoon in ons klein gemeenskappie, nie ’n krimineel met ’n duistere verlede nie. Ek weet sy en jou ma het in hulle jeug rusie gehad en hulle het nooit weer versoen geraak nie. Tant Emma het in ’n koerant van jou ma se begrafnis gelees, maar sy het my eers gisteraand daarvan vertel. Ek twyfel of sy jou ma se begrafnis sou bygewoon het, want tant Emma doen niks vir die skyn nie. Hoeveel vrae het ek nou al beantwoord?”
“Drie. Hoekom het tant Emma jou met ’n ou flenterbakkie gestuur om my te kom haal? Ek wed sy ry met ’n blink motor rond as sy ’n dokter is. Is haar blink motor nie goed genoeg vir my nie omdat sy en my ma rusie gehad het?”
Meyer maak sy mond oop asof hy haar wil antwoord, besluit dan daarteen en vryf met sy regterhand oor sy linkerwang. Hy frons en sug oorwonne. “As ek nou lieg, sit ek in ’n groter verknorsing, daarom sal ek dit ruiterlik erken: ek wou tant Emma verras het.”
“Hoe?” vra sy onbegrypend.
“Met jou, natuurlik. Tant Emma is my voog, ’n nuuskierige en besitlike ou mens … e … ouerige persoon van sestig. Ek is ’n man van dertig, maar in tant Emma se oë is ek nog die weekoue baba wat my ma in haar sorg gelaat het. As ek tuis is, wil sy altyd weet wat ek doen of waarheen ek op pad is. Veral naweke, want gedurende die week hou haar praktyk haar besig. Sy sou nooit kon glo dat ek al die pad hierheen in ou Disselboom sou kon ry nie, daarom sal ek haar behoorlik verras as ek met jou in my ou bakkie by die huis opdaag.”
Carli lees die erns in Meyer se oë, weet dat hy die waarheid praat, en sê met ’n gevoel van intense teleurstelling: “Tant Emma het jou nie gestuur om my te kom haal nie. Jy weet nie eens of sy my wil ken nie.”
“Tant Emma sal vanselfsprekend bly wees as ek jou –”
“Nee, Meyer,” val sy hom beslis in die rede, bewus van ’n nuwe hartseer wat in haar binneste knaag. “Tant Emma het haar eie lewe, haar man en kinders en haar praktyk om haar besig te hou. Erken dit maar: sy sou my nooit kom haal het nie. En daag ek ongenooid op haar drumpel op, sal ek net ’n verleentheid vir haar wees.”
Hy frons nadenkend, sy lippe saamgepers, en skud dan sy kop. “Ek kan nie met sekerheid sê wat tant Emma van jou sal dink nie, Carli, want ek en sy het nooit jou ma of hulle rusie bespreek nie. Ek weet net tant Emma is alleen soos jy, want anders as wat jy dink, is sy nooit getroud nie. Sy en jou ma was kwaaivriende, maar jy en sy het nie rusie gehad nie, daarom is dit moontlik dat julle vriende kan wees, en julle is mekaar se enigste familie. Is jy nie net ’n klein bietjie nuuskierig om jou tant Emma te ontmoet nie?”
“As tant Emma soos my ma is … Tant Emma ken my nie. Sy het my nie nodig nie.”
Hartseer en verwyt voer ’n tweestryd in Carli se binneste voordat sy met hoorbare bitterheid sê: “Ek veronderstel jy is tant Emma se uitverkore kroonprins, soos wat my oorlede broer my ma se kroonprins was. Dankie vir jou moeite en die uitnodiging, Meyer, maar nee, dankie. Ek sien nie kans vir nog ’n vrou met ’n yskoue glashart soos my ma nie.”
“Kroonprins se voet! Carli … wag!” roep Meyer toe Carli haar arm onverwags losruk uit sy greep. Hy tree vinnig nader aan haar, plaas sy hande op haar skouers en vervolg met dringende erns: “Ek het nooit geweet tant Emma het ’n ouer suster gehad nie – nie voor gistermiddag toe sy my van jou ma se dood vertel het nie. Dis toe dat sy my ook van jou vertel het. Ek het nie jou ma geken nie, Carli, maar ek ken tant Emma. Ek erken: sy is die ene draadwerk, maar haar hart is so groot soos ’n Karoo-nag. Kom kuier net vir ’n uur of wat saam met my by haar. Dalk hou julle van mekaar; dalk hou jy genoeg van haar om weer te kom.” ’n Glimlag laat lig sy mondhoeke. “En volgende keer sal ek jou met ’n effens nuwer voertuig kom haal.”
Sy verkyk haar aan die volmaaktheid van sy digte, geboë wenkbroue, bewonder die fyn lagplooitjies langs sy oë en raak bewus van ’n opwellende golf van verlies wat dreig om haar te oorspoel, want sy weet reeds sy kan nie aan sy versoek voldoen nie. Haar ma het haar twee-en-twintig jaar lank laat voel asof sy ’n aangelaste lap is, onbelangriker as die kleingeld in haar beursie, en nou vra Meyer haar om dieselfde rol in haar tant Emma se lewe te speel.
“Tant Emma sal nie van my hou nie, Meyer, maak nie saak hoe goed of lief sy teenoor jou is nie. My eie ma kon nie eens van my hou nie.” Onrus werp ’n skadu in haar oë toe sy aarselend vervolg: “Dalk skort daar iets met my, want Vincent se ma is ook nie lief vir my nie.”
“Vincent wie?” vra Meyer saaklik.
“Vincent Schoeman.” Sy beduie na ’n dubbelverdiepingwoning links van hulle. “Die Schoemans is ons bure, en my ma en tant Renette het besluit ek en Vincent moet eendag trou.”
“Is dit wat jy en Vincent wil hê?” vra hy, sy stemtoon gelykmatig.
Carli haal haar skouers op. “Ja, wat. Ons ken mekaar so goed, want ons het saam grootgeword. En ons hou van mekaar. Almal sê ek en Vincent is ’n volmaakte paartjie.”
“Selfs
