sy effens skor voortgaan: “Ek dink ná Arnold se dood het my ma vir die eerste maal besef ek bestaan; dat ek leef terwyl Arnold dood is. Soms … soms het sy met ’n uitdrukking van haat na my gekyk, asof sy gewonder het waarom ek durf leef terwyl Arnold moes sterf. Of miskien was dit net my verbeelding, omdat ek skuldig gevoel het dat ek nooit enigiets in haar lewe sou kon beteken nie.”
“Ek het jou gesê jy is dom, my liewe vriendin,” spot Mariska goedig. “Ná Arnold se dood het jou ma na ons almal gekyk asof sy ons haat – asof sy die hele wêreld én haarself haat omdat ons nie almal saam met Arnold dood is nie. Maar ons praat oor die rede waarom jy nie oor jou ma kan rou nie: hoe kán jy, as sy nooit eens probeer het om jou lief te hê nie? Erken dit, Carli: jou ma se gehuurde huispersoneel het jou grootgemaak, en die enigste liefde wat jy in julle huis gekry het, was die liefde wat jou pa jou gegee het. Is dit die waarheid of oordryf ek?”
Carli haal haar skouers met gedwonge onverskilligheid op. “Jy weet dis die waarheid – of dalk oordeel ons my ma te kras omdat ons haar nie goed genoeg geken het nie. Sy was nooit ’n demonstratiewe mens nie.”
“Nie teenoor jou nie, maar ek kan onthou hoe liefdevol sy teenoor jou pa was. My ma sê jou ouers se huwelik was soos ’n lewenslange wittebrood, want hulle liefde vir mekaar het jonk gebly. Arnold is vyf jaar na hulle huwelik gebore, en vir jou ma was hy die seël op hulle volmaakte liefde, want hy was die ewebeeld van jou pa – uiterlik, in elk geval.”
“Lank en blond en ’n briljante sakeman soos my pa en met ’n glashart soos my ma,” beaam Carli en vervolg bedroë: “En toe daag ek sestien jaar later ongevraag op. Moontlik het my ma aanvanklik gehoop ek sou ’n tweede kroonprins wees, maar in plaas daarvan het sy ’n pieperige dogter met rooi hare en ertjiegroen oë gekry. Ek lyk nie soos my pa óf my ma nie – ek wens amper ek kon glo ek is ’n aangenome kind.”
“Moenie jok nie. Jou pa het jou sy prinsessie genoem en jou soos een behandel. Ek weet ek kan maklik praat, want ek het nog albei my ouers en twee lastige jonger broers. Maar jy het die troos dat jy, en nie Arnold nie, jou pa se lieflingkind was.”
Mariska hou haar kop skeef en betrag die swygende Carli. “Wil jy nou steeds alleen wees, of sien jy kans vir meer geselskap?”
“Wie?” vra Carli agterdogtig. “Die Schoemans is gawe bure, maar tant Renette lyk geïrriteerd as oom Wim kort-kort met my simpatiseer en my oor die kop streel asof ek ’n driejarige kleuter is. En as Vincent my nog een maal vra om in sy arms troos te soek, skree ek hard en lank.”
“Jy ly aan vertraagde skok, mens. Het jou ma en tant Renette nie reeds die dag van jou geboorte besluit jy is Vincent se toekomstige bruid nie?” vra Mariska tergend.
“Ek en Vincent sal eendag trou,” antwoord Carli onverskillig en glimlag skrams toe sy vervolg: “Eendag as ons groot is. Of wanneer ek kan vergeet dat my ma dood is voordat ek haar kon leer ken het; of as ek kan glo tant Renette dink werklik ek is die regte vrou vir haar enigste seun. Ek geniet dit meer om by julle te kuier, want jou pa praat gewoonlik oor finansies of gholf. En jou ma is altyd besig om óf kos te maak óf jou broers uit die spens te boender. Of sy dreig om ’n senu-instorting te kry omdat jy ballet in die sitkamer doen en al haar meubels omstamp en haar antieke ornamente breek.”
“Ek weet. My ma sê haar moederliefde word al twee-en-twintig jaar deur my beproef … en toe kom Monster.” Mariska sug aandoenlik en vervolg verwese: “Arme Monster. Hy is soos ek. Hy sondig sonder om te sukkel, maar sy enigste sonde is dat hy groot en lomp is, nes ek. Soms het my ma ook ’n glashart, want sy het Monster met ’n vleismes en ’n bloederige einde gedreig. Kan jy glo dat my liewe, geduldige ma so harteloos en bloeddorstig kan wees, Carli?”
“Ek kan, want jy en jou broers sal enige ma na ’n vleismes laat gryp!” lag Carli en vra nuuskierig: “Maar wie is Monster? Of is dit ’n nuwe bynaam vir een van jou broers?”
“Kom kyk,” nooi Mariska. Sy spring op en beweeg met glyende en springende balletbewegings na die noordelike glaswand van die sitkamer.
“Mariska! Ek bewonder jou elegante glassades en sautes, maar eendag pirouetteer jy nog dwarsdeur die mure van my ma se glaspaleis!” roep Carli ontsteld uit en ruk Mariska tot stilstand net voordat sy teen die glaswand bots.
“Gnng!” peul ’n geamuseerde laggie deur Mariska se neus en lig haar mondhoeke in ’n breë glimlag. “Jy hoef nie eens te oefen nie, my liewe mens: jy klink al soos my ma! Dankie vir jou hand van beskerming, Carli, maar jou pa het my in ons kleintyd verseker dat glas sterker as beton is. Dis hoekom Monster hier so veilig sal voel: jou ma het nie allerlei kosbare beeldjies en ornamente en onnodige tafeltjies en voetstoeltjies versamel nie. Julle het nie eens ’n voortuin met ’n grasperk en blombeddings nie – net ’n halfakker geplaveide parkeerterrein en yslike potplante.”
Carli staar antagonisties na die geplaveide parkeerterrein wat tot teen die veiligheidsheining om die erf strek en antwoord misnoeg: “Dis so onpersoonlik soos die parkeerarea van ’n inkopiesentrum. Ek is my lewe lank jaloers op jou ma se pragtige blomtuin en julle immergroen grasperk.”
“Ek is weer jaloers op julle voortuin wat nie ’n tuin is nie. Dis waarom my ma my en Monster hierheen verban het. Sy het gesê ek moet jou oorreed om Monster hier te hou, anders bel sy die beenmeelfabriek. Kyk net hoe soet lê hy daar in die koelte van daardie groot pot met die palmboom en slaap. Is hy nie die oulikste hondjie wat jy nog gesien het nie, Carli?” vra Mariska met ’n hoopvolle glimlaggie.
Carli snak verbysterd na haar asem. “Hondjie? Liewe land, ek het gedink dis ’n kalf of ’n kameel!”
“Sien jy nou?” vra Mariska bitter. “Dis waarom ek aan ’n minderwaardigheidskompleks ly. As mense my vir die eerste maal ontmoet, sien hulle nie ’n taamlik aantreklike blonde meisie met ’n innemende glimlag en ’n sprankelende persoonlikheid nie. O nee, hulle kyk net een maal en besluit ek is ’n natuurfrats of iets wat uit ’n sirkus ontsnap het. Goed, ek weet nou wat jy van my en Monster dink, Carli. Ek sal Monster in my motortjie laai en ons sal êrens in ’n plakkerskamp gaan plak.”
“Wag nou, Mariska!” protesteer Carli. Sy probeer om Mariska aan haar arm terug te hou, maar haar vriendin sleep haar saam deur die ontvangsportaal na die voordeur toe. “Mariska, staan stil! Of gaan jy my al die pad saam met jou na die plakkerskamp toe sleep?”
Mariska bly staan, haar glimlag sonnig. “Jou liewe ding! Dan kan Monster maar hier by jou bly? Hy is ’n Deense hond en … en groterig, maar hy het die liefdevolste geaardheid. My ma is net vyf sentimeter korter as ek, maar sy sê ek en Monster lyk soos twee uitroeptekens as ons saam in die straat afstap – veels te groot om misgekyk te word. Maar jy is klein, en sonder ’n enkele familielid om jou liefde te gee, my arme vriendin. Jy het ’n groot hond nodig om jou op te pas en lief te hê, veral noudat jy besluit het om soos ’n kluisenaar in hierdie glaspaleis te woon.”
“Jy praat my dom, Mariska! Voordat ek Monster op hierdie werf toelaat, wil ek eers weet: wanneer het jy hom gekoop? En hoekom het jy my nooit vertel jy wil graag ’n hond hê nie? Jy het altyd gesê jy hou meer van katte,” sê Carli wantrouig.
“My ma het my van kleins af gebreinspoel, daarom het ek ingestem dat sy vir my ’n kat koop. Maar toe Hilda se ouma besluit om haar huis te verkoop … Dis ’n ellelange storie, Carli, maar die uiteinde was dat ek ingestem het om Monster te vat. Maar toe besluit my ma Monster is nie welkom in haar blomtuin nie. Hy het al haar hiasinte uitgegrawe en die satynblomme en cleomes opgevreet – gelukkig het hy die roosbome met rus gelaat. As ek Monster met al die liefde in my hart en … en uit loutere desperaatheid vir jou present gee, sal jy hom asseblief vat, my beste vriendin?” pleit Mariska vurig.
“As jy
