Carli glimlaggend in.
“Jou dierbare mens!” jubel Mariska. Sy maak die voordeur oop en roep: “Monster, kom!”
Dit lyk asof die groot hond in segmente orent kom en dan met wapperende ore, ’n uithangende tong en ’n oop bek wat die indruk skep dat hy permanent glimlag, op hulle afpyl – in ’n warreling van swaaiende stert en lang bene, ’n leiband slepend agterna.
“Staan, Monster!” beveel Mariska en glimlag ingenome toe die hond viervoet in sy spore vassteek. “Soet Monster. Dis Carli, jou nuwe baas. Monster … groet Carli!” beveel Mariska weer en wys met haar hand na Carli.
Monster spring op sy agterpote, plaas sy voorpote op Carli se skouers en lek met ’n lang, nat tong oor haar linkeroor.
“Jigg!” ril Carli. Sy probeer agteruit tree, maar verloor haar balans en beland op die naat van haar rug.
“Waf!” blaf Monster uitgelate, spring op Carli se maag en bly met ’n selftevrede uitdrukking op sy gesig sit.
Carli kreun onder Monster se gewig. Sy staar vreesbevange in sy groot, oop bek en fluister benoud: “Gryp sy leiband, Mariska! As hy dink ek is ’n dahlia, vreet hy my net hier op!”
“Gngg!” glip ’n hulpelose laggie uit Mariska se neus en dan sak sy skaterend van die lag op haar knieë neer. Sy poog herhaalde male om te praat, maar word elke maal deur ’n hernude lagbui oorval.
“Gevoellose ruspe!” skel Carli haar uit, smoorkwaad toe sy die lagtrane oor Mariska se wange sien rol. “Dit kan jou nie raak dat hierdie kameel van ’n Monster my onderstebo … jigg! Hou op om my te lek, ellendige hond! Af, Monster! Klim af!”
Monster klim gehoorsaam van Carli se maag af en bly afwagtend staan, sy regteroor gespits soos ’n vraagteken.
“Hy het sowaar na my geluister,” sê Carli verdwaas.
“Ekskuus dat ek gelag het, Carli,” maak Mariska verskoning. Sy probeer nederig klink, maar kan nie ophou glimlag nie. “Dit was skreeusnaaks. Monster sit op jou maag en kwispel sy stert ewe vriendelik, maar jy glo hy gaan jou lewend opvreet! O gansie toggie, die uitdrukking op jou gesig …”
Carli ignoreer die giggelende Mariska, beveel Monster om te sit en dan weer om te staan, en tel sy leiband op. “Ek en Monster gaan na die park toe sodat hy van sy oortollige energie ontslae kan raak. Kom jy saam, of wil jy liewer hier bly en klaar lag?” vra sy, reeds op pad na die voordeur.
Mariska rank orent en sluit haastig by Carli aan. “Nee, ek moet sorg dat ek by die huis kom, my ma het gesê sy wil my winkel toe stuur. Ek is bly jy hou van Monster. Hy sal jou help om nie jou ma te mis nie.”
“Ek mis haar nie,” sê Carli met sekerheid, en lyk dan verbaas oor haar eie woorde. “Ek wens ek het haar gemis, maar ek mis haar nie,” herhaal sy sag, half aan haarself.
Is dit moontlik dat sy liewer kan wees vir ’n groot, lomp hond as vir haar eie ma? wonder Carli skuldig terwyl sy die voordeur agter haar sluit. Haar blik rus peinsend op Monster wat met sy leiband in sy bek baldadig om haar rondspring, uitgelate wegstorm na die motorhek en dan weer op volle galop terugkeer na haar toe.
Nee, sy is laf om ’n hond met haar ma te vergelyk. Monster is soos ’n uitbundige kleuter wat enigiets sal doen om liefde te kry en haar met ’n stertswaai bedank vir elke tikkie aandag wat sy aan hom gee. Selfs al sit sy en lees, lê hy met sy groot kop op sy voorpote en staar haar met oënskynlike aanbidding aan totdat die slaap hom oorval.
Haar ma was altyd so volkome in beheer van haar werk en haar lewe, en veral van haar emosies, dat sy haarself nie die tyd gegun het om demonstratief te wees nie, dink sy. Nee, sy jok vir haarself. Haar ma kon liefde gee aan die mense wat saak gemaak het in haar lewe – soos haar pa en Arnold. Vreemd, sy was nooit jaloers op haar ma se liefde vir Arnold nie, want sy het van kleins af aanvaar Arnold behoort aan haar ma soos wat sy aan haar pa behoort het, besef sy nou.
Sy skuif die motorhek met haar afstandbeheer oop en steek op die sypaadjie vas toe sy oor Monster se leiband struikel.
“Monster?” roep sy, raap die leiband op en kyk bekommerd om haar rond, maar sy gewaar geen teken van haar hond nie.
“Kom, Monster! Kom ons stap gou kafee toe. Monster!” roep sy weer. Sy hoor die paniek in haar eie stem en kyk soekend oor die verlate Sondagoggend-straat.
’n Geskuifel trek haar aandag en sy draai agterdogtig na die ou, verroeste rooi bakkie wat regs van die ingang na hulle erf teen die sypaadjie geparkeer staan. Sagte tjankgeluidjies laat haar haastig voor die bakkie kniel. Sy sien Monster op sy maag onder die voertuig lê, sy stert kwispelend, sy volle aandag op Mariska se kat, Floorsie, wat onder die bak van die voertuig sit, houtgerus besig om sy een voorpoot te lek en sy gesig te was.
“Monster, kom uit! Daardie geniepsige Floorsie sal jou neus flenters krap!” waarsku Carli en wens sy het iets gehad om na die vermakerige kat te gooi.
Monster kwispel sy stert met groter energie, draai sy kop met ’n gesukkel in Carli se rigting en tjank aandoenlik.
“Jou arme, dom ding! Jy sit vas. Maar moenie bekommerd wees nie, my ou Monster, ek sal jou help om uit te kom,” gesels Carli paaiend en seil op haar maag onder die bakkie in. “Dis jou kop wat te groot is,” vervolg sy toe sy langs die tjankende hond lê. “Buig jou nek as jy wil uitkruip. Toe nou, Monster, jy sal net jou kop aanhou stamp as jy nie jou nek buig nie.”
“Stadskinders! Wat de duiwel soek julle snuiters onder my bakkie? Het julle ma julle nie geleer dis gevaarlik om onder motors te speel nie?” sweepslag ’n diep, ergerlike manstem uit die rigting van Carli se voete.
Die kwaai, donker stem skok Carli se asem weg en laat haar momenteel roerloos langs Monster lê, maar dan laat verontwaardiging haar na haar asem snak. Sy is Carli van Eeden, die enigste, skatryk erfgenaam van die magtige Van Eeden Eiendomstrust, sy het haar graad in Fisioterapie en sy is slim genoeg om te besef sy is mooi, selfs al voel sy meer alleen as mooi. Geen sukkelaar van ’n man wat met ’n verroeste ou bakkie rondry en die vermetelheid het om voor haar huis te parkeer het die reg om net na agtuur op ’n Sondagoggend in hulle vooraanstaande woonbuurt op haar te skree asof hy hom in ’n plakkerskamp bevind nie.
“Jy!” bulder die man en skop liggies teen die sool van Carli se sandaal. “Kruip onder my bakkie uit, voordat ek jou aan jou enkels uitsleep!”
Carli rol onder die bakkie uit en skiet orent, haar oë blitsende groen weerligstrale onder haar koperbruin krulle, haar gesig strak van nouliks beteuelde woede, haar ken trots gelig. Haar oë soek en vind die voorwerp van haar woede … en die oomblik word ’n ewigheid.
Sy ken hom, besef sy met ’n vreemde sekerheid, selfs al weet sy sy het hom nog nooit tevore ontmoet nie. Hy is nie gewoon aantreklik nie; hy is volmaakte skoonheid, dink sy en staar asof betowerd na die man se lang, breedgeskouerde gestalte. Sy bewonder die elegante wyse waarop hy aanmekaargesit is, soos ’n standbeeld van ’n Griekse god, sy liggaam lenig en gespierd. Sy digte, swart hare vertoon net ’n sweem van ’n krul en groei slordig oor sy kraag, maar dit gee aan hom ’n romantiese voorkoms. Sy hoë wangbene, die strak vlakke van sy gelaat en sy vierkantige ken beklemtoon die selfversekerdheid wat sy donker oë uitstraal. Sy neus het ’n tikkie van ’n Romeinse boog en sy effens voller onderlip gee ’n sensuele uitdrukking aan sy wye, ferm mond. Selfs sy vuil T-hemp en vuiler kortbroek doen geen afbreuk aan die ingebore outoriteit wat uit sy hele houding straal nie.
“Ek het gedink ék is vuil, maar jy
