hoe dan? As Pieter die opgewekte soort is, moet ek bepaald die dooierige soort wees. Jy het dan so pas gesê dat ons twee hemelsbreed verskil.”
“Jy druk dit darem té kras uit, dokter,” glimlag sy meer verleë.
“Nou vertel my, hoe sal jy dit dan uitdruk, Rista?” vra hy nuuskierig.
“Nee, dokter, vra my asseblief nie daardie vraag nie. Ek is nie bereid om dit te beantwoord nie,” probeer sy Chris se vraag ontduik.
Hy kyk haar met ’n tergende blik aan en sê gemaak verontskuldigend: “Ek is jammer, Rista, ek wou jou geensins in die verleentheid plaas nie. Vergeet maar my laaste vraag. Maar moet my asseblief nie weer aanspreek as ‘dokter’ nie. Ek is ’n doodgewone man, net soos Pieter. Al lyk ek miskien vir jou so sedig, het ek darem ’n goeie sin vir humor. Ek is nog glad nie ’n gedroogde pruim nie, as dit miskien is wat jy dink.”
Dan bars almal hardop uit van die lag, behalwe Rista wat net effens flou glimlag.
Sy staan op en gaan staan aan die oorkant van die stoep. Sy leun met haar arms gemaklik op die muurtjie terwyl sy strak na Ouma se blombeddings staar.
Sy kan werklik nie begryp wat haar vandag makeer nie, want die geringste woordjie van Chris bring haar in opstand. Soms is dit vir haar kompleet asof hy daarop uit is om die gek te skeer met haar. Dan voel sy ’n veglus in haar opstyg. Ja, sy voel so lus om hom seer te maak. En tog weet sy dat sy dit nie sal doen nie. Dis of iets haar daarvan weerhou om hom bytend te antwoord.
Nadat Rista opgestaan het, kyk Chris die drie ouer mense vraend en met opgetrekte wenkbroue aan. Toe staan hy vasberade op en sê sag: “Wag, hierdie nukke gaan ek nog uit haar haal.”
Onderwyl sy nog sake so met haarself staan en uitspook, kom Chris agter haar staan, neem haar aan albei arms en swaai haar om. Dan kyk hy haar effens gekrenk aan en vra: “Waarom is jy kwaad, Rista?”
“Ek is nie kwaad nie, dok … Chris,” sê sy berouvol en met ’n stygende blos.
Dan speel daar ’n glimlaggie van bevrediging om sy mondhoeke by die aanhoor van sy naam wat vir hom soos musiek klink uit haar mond. Ook die pragtige blos wat hy op haar gelaat bespeur, betrag hy met genoeë. “Nou goed, as jy dan nie vir my kwaad is nie, kom ry ’n entjie saam met my.”
“Ons kan onmoontlik nou gaan, Chris, want dis byna teetyd.”
“Toe maar, ek sal Oumatjie vra om nie vir ons tee te skink nie. Ons twee kan sommer iewers gaan tee drink. Kom.”
Hand aan hand, soos twee jare lange maats, stap Rista en Chris om die huis in die rigting van die motorhuis waar Chris se motor staan.
Na ’n kwartier se ry nader hulle die kloof net buite die dorp. Chris ry tot by die ingang en hou daar stil.
Etlike minute lank sit en kyk albei na die prag van die bosse en varings in die begroeide kloof. Toe klim Chris uit en hou die deur vir haar oop.
Vraend kyk sy hom aan voordat sy self uitklim.
“Ons gaan so ’n rukkie in die kloof rondkuier,” verduidelik hy glimlaggend. Toe neem hy haar arm en langsaam begin hulle tussen die bosse en rotsblokke deurvleg.
“Dit moet seker heerlik wees hier in die somer,” merk Chris op toe hy die koelte om hom heen betrag en die sagte mostapyt onder hom voel.
“Dit is. Ons hou gewoonlik hier piekniek in die somer. Ons hou selfs vleisbraai-aande hier.”
Na ’n halfuur se stap bereik hulle eindelik die bopunt van die kloof en kan hulle weer die koesterende strale van die sonnetjie op hulle voel neerskyn.
Op ’n tamaai ontwortelde boomstam gaan die twee sit en betrag die wêreld benede hulle. Dan haal Chris ’n klein dosie sjokolade te voorskyn.
“Jy is ’n bedagsame man, Chris. Hoe het jy geweet dat ek op die oomblik lus het vir sjokolade?” glimlag sy verras.
Dan glimlag hy ook en sê: “Ek het maar net geraai, meisie.”
Aandagtig sit hy die bewegings van haar slanke vingers en dophou onderwyl sy die blinkpapier verwyder en die stukkie sjokolade fyntjies in haar mond steek.
Skielik neem hy haar klein handjie in sy hand en vra half ernstig: “Het iemand jou al gevra as dansmaat vir Saterdagaand se partytjie, Rista?”
“Nee, nog nie, Chris.”
“Sal jy my maat wees?”
“Wel, as jy dit so wil hê … Ja.”
Dan gee hy haar hand ’n sagte drukkie, bring dit na sy lippe en druk ’n ligte soen daarop. “Dankie, Rista,” sê hy sag en met ’n uitdrukking in sy oë waaruit sy niks kan wys word nie.
Dan stamel sy laggend, vererg bewus van die ellendige blos wat haar altyd pla: “Ek hoop net ek trap nie jou tone blou nie.”
“Jy kan maar trap, meisie.”
Toe hulle merk dat die son al byna onder is, begin hulle aanstaltes maak om terug te gaan na waar Chris se motor is.
Tuis is hulle ook net betyds vir aandete, want Sondae word aandete gewoonlik vroeg bedien sodat almal gereed kan wees vir die aanddiens. Rista moet gewoonlik vroeër by die kerk wees omdat sy moet orrel speel.
Maar vanaand stap sy nie alleen nie, want toe sy die ontvangskamer binnekom, vind sy dat Chris reeds wag om haar te vergesel.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
