’n maat gekry het wat ook daarvan hou,” glimlag hy.
Dan beweeg hulle geruisloos oor die dik mat wat die paadjie tussen die banke bedek.
Voor die orrel gaan Rista sit. Sy kyk stil na haar hande wat op die toetse rus, asof sy diep ingedagte is, terwyl Chris gemaklik langs haar teen die orrel aanleun. Dan vra sy sag: “Wat sal ek eerste vir jou speel, dokter?”
“Enigiets. Ek laat die eerste keuse aan jou oor.”
’n Paar oomblikke blaai Rista deur die musiekboeke totdat sy eindelik vind waarna sy soek. Sy begin sag speel – nie verhewe en klassieke werke van die groot meesters om haar kennis en tegniek ten toon te stel nie, maar sagte, strelende musiek wat soos ’n ligte windjie deur die leë gebou sweef.
Met bewondering duidelik op sy gesig, staar Chris haar aan.
Die musiekstuk wat sy gekies het is onoortreflik. En die goddelike klanke daarvan tref hom tot in sy diepste wese en voer hom na verre oorde. Sulke musiek het hy nog nooit voorheen beleef nie. Ja, dit is vir hom hemels. Hy sou ure lank daarna kon sit en luister sonder om moeg te word.
Toe die laaste klanke eindelik wegsterf, kyk hy haar sprakeloos aan. “Wonderlik,” kom dit fluisterend toe hy eindelik weer tot verhaal kom. “Dit was volmaak, Rista. Speel nou ’n wiegeliedjie!”
Rista speel byna twee ure lank om aan al sy versoeke te voldoen. Hy is ’n groot liefhebber van musiek en sy kennis is taamlik wyd.
Toe Chris merk dat Rista wil aanstaltes maak om te gaan, vra hy weer pleitend: “Speel vir my nog net een liedjie voor ons gaan, Rista, sal jy?”
“Goed, dokter. Wat sal dit wees?”
Teer kyk hy af in haar donker oë wat hom afwagtend aanstaar en heel sag sê hy: “In my hart sal ek jou altyd bemin.”
Toe Rista die ou-ou liedjie begin speel, begin Chris saggies en gevoelvol saamsing, asof elke woord net vir haar bedoel word. In sy hart sing hy ook elke woord net vir haar, wil hy haar laat begryp hoe innig hy haar bemin, want alleen deur hierdie liedjie kan hy sy liefde op die oomblik aan haar openbaar. Hy durf nog nie sy gevoel in woorde aan haar verklaar nie, aangesien hulle kennismaking nog van té korte duur is.
Rista staan stil op, asof haar gedagtes saam met die laaste note uit die gebou gevlug het. Alles is nou leeg en stil in haar.
Dan hoor sy Chris langs haar sê: “Dankie, Rista, dit was wonderlik. Dit was die genotvolste tydjie wat ek nog op Kroondal beleef het. As jy maar net weet hoeveel plesier jy my vandag verskaf het.”
“Ek stel jou waardering hoog op prys, dokter. Dit verskaf my net soveel genot. Maar wat ek eintlik wou sê, jy het ’n pragtige stem, dokter.”
“Dankie vir die kompliment, Rista. Jy is die eerste een vir wie ek nog ooit gesing het.”
Tuis sluit Rista en Chris by die drie ouer mense op die stoep aan. Saam geniet hulle nou die flou strale van die laatmiddagsonnetjie.
Sy moeder en vader kan Rista nie genoeg lof toeswaai vir die wonderlike klanke wat sy uit die orrel getower het nie.
“Wel, as my musiek dan so geslaag is soos almal vandag wil voorgee, sal ek maar Saterdagaand vir die jongklomp dansmusiek lewer op die klavier om hulle litte mee los te maak,” glimlag sy mevrou Myburgh toe.
Maar voordat die ouer dame iets daarop kan sê, is Chris reeds aan die woord. “Maar dan sal jy mos nie kans kry om self te dans nie, Rista. Nee, ek stel voor dat Ouma ’n klein orkessie kry vir Saterdagaand se partytjie.”
Sowel sy houding as sy woorde bewys duidelik dat hy Rista se voorstel ten strengste afkeur, dat hy dit geensins sal duld dat sy heelaand klavier speel nie.
“Ek glo nie daar is juis iemand wat Saterdagaand gretig sal wees om met my te dans nie, want ek is eintlik ’n ou tonetrapper,” voeg sy Chris plaend toe. “Nee wat, ek dink tog ek moet klavier speel. Laat staan die orkes maar liewer, Oumatjie. Ek sal beter vaar voor die klavier as op die dansvloer.”
“Wel, as jy dan daarop aandring om heelaand te speel, dink ek ek sal beter vaar in die hospitaal as op die dansvloer.”
“Maar, dokter, hier is tog baie ander meisies met wie jy kan dans en wat meer as gretig sal wees om met jou te dans.”
“En as ek sou verkies om nie met genoemde oorgretige dames te dans nie?”
“Wel, ek waarsku jou, ek is ’n tonetrapper van die eerste water,” glimlag sy nog steeds tergerig. “Jy sal dit nie heelaand met my kan uithou nie.”
“Dis vir my om te besluit of ek dit sal kan uithou of nie,” merk hy nog effens gesteurd op. Hy weet sy kan dans. As sy nog nie voorheen saam met Pieter gaan dans het nie, sou hy dit miskien nog geglo het.
Dan snel Ouma hom egter te hulp deur te sê: “Ja, ek dink ook dat ’n klein orkessie die aangewese ding is vir Saterdagaand.”
“Toe, sien jy nou, dis net jy wat ewig stroomop dwing,” glimlag hy selfvoldaan. “Daar hoor jy nou dat selfs Oumatjie my voorstel sekondeer. So, vergeet nou asseblief van die tonetrappery. Ek glo dit tog nie. En as dit wel die geval is, is ek altyd gereed om my tone tot jou diens te stel, juffrou.”
Dan skater Rista van die lag en sê: “Vanwaar die skielike ‘juffrou’, dokter?”
“Wel, jy ‘dokter’ my so dat ek nou maar verplig sal wees om jou ook in die vervolg aan te spreek as ‘juffrou De Vos’.”
“Asseblief nie, dokter. Regtig, as die mense in hierdie huis my moet begin aanspreek as ‘juffrou’, lag ek my skoon siek en dan is daar nog meer werk vir jou. My naam is Rista.”
“Wel, my naam is Chris. En ek verkies ook dat jy my in die vervolg so sal aanspreek,” sê hy met ’n ondeunde flikkering in sy oë.
“Maar nie een van die ander huisgenote noem jou op jou naam nie, dokter, behalwe Oumatjie.”
“Ek het niks met die ander huisgenote te doen nie, Rista. Wat hulle doen of sê, kan my regtig nie die dikte van ’n haar skeel nie.”
“Wel, ek weet nie … Ek glo nie ek sal dit ooit regkry om jou op jou naam te noem nie, dokter.”
“En waarom nie? Jy het Pieter en Jurie tog altoos op hulle name genoem?”
“Ja, dis alles goed en wel, dokter, maar jy besef blykbaar nie dat ek voor Jurie grootgeword het nie. Ek het hom maar gewoonlik as ’n broer beskou. Selfs vandag nog beskou ek hom as die broer wat ek nooit gehad het nie.”
“En Pieter? Jy het tog nie voor hom grootgeword nie, Rista.”
“Jy het gelyk, dokter, ek het nie. Maar jy moet dit ook in aanmerking neem dat jy en Pieter hemelsbreed van mekaar verskil.”
“In watter opsig?”
“Wel, eerstens jou karaktertrekke, jou geaardheid … Pieter is die grappige, opgewekte soort. In sy teenwoordigheid kan ’n mens nie lank vreemd voel nie. Hy laat jou altyd lag.”
“Jy het hom reg opgesom, Rista. Dis net hoe Pieter is – vol plesier. En ek is natuurlik die dooierige soort, nè?” glimlag hy ondeund. Maar hy dink: Pas
