style="font-size:15px;"> Botha skud sy kop stadig heen en weer, sonder om oogkontak met sy ondervraer te verbreek.
“Oukei. Vir wie werk jy?”
Daar is ’n kort pouse voordat Botha antwoord. “Vir Coin en Afsky.”
Beyers skryf die maatskappyname neer. “Ek ken Coin, wie is Afsky?”
“Dis ’n maatskappy wat Eskom se lyne patrolleer, uit die lug. Ons probeer die diefstal van kabels voorkom.”
“Wat doen jy vir hulle?”
“Dieselfde as vir Coin. Ons probeer intel kry oor kabeldiewe en dan gee ons dit deur aan julle. Partykeer tree ons saam op teen hulle.”
“Dis al?”
“Ja. Kyk, dis gemagtigde operasies. Saam met die polisie, vra hulle maar.”
“Hoe het jy daar beland?”
“Ek het vir Coin gewerk, maar later op my eie gegaan.”
“Voor dit?”
Botha huiwer. “Ek was in die weermag. Diensplig en so.”
“Hoe lank het jy vir Coin gewerk?”
“So vyf of ses jaar.”
“Dan het jy darem baie lank diensplig gedoen …” sê Beyers sarkasties.
“Ek was ná diensplig ’n PF, maar het bedank.”
“Hoekom?”
Botha gee ’n klein glimlag. “Beperkte loopbaanvooruitsigte.”
“Hoe lank was jy ’n PF?”
“So twaalf, vyftien jaar.”
“En in watter eenheid was jy?”
Hy huiwer voordat hy antwoord. “5 Verkennings.”
Beyers kyk op van waar hy besig was om te skryf. “Mmm, ’n recce?”
Botha se gesig verdonker, maar hy antwoord nie. Hy sukkel om te bepaal of die speurder se reaksie hoon was en of dit vir hom soos ’n leidraad geklink het.
“Rang?”
“Stafsersant toe ek uitgetree het.”
“O. Waar was jy eergisteraand?”
“By ’n hotel in Johannesburg.”
“Watter hotel?”
“Ek weet nie, dis in Honeydew. Eintlik ’n motel langs die pad.”
“Waar presies?”
“Umm, op die Honeydew-pad as jy links van die Krugersdorp-highway afgedraai het. Dan’s dit regs by ’n robot. Ek dink dis langs Ferreiras, die teëlplek.”
“Oukei. Wat het jy daar gedoen?”
“Rugby gekyk.”
“So ver van die huis af?” Botha swyg. “Hoekom daar, hoekom nie in Pretoria nie?”
“Ek moes iets in Johannesburg gaan oplaai. Toe stop ek daar om te eet op pad terug.”
“Tot hoe laat?”
“Ek weet nie. Seker so elf-, twaalfuur.”
“Watter wedstryd?”
“Wat bedoel jy?”
“Wat het jy gekyk?”
“Vodacombeker, Valke teen die Olifante. Ek het die wedstryd die naweek gemis.”
“En wat was die telling?”
“Die Valke het gewen, ek kan nie die telling onthou nie.”
“Die Valke wen altyd,” sê Beyers, maar gaan voort wanneer hy sien dit maak geen indruk op die verdagte nie. “As jy die game gekyk het, hoekom weet jy nie meer daarvan nie?”
Botha leun vorentoe. “Kyk, Kaptein, kan jy onthou wat presies jy alles eergisteraand gedoen het? Wat jy op televisie gekyk het? Ek dink die telling was 24 … 24 – 17, of iets. Dit was nie ’n belangrike game nie. Ek skree vir die Bulle …”
Beyers gluur hom aan. Oor sy antwoord sowel as die feit dat Botha sy rang met opset verkeerd gebruik. “Oukei,” sê hy eindelik. “Was daar iemand saam met jou?”
“Nee.”
“Sal iemand jou onthou?”
“Ek weet nie. Dalk die kroegman.”
“Wat drink jy?”
Botha frons.
“Wat het jy eergisteraand gedrink?”
“Rum en coke. Captain Morgan,” antwoord hy teësinnig.
“’n Recce se dop,” sê Beyers. Hy staan op. “Ons gaan foto’s van jou neem. Sodat ons bevestiging kan kry of jy wel daar was en tot hoe laat, oukei?”
Botha gee ’n halwe knik. “Ek kan dit seker ook nie weier nie?”
Beyers antwoord nie; maak net die deur agter hom toe.
Die span speurders wag hom saamgebondel in die gang in, nuuskierig oor die verdagte en wat uit hom “losgekry” is. “Hoe lyk dit, Kolonel?” vra een nadat hy die deur agter hom toegetrek het.
Beyers lyk nie ingenome nie. Hy antwoord nie die vraag nie, kyk net na die skryfblok in sy hand en begin bevele uitdeel. “De Beer, vat die kamera en neem die ou af. Druk dit uit en dan ry jy na die motel toe in Honeydew – daai een reg langs die pad langs Ferreiras. Vra die kroegman of Botha eergisteraand daar was en tot hoe laat. Hy drink rum en coke …” Sy oë soek tussen die ander speurders. “Sello, môre kontak jy Mackie se maatskappy. Praat met sy sekretaresse en hoor of hulle enige kontak met Coin Security of … of met Afsky het.” Hy spel die laaste naam uit. “Praat sommer met die rekenmeester ook, hy sal weet as hulle moes betaal vir enige dienste van hierdie ouens af. O ja, en vra die personeelbestuurder of hy weet wie Botha is, of daar iets van hom in hulle rekords is. Dalk het hy vir Mackie gewerk. Dalk is dit uit wraak, of so iets. Want hierdie ou is nie ’n rower nie.”
Beyers wend hom tot sy volgende slagoffer: “Kompela, kontak Coin én kry ’n nommer vir Afsky. Vra hulle of hy wel vir hulle werk doen. Watse soort werk en wanneer. Vind ook sommer uit hoeveel ’n ou soos hy betaal word.”
De Beer stap agter Beyers se rug verby met ’n ’n digitale kamera in sy hand. Hulle hoor hoe hy koggelend aan Botha in die vertrek langsaan sê: “Toe, sê moer toe,” voordat die kamera se flitsende lig deur die oop deur weerkaats. Hy kom grinnikend uitgestap en trek die deur weer toe.
“Julle iets gekry?” vra Beyers die groep voor hom.
“Nee,
